ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΞΕΔΙΨΑΣ...

Άπειρες οι ομοιότητες των κομματικών ηγετών και σωτήρων της χώρας αλλά αυτό που τους κάνει να μοιάζουν ως σιαμαίοι είναι ότι ο μεν κυβερνάει ροχαλίζοντας, ο δε θα κυβερνήσει κοιμώμενος. Διότι ο ύπνος δεν θρέφει μόνο το παιδί αλλά και τον σωτήρα. Τα όνειρα και οι εφιάλτες είναι αυτά που ορίζουν την ζωή μας μέχρι σήμερα και θα συνεχίσουν να την ορίζουν και αύριο. Διότι ο σημερινός κοιμώμενος μάς είπε πριν λίγο καιρό ότι “θα μετατρέψει τους τρομακτικούς εφιάλτες σε όραμα” ενώ ο αυριανός σύντροφος του Μορφέα “τα όνειρά του θα πάρουν εκδίκηση”.

Τίποτε δεν κάνουν στον ξύπνιο τους αυτά τα παιδιά. Τα παιδιά, που δεν ξύπνησαν ποτέ από τον κομματικό αμνιακό σάκο που τα κυοφόρησε μέσα στην βαθιά ύπνωσή τους, έχουν τις τεράστιες διαφορές που είναι τα δεξιά οράματα και τα αριστερά όνειρα. Κανείς από τους δύο δεν σηκώθηκε ποτέ από το μαλακό του μαξιλάρι για να δει την πραγματική ζωή. Δεν θα μάς αφορούσε καθόλου η ύπνωση και οι ονειρώξεις που έχουν κατά την διάρκεια του μίζερου περάσματός τους από τον πλανήτη, αν δεν καλούμασταν με το ζόρι να καθαρίσουμε τα σαλάκια από το μαξιλάρια και τα σπέρματα από τα μεταξωτά σεντονάκια.

Η δυστυχία μας είναι ότι βρισκόμαστε πάντα ανάμεσα από τα όνειρα ενός δεξιού και ενός αριστερού. Πρωταγωνιστούμε, από την ώρα που έμαθαν τι έχουν στο βρακί τους, σε κάθε όνειρό τους για να αποφύγουν την πραγματικής ζωή οι ίδιοι και να συνεχίσουν τα ωραία τους όνειρα ακόμα κι αν κάνουν την δική μας ξυπνητή ζωή εφιάλτη.  Σε παγκόσμια πρώτη κυβερνάνε ή θα κυβερνήσουν με την μέθοδο της υπνοπαιδείας. Οι αναφορές τους στα όνειρα και στους εφιάλτες δεν είναι μεταφορικές.

Υπνοβατώντας και παραμιλώντας στον βαθύ ύπνο που βρίσκονται μάς σερβίρουν τις εντολές των αφεντικών τους που δυστυχώς για μας δεν κοιμούνται ποτέ. Μία από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες για να πάρουν εκδίκηση τα αριστερά όνειρα ήταν χθες που ο δεξιός κοιμώμενος ανακοίνωνε τις άμεσες αδειοδοτήσεις εταιρειών εξόρυξης, τουριστικών επενδύσεων, λιμενικών εγκαταστάσεων κ.λπ.Το βαθύ ροχαλητό των κουρασμένων αριστερών ονείρων κατέστησε κωφά τα εκδικητικά όνειρα τα οποία ούτε μία διαταραχή δεν είχαν στο βαθύ ύπνο τους μαζεμένα σε παρτάκια προεκλογικά βογκώντας από το βαρυστομάχιασμα του ρεύματος και της επανάστασης.

Ποιο αριστερό όνειρο να πάρει εκδίκηση, όταν το δεξιό όνειρο βάζει υπογραφές για το τελείωμα και της τελευταίας πιθαμής της χώρας; Το αποτέλεσμα των ονείρων θα το δουν τα ανοιχτά μάτια των Ελλήνων όταν θα αρχίσουν να γίνονται τα δάση έρημοι, όταν αρχαίοι ναοί θα είναι μεσοτοιχία με την πισίνα επτάστερων ξενοδοχείων που στις κλίνες τους θα κοιμούνται τα ευρωπαϊκά αριστερά όνειρα και όταν ό,τι ήταν Ελλάδα γίνει πραγματικό όνειρο μιας παρελθούσης εποχής.

Με τα όνειρα δεν ξεδιψάς όταν το νερό σου το διαχειρίζεται ιδιώτης και το πουλάει χρυσάφι. Για ποιο πράγμα θα πάρει εκδίκηση το αριστερό όνειρο; Για το πλιάτσικο στο οποίο δεν συμμετέχει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή; Όταν πέσουν οι υπογραφές ακόμα και όταν είσαι σε ύπνωση ο πάντα ξύπνιος επενδυτής-πλιατσικόλογος σου κολλάει στη μούρη το πραγματικό χαρτί με την πραγματική υπογραφή παραχώρησης. Εκτός κι αν το αριστερό όνειρο ονειρεύεται την συνέχεια του πλιάτσικου των μυριάδων “ξύπνιων” που άλλαξαν στρατόπεδο.

Το όνειρο του 3% του εκλογικού σώματος πριν 4 χρόνια, έφθασε σε ποσοστό να διαβεί την πόρτα της εξουσίας. Τα όνειρα που κρύβει όλο αυτό το ποσοστό τα ξέρουμε πολύ καλά γιατί έχουν αργάσει το κορμί της Ελλάδας επί πολλές δεκαετίες. Ξεκινάει το όνειρό του από το “πόσα θα κονομήσω εγώ” και φθάνει στο “τι θα κερδίσω εγώ αν μιλήσω”.  Γι' αυτό δεν παραμιλάει ούτε στον ύπνο του ο αριστερός ονειρευτής όταν το δεξιός οραματιστής υπογράφει τα πάντα, απλά κάνει αντι-μνημονιακά όνειρα χρηματοδοτούμενα από “αναπτυξιακά πακέτα” και “από αλλού” που θα σώσουν την Ελλάδα στο μελλοντικό εκδικητικό του όνειρο.

Τα όνειρα και τα οράματα (δεξιών και αριστερών, μνημονιακών και αντι-μνημονιακών μέχρι σήμερα και μετά από τις δηλώσεις του αριστερού και για μέχρι όσο τους γουστάρει), για όσους ζουν στον ξύπνιο τους είναι ο εφιάλτης της ανεργίας, της πείνας, του κρύου, της αϋπνίας, της αβεβαιότητας, της τοκογλυφικής απειλής. Χάσαμε τον ύπνο μας για να κάνουν όνειρα άνοα χορτασμένα παιδάκια που φτιάξανε τις καριέρες τους πάνω στα συντρίμμια πραγματικών ονείρων, πραγματικών ανθρώπων.

Δεν γίνεται να ζεις αναζητώντας ονειροκρίτη ερμηνεύοντας τα όνειρα των τυχοδιωκτάκων της Ιστορίας. Τα κατεστραμμένα πραγματοποιημένα όνειρα ανθρώπων δεν θα ζητούσαν ποτέ εκδίκηση, ως αδίκως σκοτωμένα θα απαιτούσαν απλά Δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη που δεν θα αποδοθεί ποτέ στέλνοντας στο εδώλιο Ονειρευτές και Οραματιστές οι οποίοι καταδίκασαν στον αιώνιο ύπνο του θανάτου την Ελλάδα διασφαλίζοντας την αθανασία των δικών τους προσωπικών ονείρων. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΧΑΟΣ ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ – ΕΚΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ – ΑΥΞΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Τους επτά έχουν φθάσει οι νεκροί από τις συγκρούσεις αντικυβερνητικών διαδηλωτών – αστυνομίας στο Κίεβο, με σορούς να κείτονται στους δρόμους της ουκρανικής πρωτεύουσας. Οι σοροί τουλάχιστον δύο διαδηλωτών κείτονταν νωρίτερα κοντά σε έξοδο σταθμού του μετρού στα νοτιοανατολικά της Πλατείας Ανεξαρτησίας του Κιέβου, σημείωσε στο πρακτορείο Reuters αυτόπτης μάρτυρας την Τρίτη το απόγευμα. 

Ο θάνατος των δύο διαδηλωτών, εάν επιβεβαιωθεί, ανεβάζει τον απολογισμό των θυμάτων της ημέρας σε πέντε (έξι κατά το βρετανικό δίκτυο BBC, το οποίο κάνει λόγο για τρεις σορούς), καθώς νωρίτερα βουλευτής του κόμματος «Πατρίδα» της φυλακισμένης Γιούλια Τιμοσένκο και ιατρικές πηγές από πλευράς διαδηλωτών έκαναν λόγο για τρεις νεκρούς από τις πρωινές συγκρούσεις έξω από το κτήριο του ουκρανικού κοινοβουλίου. 

Το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας, εν τω μεταξύ, ανακοίνωσε ότι ένας αστυνομικός έχασε τη ζωή του από πυροβολισμό στον αυχένα κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων αστυνομίας – αντικυβερνητικών διαδηλωτών.

Δεκάδες τραυματίες: 

Τουλάχιστον 150 αντικυβερνητικοί διαδηλωτές, εξάλλου, έχουν τραυματιστεί, εκ των οποίων οι 30 σοβαρά, από τα επεισόδια με τις δυνάμεις αντιμετώπισης ταραχών της ουκρανικής αστυνομίας, σύμφωνα με αξιωματούχους της ιατρικής υπηρεσίας της αντιπολίτευσης. Όπως ανακοίνωσαν οι αξιωματούχοι, ακρωτηριάστηκε το χέρι ενός διαδηλωτή, ενώ άλλοι έχουν υποστεί κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και τραυματισμούς στα χέρια και τα πόδια, κυρίως από βομβίδες κρότου. Η αστυνομία έχει αναφέρει 37 τραυματισμούς στις τάξεις της. Η ακροδεξιά οργάνωση «Δεξιός Τομέας» δημοσίευσε τη φωτογραφία δύο σορών διαδηλωτών στη σελίδα της στο κοινωνικό δικτύου Vkontakte.

«Να φύγουν γυναίκες και παιδιά»: 

Ο Βιτάλι Κλίτσκο, εκ των ηγετικών στελεχών της αντιπολίτευσης, απηύθυνε νέα έκκληση στον πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς να μην διαλύσει με τη βία τις σκηνές και τις εγκαταστάσεις των αντικυβερνητικών διαδηλωτών στην Πλατεία Ανεξαρτησίας, όπου και μιλούσε.  Κάλεσε παράλληλα τον κ. Γιανουκόβιτς να αποσύρει τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας ώστε να αποφευχθεί κλιμάκωση της σύγκρουσης, ενώ παρακίνησε γυναίκες και παιδιά να εγκαταλείψουν το χώρο της πλατείας. Η Κάθριν Άστον, από την πλευρά της, ως επικεφαλής της διπλωματίας της Ε.Ε., καταδίκασε «όλες τις μορφές βίας», μεταξύ άλλων κατά κτηρίων και πολιτικών κομμάτων, σε μια αναφορά στην κατάληψη, από πλευράς διαδηλωτών, των γραφείων του κυβερνώντος φιλορωσικού Κόμματος των Περιφερειών. 

Νωρίτερα η οργάνωση είχε καλέσει τους οπαδούς της να πάρουν όπλα και να πάνε στην πλατεία Ανεξαρτησίας, επίκεντρο των διαδηλώσεων, για να την υπερασπιστούν από μια ενδεχόμενη επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας. Παράλληλα, το υπουργείο Άμυνας της Ουκρανίας κάλεσε τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές να εκκενώσουν ένα κτίριό του που έχουν καταλάβει. Αυτές είναι οι πρώτες συγκρούσεις που σημειώνονται στην ουκρανική πρωτεύουσα από το τέλος του Ιανουαρίου, οπότε τέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 500 τραυματίστηκαν. 

Στη διάρκεια των συγκρούσεων οι διαδηλωτές επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ και κατέλαβαν για μικρό χρονικό διάστημα την έδρα του κόμματος του προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανούκοβιτς στο Κίεβο.

H ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ ΤΙΣ ΛΥΣΕΙΣ

Πιο έγκαιρα από κάθε άλλη, ίσως, φορά αρχίσαμε οι πολίτες να συζητάμε την ψήφο μας στις επερχόμενες, μέσα στο 2014, εκλογές. Tο φάσμα των δυνατών επιλογών μας μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα κυρίως δίλημμα: Nα επιλέξουμε ανάμεσα στη σαμαρική, διαχειριστική εκδοχή «βελτιώσεων» της συντελεσμένης (στη χώρα και στην προσωπική του καθενός μας ζωή) καταστροφής. Kαι σε μια καταγγελτική των διαχειριστικών συμβιβασμών ρητορεία, από τον κ. Tσίπρα, που όμως δεν αντιπροτείνει επιτελικό σχεδιασμό και πρακτικές ούτε την ανθρώπινη ποιότητα την ικανή να πραγματώσει τις κριτικές του ενστάσεις. 

Στις δημοσκοπήσεις οι δύο αυτοί πόλοι εμφανίζονται να συσπειρώνουν κατά πλειονότητα τις προτιμήσεις των πολιτών. Tα υπόλοιπα κόμματα μοιάζουν να προσφέρονται για ψυχολογική μόνο εκτόνωση ή για τη στέγαση γραφικής απερισκεψίας. Πολύ ρεαλιστικά και λογικά οι πολίτες δεν συζητούν αν θα ψηφίσουν κόμμα, αλλά ποιον αρχηγό προκρίνουν. Kαι είναι φυσικό, αφού το κόμμα της N.Δ. δεν είχε ποτέ κοινωνικές στοχεύσεις, ποτέ ραχοκοκαλιά πολιτικών επιδιώξεων. Aπό τότε που το εγκατέλειψε ο ιδρυτής του, επιβιώνει μόνο σαν συντεχνία με αποκλειστική επιδίωξη τη νομή της εξουσίας, τη συντήρηση του πελατειακού κράτους. 

Kαι ο ΣYPIZA δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα νεοπαγές και αμφίβολο συναρμολόγημα ποικιλόχρωμων «συνιστωσών» της μαρξιστικής θρησκοληψίας (θεωρίας και πρακτικής).  Oι ονομασίες και μόνο των «συνιστωσών» μάλλον αποκλείουν νοήμονες και με σοβαρότητα ψηφοφόρους (:αναζητήστε στο διαδίκτυο τις «συνιστώσες του ΣYPIZA», πρέπει). Mε αυτά τα δεδομένα και κυρίαρχη παντού όχι απλώς την αρνητική προδιάθεση των πολιτών, αλλά την αγανάκτηση, την οργή, την αηδία τους για το κομματικό σκηνικό, πώς, με ποιες αιτιολογήσεις καταλήγουν οι πολίτες να προκρίνουν στις δημοσκοπήσεις, κατά πλειονότητα, τη N.Δ. και τον ΣYPIZA; 

Φαίνεται ότι οι πολλοί συνεχίζουν να φοβούνται τη λευκή ψήφο: η κομματοκρατία, περιφρονώντας ακόμα και τις επιταγές της E.E., ακυρώνει θεσμικά τη δυναμική της. Φοβούνται οι πολίτες και το ενδεχόμενο ακυβερνησίας, την επίταση της κρατικής διάλυσης με τις επαναλαμβανόμενες άγονα αναμετρήσεις. Έτσι κερδίζει ραγδαία έδαφος η λογική της ολιγάρκειας, αθέλητη αλλά αναπόδραστη η διολίσθηση στον συμβιβασμό. Είναι αποτέλεσμα ψυχολογικού εξαναγκασμού η ολιγάρκεια, ακούσια ήττα του σθένους ο συμβιβασμός. Δεν αντέχει ο ψυχισμός μας τόση απογοήτευση, τέτοιο φορτίο απελπισμού. 

Και όσο πιο εύθραυστοι είμαστε τόσο ταχύτερα απωθούμε από τη μνήμη τις αναίσχυντες ψευδολογίες των πολιτικών, τις προαποφασισμένες ακυρώσεις των υποσχέσεών τους, την κραυγαλέα ανικανότητά τους και μικρόνοια, τις ανατριχιαστικές λωποδυσίες τους, τις χυδαίες βωμολοχίες τους όταν διαπληκτίζονται. Tα ξεχνάμε όλα και είμαστε έτοιμοι να τους ξαναψηφίσουμε. Γι’ αυτό και κοινωνική σταθερά στο Ελλαδιστάν είναι ο μαζικός μαζοχισμός. Oι πιο ελαφρόνοες εξωραΐζουν τον μαζοχισμό τους βαφτίζοντάς τον «αισιοδοξία»: 

Eπαίρονται που παραμένουν «αισιόδοξοι» παρά τον κατ’ εξακολούθησιν βιασμό τους, καυχώνται που «υπεραναπληρώνουν» ψυχολογικά τη μειονεξία της ακρισίας τους, του αυτευνουχισμού της λογικής τους. Για τους ευφυέστερους, συχνότερη παγίδα είναι ο μινιμαλισμός των απαιτήσεων, η αμνήστευση του παρελθόντος για να βολευτούμε όπως-όπως στο παρόν, η καταξίωση του συνολικού από το συμπτωματικό θετικό επιμέρους: «Mα κάτι αρχίζει να γίνεται», «προσπαθεί ο Σαμαράς, δεν το βλέπεις;», «τι περισσότερο να σου κάνει ο Δένδιας», «βγάζει δουλειά, ακούραστος ο Xατζηδάκης», «έχει και διανοητικά καθυστερημένους υπουργούς η κυβέρνηση, αλλά έχει και ικανούς – μην τα θέλουμε όλα»!

Aντίστοιχη η λογική της ολιγάρκειας και για τον εξωραϊσμό του ΣYPIZA: «Nαι, του μείνανε κυρίως τα φρικιά, προστέθηκαν για εξαγνισμό τους και πασόκοι, ανεξίτηλα υπόδικοι ιστορικά, όμως ο αρχηγός είναι ασύγκριτος σε προσόντα», «δεν υπάρχει κοινή στάση και ενιαία γραμμή στα οικονομικά, όμως είναι οικονομολόγοι σημαντικοί, όχι διεκπεραιωτές - πρακτοράκια», «μάς ενοχλεί η απειρία, είναι όμως προτιμότερη από την ατσιδοσύνη των αμετανόητων φαύλων». Kάπως έτσι θα μπορούσε να οριοθετηθεί ενδεικτικά η λογική της ολιγάρκειας. Λογική που καθηλώνει την ελλαδική κοινωνία στο τέλμα, στην παραλυτική ανημπόρια, στα παζαρέματα με τους δανειστές για παράταση του επιθανάτιου εξευτελισμού μας κάποιες δεκαετίες ακόμα. 

H καταστροφή που ζούμε δεν ξεκινάει από την οικονομία, απλώς καταγράφεται με ποσοτικά μεγέθη στην οικονομία. H καταστροφή είναι πολιτικό έγκλημα, με φυσικούς αυτουργούς και ηθικούς συνεργούς, όλους έως σήμερα ατιμώρητους και κάποιους να ξαναζητάνε την ψήφο μας. H λογική της ολιγάρκειας αποκλείει τις λύσεις, συντηρεί τον αργό, ντροπιαστικό θάνατο με καταπλάσματα «βελτιώσεων», πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, ακροβατικούς ακκισμούς εξαγγελίας «κατορθωμάτων» που... αναμένονται (από σπιθαμιαίους). 

Tο καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης: σωτηρία από τη σημερινή διάλυση των πάντων και καταστροφή μπορεί να υπάρξει μόνο με δύο όρους: Nα καταλυθεί με αμείλικτη συνέπεια το πελατειακό κράτος. Kαι να θεσμοθετηθεί η αξιοκρατία, η πρόκριση των αρίστων σε κάθε παραμικρή πτυχή οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους. Προσέξτε: γι’ αυτά τα δύο θέματα δεν βγάζουν τσιμουδιά ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κ. Tσίπρας. Kοντά δύο χρόνια τώρα ο κ. Σαμαράς κυβερνάει έχοντας μοιράσει τα υπουργεία σαν μπουναμάδες ανταμοιβής σε κομματικά «στελέχη», ακόμα και προκλητικής νοητικής υστέρησης, μόνο επειδή τον βοήθησαν να γίνει αρχηγός στο κόμμα του. 

Aρνείται να προχωρήσει στη διάλυση της παμπληθίας των εταιρειών του δημοσίου που τις νέμονται κομματάνθρωποι. Aπολύει τους περιττούς της δημοσιοϋπαλληλίας με «κουρέματα», για να μη θίξει τους κομματικά διορισμένους. Oι έντιμοι ευρωπαϊστές στην E.E. επαναλαμβάνουν κάθε τόσο: «προχωρήστε σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις» – κυβέρνηση και αντιπολίτευση κωφεύουν και αντιπαρέρχονται. Kατάλυση του πελατειακού κράτους και αξιοκρατία να γίνουν η ανυποχώρητη αξίωσή μας των ψηφοφόρων. H λογική της ολιγάρκειας και του συμβιβασμού με την κομματική ποταπότητα νέκρωσε τη ζωή μας, έπνιξε τις ελπίδες μας. 

Στις οψέποτε εκλογές δεν θα επιλέξουμε κόμμα: η επιλογή μας θα είναι ανάμεσα στην ντροπή ή στην αξιοπρέπεια, στην ατιμωτική φτώχεια ή στη χαρά της δημιουργικής καθημερινότητας.

ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ: ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ;

Τι σημαίνει η εξεταστική περίοδος για τους φοιτητές; Τι προσφέρει στην εκπαιδευτική διαδικασία, με τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται; Αποτελεί, από μόνη της, μέθοδο επαρκούς αξιολόγησης σε ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο; Η εξεταστική περίοδος σε κάποια πανεπιστήμια φτάνει στο τέλος της, σε κάποια άλλα δεν έχει ακόμα ξεκινήσει και τα παραπάνω ερωτήματα έχουν γίνει σίγουρα θέμα συζήτησης. Η εξεταστική για τους περισσότερους φοιτητές σημαίνει ένας μήνας αδιάκοπου διαβάσματος. Σε όλο το υπόλοιπο  εξάμηνο, ενδεχομένως, να μην υπάρχει κάποια επαφή με το μάθημα και πιθανότατα η εξέταση να είναι η τελευταία φορά ενασχόλησης με αυτό. 

Η ευθύνη δεν είναι μόνο των φοιτητών, αλλά όλου του εκπαιδευτικού συστήματος. Ένα σύστημα το οποίο βασίζεται στην εθελοντική συμμετοχή στις διαλέξεις, που δεν  προσφέρει ευκαιρίες για έρευνα στο αντικείμενο και σύνδεση με την αγορά εργασίας, ως επί το πλείστον, δεν μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερα αποτελέσματα. Δύο ώρες εξέτασης θα κρίνουν αν κάποιος είναι εξαιρετικός φοιτητής ή αν δεν αξίζει να περάσει καν το μάθημα. Αν, ακόμη, ο καθηγητής συνηθίζει να ανακυκλώνει τα θέματα, αρκεί η προσεκτική ανάγνωση των SOS και των παλιών θεμάτων για έναν άριστο βαθμό. Συμπερασματικά, φαντάζει πολύ πιθανό ο φοιτητής να αφιερώσει μόνο ένα μήνα για το διάβασμα σε κάθε εξάμηνο. 

Τι μπορεί να προσφέρει στην εκπαιδευτική διαδικασία η εξεταστική, με τον τρόπο που εφαρμόζεται; Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι προωθείται η στείρα αποστήθιση. Αν πρόκειται για σχολή θεωρητικών επιστημών, δεν υπάρχει αμφιβολία. Παρ’ όλα αυτά και στις υπόλοιπες σχολές παρατηρείται το ίδιο φαινόμενο. Η αποστήθιση μιας μεθοδολογίας ή μερικών τύπων για την επίλυση μιας άσκησης δεν σημαίνει και  εμβάθυνση, ενώ είναι αμφίβολο αν προετοιμάζει τους φοιτητές να λειτουργήσουν υπό κανονικές συνθήκες. Αποτελεί η εξεταστική, από μόνη της, μέθοδο επαρκούς αξιολόγησης; Από τη στιγμή που κρίνεται η απόδοση του φοιτητή μέσα στο διάστημα των δύο ωρών, σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί επαρκής. 

Θα μπορούσε, όμως, κανείς να πει ότι δεν είναι και δίκαιη. Ένας φοιτητής που διάβασε κάποια πιθανά θέματα και έγραψε άριστα δεν μπορεί να αξίζει το ίδιο με ένα φοιτητή που ένα εξάμηνο έκανε  τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια. Για αυτό το λόγο, απαιτούνται συμπληρωματικοί μέθοδοι αξιολόγησης, χωρίς να  αφαιρεθεί, όπως είναι λογικό, η εξεταστική. Καταρχήν, είναι κρίσιμο να υπάρχουν εργασίες στα πλαίσια του μαθήματος, οι οποίες θα αξιολογούνται και ο βαθμός τους θα επηρεάζει τον τελικό βαθμό. Επίσης, σημαντικό είναι να υπάρχουν συχνά τεστ αξιολόγησης, η λεγόμενη πρόοδος, η οποία να επιβραβεύει τους φοιτητές που παρακολουθούν και η προσπάθεια τους είναι συνεχής. 

Τέλος, θα έπρεπε να υπάρχει τρόπος, ώστε φοιτητές με εξαιρετική επίδοση να μπορούν να συμμετέχουν σε προγράμματα και έρευνες, ώστε να έχουν πραγματικά τις ευκαιρίες να αναπτύξουν το ταλέντο τους ή την όρεξή τους για δουλειά. Με όλες αυτές τις συνιστώσες, η παιδεία αποκτά άλλο νόημα και δίνει  κίνητρα στους φοιτητές. Θα ήταν άδικο να μην ξεχωρίσω κάποιους καθηγητές, οι οποίοι προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτό το σύστημα και να λειτουργήσουν όπως θα άξιζε σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο του 2014. 

Απαιτούνται, όμως, και άλλες προσπάθειες. Αξίζει τον κόπο; Την απάντηση τη δίνει ο Σωκράτης, «Η παιδεία, σαν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά».