Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: OΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ 1958


Όπως και το 1958, ο κύβος για τη Κύπρο ερρίφθη. Όχι όμως από τον Αναστασιάδη. Ερρίφθη από τον πραγματικό Καίσαρα της εποχής, τους Αμερικανούς. Αυτούς που τον έριξαν και τότε. Και τηρουμένων των αναλογιών, οι λόγοι μισό και πλέον αιώνα μετά, δεν διαφέρουν. Είναι λόγοι στρατηγικοί. Όπως και το 1958, έτσι και το 2014 ο κύβος ερρίφθη για να διασφαλισθούν τα υπό αμερικανική ηγεμονία και καθοδήγηση συμφέροντα ενός δυτικόστροφου πάντοτε, συνασπισμού συμφερόντων, ενώ καταστρατηγούνται και πάλι τα θεμελιακά ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Και δυστυχώς όπως και το 1958, η κυβέρνηση της Αθήνας φαίνεται να είναι διατεθειμένη να λειτουργήσει και πάλι ως κομπάρσος, προσφέροντας νομικό και πολιτικό φύλο συκής σ´ένα καινούργιο στρατηγικό αλυσόδεμα της Κύπρου και στον εσαεί πολιτικό ευνουχισμό του λαού της.

Ήταν το 1958 που "έκλεισε" η πρώτη φάση του Κυπριακού . Με φερμάνι από την Ουάσιγκτον. Με αποδέκτες τους τότε ΥΠ.ΕΞ. Ελλάδας-Τουρκίας, Αβέρωφ και Ζορλού που μετείχαν στην ετήσια φθινοπωρινή Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. στη Νέα Υόρκη. Για να αντιμετωπισθούν "αποτελεσματικά" οι δήθεν ορκισμένοι "κοινοί εχθροί" του υπό αμερικανική ηγεμονία δυτικού συνασπισμού στην ευρύτερη Μέση Ανατολή που ευρίσκετο σε φάση αναδίπλωσης. Και για να διασφαλισθούν ο "ελεύθερος κόσμος" και μαζί και ο "πολιτισμός". Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο από Αμερικανικά έγραφα ότι στους αμερικανικούς στρατηγικούς ψυχροπολεμικούς σχεδιασμούς, η ευρύτερη Μέση Ανατολή, που άρχιζε από τη Μεσόγειο και κατέληγε στον Περσικό Κόλπο, θεωρείτο στρατηγικά ισότιμη με το κεντρικό μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου στη καρδιά της Ευρώπης.

Διότι, κατά το σκεπτικό, ένας μή-δυτικός έλεγχος της ενεργειακά κρίσιμης περιοχής θα ανέτρεπε τα δυτικά ερείσματα σε στρατηγικό και ιδεολογικό επίπεδο, και θα έδιδε το πάνω χέρι στους "εχθρούς της ελευθερίας" και άλλων συναφών οικουμενικών αξιών που η Δύση μονοπωλούσε και, μεγαλοψύχως, αγωνίζετο να διασφαλίσει και να τις κάνει κοινό κτήμα όλων μας. H ιδεοληπτική αλλά και εξόχως στρατηγικά εργαλειακή αυτή αντίληψη μετέτρεψε τους Αμερικανούς σε συμμάχους των Βρετανών και Γάλλων ιμπεριαλιστών και αποικιοκρατών στη Μέση Ανατολή, αλλά και εχθρούς κάθε εθνικό-απελευθερωτικού κινήματος. Αυτή η στρατηγική μυωπία, μετέστρεψε τον αντιαποικιακό αραβικό εθνικισμό, που προσωποποιούσε ο Νάσσερ της Αιγύπτου, από φίλο και δυνητικό σύμμαχο των ΗΠΑ σε δεδηλωμένο εχθρό.

Η θεαματική αποτυχία της δυτικής στρατηγικής καταγράφηκε με το αιματηρό αντιδυτικό πραξικόπημα του Ιουλίου του 1958 και την ανατροπή του βασιλικού και φίλο-δυτικού καθεστώτος της Βαγδάτης. Μαζί κατέρρευσε και το Σύμφωνο της Βαγδάτης (1955-1958), το αμερικανο-βρεττανικό κατασκεύασμα για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής, του οποίου η Τουρκία υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ο πιο σημαντικός "χωροφύλαξ". Η κατάρρευση του Συμφώνου, που οδήγησε σε συμμαχία Αιγύπτου-Ιράκ, ερμηνεύθηκε ως η απαρχή της "απώλειας" της Μέσης Ανατολής, με τον Αμερικανό ΥΠ.ΕΞ. Τ.Φ.Ντάλλες να χαρακτηρίζει τη Βαγδάτη του 1958 "ως το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη". 

Επιβάλλεται εδώ να υπομνησθούν μια σειρά από άλλα γεγονότα στη περιοχή αλλά και στον κόσμο τα οποία, συνδυαστικά, οδήγησαν τους Αμερικανούς να διατάξουν το κλείσιμο όλων των μετώπων ( to circle the wagons), με κυρίαρχο μεταξύ αυτών το Κυπριακό, το οποίο απειλούσε τη συνοχή της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του Ν.Α.Τ.Ο., ώστε να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά οι περιφερειακές και παγκόσμιες προκλήσεις κατά του "ελεύθερου κόσμου". Στην Ευρώπη είχε ξεσπάσει την ίδια χρονιά, ακόμη μια κρίση, ως προς το μελλοντικό καθεστώς του Βερολίνου. Στην μακρινή Ασία σημειώνοντο εχθροπραξίες στα Στενά της Φορμόζας -Ταϊβάν με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Αιζενχάουερ να απειλεί το Πεκίνο ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Φιλοξενούμενος του Μάο ήταν, το 1958, ο Σοβιετικός ηγέτης Χρούτσιωφ. 

Στη περιοχή μας, είχαμε την δημιουργία το 1958 της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας με την ένωση Αιγύπτου και Συρίας, ενώ το ίδιο έτος, ο Νάσσερ θα επισκεφθεί την Μόσχα. Η έντονη ρευστότητα του 1958, θα οδηγήσει τους Αμερικανούς, επικαλουμένων το Δόγμα Αιζενχάουερ του 1957 για τη στήριξη "δημοκρατικών καθεστώτων" στη περιοχή, να αποβιβάσουν πεζοναύτες στο Λίβανο, ενώ ταυτόχρονα η πολεμοχαρής Τουρκία του Μεντερές, με υπόγεια αγγλο-αμερικανική στήριξη, απειλούσε ευθέως Συρία και Ιράκ με εισβολή.

Το 1958 και πάλι, οι πρωθυπουργοί Τουρκίας και Ισραήλ θα συνομολογήσουν με πάσα μυστικότητα στη Άγκυρα, Σύμφωνο στρατιωτικής συμμαχίας κατά του Νασσερικού μετώπου. Και καθόλου τυχαία, ο Μεντερές θα εμφανισθεί ως "Man of the Year"για το 1958, στο εξώφυλλο του αμερικανικού Time Magazine. Tέλος, για να έλθουμε και στην Ελλάδα, στις εκλογές του 1958, το μέτωπο της αριστεράς (Ε.Δ.Α.), στηρίχθηκε από το 25% του εκλογικού σώματος, μια εξέλιξη που δημιούργησε μείζονα ταραχή στο ελληνικό κατεστημένο, στο Παλάτι αλλά και στους Αμερικανούς.

Όπως μας πληροφορεί ο αείμνηστος Stephen G.Xydis στα έργα του, Cyprus: Conflict and Reconciliation(1967) και Cyprus:Reluctant Republic (1973), είναι από τη Νέα Υόρκη το 1958 που τα πράγματα οδηγήθηκαν πρώτα στη Ζυρίχη και μετά στο Λονδίνο.  Με τους Αβέρωφ και Ζορλού, υπό την "υψηλή εποπτεία" του Αμερικανού αντιπροσώπου στον Ο.Η.Ε. να συμφωνούν ότι "μεγαλύτεροι κίνδυνοι" απειλούσαν τις χώρες τους, και ότι έπρεπε η αναμεταξύ τους αντιπαράθεση στη Κύπρο να τερματισθεί. Έτσι άρχισε η τότε αντίστροφη μέτρηση.

Όχι για ο,τι συνέβαινε μέσα στη Κύπρο αλλά, έξω από αυτή. Στο Βερολίνο, στη μακρινή Φορμόζα, αλλά κυρίως στο όχι τόσο μακρινό Ιράκ της Μέσης Ανατολής. Και επειδή από τα μέσα του 1950, η Βρετανία είχε ήδη δώσει βέτο στον μεσανατολικό της "χωροφύλακα", την Τουρκία του Συμφώνου της Βαγδάτης, για τη Κύπρο, -το οποίο βέτο, για τους ίδιους λόγους οι Αμερικάνοι διεύρυναν ως βέτο της Τουρκίας για τα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό-, η Άγκυρα απεκόμισε το 1960 τα γνωστά λεόντεια οφέλη και επέφερε τις γνωστές δουλείες πάνω στην Κύπρο.

Προτού αναφερθώ στο 2014, ας μου επιτραπεί μια σημαντική παρένθεση για το 2004, που αποδεικνύει, ότι όσο αλλάζουν τα πράγματα στο κυπριακό, τόσο παραμένουν τα ίδια. Έχουμε την παραδοχή του Αμερικανού αξιωματούχου Ντάνιελ Φρίντ, που έγινε ενώπιον επωνύμων ομογενών και δημοσιογράφων σε μεγάλο ξενοδοχείο της Ουάσιγκτον (12 Ιουνίου 2003), ότι το Σχέδιο Αννάν προσέφερε τη Κύπρο ως στρατηγικό όμηρο της Άγκυρας (και μαζί και αρκετά δις δολάρια), με αντάλλαγμα η Άγκυρα να επιτρέψει στη Αμερική να ανοίξει και δεύτερο μέτωπο μέσω Τουρκίας στην προγραμματιζόμενη αμερικανική εισβολή στο Ιράκ του 2003.

Και έχουμε και την εξίσου κυνική εντολή που η Ουάσιγκτον έδωσε στη αμερικανική αντιπροσωπεία στο Μπούντεσμπεργκ της Ελβετίας το 2004 η οποία ήταν επί λέξει: "shoot the south"! H αμερικανική δραματική παρέμβαση του 2014 στην Κύπρο, έχει τη στρατηγική της λογική στο ιστορικό που κατέγραψα παραπάνω. Σίγουρα ο μπαμπούλας του κομμουνισμού δεν υφίσταται. Υπάρχει όμως η Ρωσική αρκούδα, που είναι στη φύση της να απειλεί και να εκβιάζει, π.χ. σήμερα κυρίως αλλά όχι μόνο ( βλ. Ουκρανία) σε ζητήματα "ενεργειακής ασφάλειας" (αυτός και αν είναι μπαμπούλας για μια χώρα που έχει μονοδιάστατη οικονομία με απόλυτη εξάρτηση από εξαγωγές ενέργειας!!!).

Yπάρχει βέβαια και η τρομοκρατία του ριζοσπαστικού Ισλάμ που (άκουσον-άκουσον) μόνο το "ήπιο Ισλάμ" της νατοϊκής και εκδυτικισμένης Τουρκίας μπορεί να θεραπεύσει. Αλλά, για να ολοκληρώσει η Τουρκία την Μεγάλη (Büyük) Αποστολή της, πρέπει να εξασφαλισθεί πολιτικά με ένταξη στην Ε.Ε., αλλά και οικονομικά ως ενεργειακός κόμβος, μια κίνηση που, κατά τη στρατηγική αυτή λογική, θα διασφαλίζει ταυτόχρονα και την " ενεργειακή ασφάλεια" της Ευρώπης από τη "μοχθηρή αρκούδα του Βορρά".

Όμως, εδώ το εμπόδιο εμφανίζεται να είναι το κυπριακό κράτος. Και στα δυο ζητήματα . Αυτό της Ε.Ε. και του "ελέγχου"των ενεργειακών κοιτασμάτων της ανατολικής Μεσογείου . "Shoot the Republic", λοιπόν, παραμένει η στρατηγική τους. Αλλά τούτη τη φορά, "πυροβολήστε για να σκοτώσετε". Κάθε θεραπεία προκύπτει από μια σωστή διάγνωση. Δεν θέλουν να υπάρχει στη Κύπρο συγκροτημένο κράτος, - χωρίς ξένους μπάστακες,  που να λειτουργεί ως θεσμός ασφάλειας ελεύθερων πολιτών και του οποίου ο ρόλος, ως κρατικός δρών, να περιορίζεται μόνο από το διεθνές δίκαιο, τους διεθνείς θεσμούς και από αμοιβαιότητα στις διακρατικές σχέσεις και συναλλαγές. 

Δεν θέλουν κράτος με υπόσταση, και πολίτες με ατομικά δικαιώματα. Θέλουν κράτος "μασκαραλίκι" και αγελαίους υπηκόους σε υποτελείς σατράπες. Ο κύβος ερρίφθη. Αλλά υπάρχουν ακόμη πολίτες και όχι σατράπες στη Κύπρο. Aux armes citoyens. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΑΤΗΦΕΙΑΣ


Η πρώτη εμπειρία που έχουν καθημερινά οι εργαζόμενοι (όσοι έχουν απομείνει) οι οποίοι κατευθύνονται στον χώρο της δουλειάς τους, αλλά και εκείνοι που θέλουν να μετακινηθούν πληρώνοντας σχετικά χαμηλό αντίτιμο προέρχεται συνήθως από βαγόνι του ΗΣΑΠ, του μετρό και από τον ασφυκτικά γεμάτο χώρο των αστικών λεωφορείων και των τρόλεϊ. Το ξεκίνημα του 24ώρου δίνει τον «τόνο» και στην υπόλοιπη ημέρα. Γι’ αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να εξελίσσεται άνετα και ευχάριστα. Το κράτος, αν δεν ασκεί ψυχολογικές επιχειρήσεις κατευνασμού της μάζας μέσω της δυσφορίας, οφείλει να εξασφαλίζει πυκνά δρομολόγια, αυστηρή τήρηση του προγράμματός τους καθώς και καλές συνθήκες επιβίβασης και παραμονής στα μαζικά μέσα μεταφοράς.

Στην πατρίδα μας φαίνεται ότι οι σαδιστικοί νόες εκείνων που σχεδιάζουν και διαχειρίζονται την καταστροφή του λαού και του έθνους έχουν ως προτεραιότητα την εμπέδωση της «αφρικανοποίησης» και τη διασπορά κατήφειας στα εκατομμύρια των πολιτών που μετακινούνται. Τα δρομολόγια έχουν αραιώσει. Ακόμα και τις πιο «χαλαρές» ώρες τα βαγόνια των τρένων και οι θάλαμοι των επιβατών σε λεωφορεία και τρόλεϊ είναι κατάφορτα, όζουν και θυμίζουν εικόνες από Βομβάη.

Ένα από τα φαινόμενα που υποτιμούν βάναυσα τον λαό μας και σφυροκοπούν τις συνειδήσεις των πολιτών με θλίψη και αποστροφή είναι η επαιτεία. Δεν έχει αυξηθεί απλώς. Εχει πολλαπλασιαστεί! Ενώ τα προηγούμενα έτη, όσοι μετακινούνταν με ΜΜΜ είχαν... υπολογίσει περίπου έναν επαίτη ανά δύο ή τρεις στάσεις, τώρα συνωστίζονται δύο και τρεις ανά στάση! Μέχρι να φτάσει κάποιος στον προορισμό του θα έχει γίνει κοινωνός μακάβριων ιστοριών ανίατων ασθενειών, συμφορών που έπληξαν συνανθρώπους του και τα αυτιά του θα πολιορκούνται από οιμωγές και ουρλιαχτά που εκλιπαρούν για βοήθεια, κοάσματα αυτοσχέδιων «τραγουδιστών» και φάλτσες νότες από ξεκούρδιστες κιθάρες.

Στην επαιτεία, η συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων έχει να κάνει απλά με... επαγγελματική επιλογή. Λίγες είναι οι φορές που υφίσταται πραγματικό και ανυπέρβλητο πρόβλημα. Ωστόσο, και μόνο το γεγονός ότι επιτρέπονται -αν δεν ενθαρρύνονται- η μαζική εισβολή της δυστυχίας στις συνειδήσεις των αγουροξυπνημένων πολιτών και το τριτοκοσμικού τύπου στοίβαγμά τους σε χώρους όπου αναδίδεται η αποφορά της παρακμής και της συνολικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου μας δείχνει ότι το κράτος διεξάγει ψυχολογικές επιχειρήσεις με στόχο εμάς.

Υποτίθεται ότι οι ανευθυνοϋπεύθυνοι της κρατικής διαχείρισης «νοιάζονται» για τη «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας, τον τουρισμό. Αναρωτήθηκε ποτέ κάποιος ποια άποψη σχηματίζουν οι επισκέπτες της χώρας όταν μπαίνουν σε τρένα, τρόλεϊ, μετρό και λεωφορεία και έρχονται αντιμέτωποι με τόσο μεγάλο αριθμό επαιτών;Ο κ. Χρυσοχοΐδης, πέρα από αυξήσεις διοδίων, ξέρει να κάνει κάτι άλλο στη ζωή του;

ΠΕΡΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ


Αυθαίρετες απολύσεις, μειώσεις συντάξεων, ανεργία της τάξεως του 30%, ενώ στο πολιτικό σκηνικό δεσπόζει περίτρανα η άνοδος της Χρυσής Αυγής. Αναρωτιέμαι στα πλαίσια ενός φαινομενικά δημοκρατικού πολιτεύματος, πόσα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται σε καθημερινή βάση. Αναμφισβήτητα, εγγυημένες ελευθερίες παύουν να ισχύουν καθημερινά, ενώ η σημασία της λέξης Άνθρωπος ακυρώνεται, θυσιάζεται στο βωμό της περίτρανης-ανύπαρκτης οικονομικής ανάπτυξης. Τα ανθρώπινα δικαιώματα βασίζονται στην αρχή του σεβασμού του ατόμου, ενώ βασική θεώρησή τους αποτελεί πως κάθε άτομο είναι ένα ηθικό και λογικό ον που αξίζει να του φέρονται με αξιοπρέπεια.

Όλοι έχουμε γεννηθεί ίσοι και όμοιοι, όλοι έχουμε το δικαίωμα της εργασίας, των δίκαιων απολαβών, χωρίς παρενοχλήσεις, κακομεταχείριση, απειλές και αυθαίρετες απολύσεις. Αποτελούν κάποια από τα 30 δικαιώματα τα οποία καταγράφονται στην οικουμενική διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έγγραφο ευρύτερα αποδεκτό σχετικά με το θέμα. Μα αυτές οι εννοούμενες, οι δεδομένες ελευθερίες επαληθεύονται στην σύγχρονη Ελλάδα; Ή απλά στον αγώνα για να ξεχρεώσουμε τους δανειστές μας λησμονήσαμε την αξία Άνθρωπος, υποβιβάζοντας ταυτοχρόνως και την ποιότητα ζωής;

Τα ερωτήματα αυτά γεννιούνται εύλογα εάν λάβει κανείς υπόψη ότι οι περισσότεροι Έλληνες δηλώνουν απελπισμένοι, ενώ σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη φαίνεται πως οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια έχουν αυξηθεί. Ζούμε στην Ελλάδα όπου η δουλειά (όταν αυτή υπάρχει) μετατρέπεται σε δουλεία, όπου ο εργαζόμενος γίνεται είλωτας και στην κυριολεξία ξεπουλιέται όσο-όσο, όπου ανθεί το δουλεμπόριο και ο ανερχόμενος φασισμός. Ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντων που μας επιβάλουν να ζούμε υπό αυτές τις συνθήκες το 2014; Η επαγρύπνηση, η συλλογική πορεία και η ενημέρωση σχετικά με τα ατομικά δικαιώματα του καθενός από μας, ίσως αποβούν σωτήρια για ένα καλύτερο μέλλον, έναν καλύτερο κόσμο και κίνητρα για κάθε είδους ανάπτυξη.

Η ΕΛΛΗΝΙΚH «ΕΥΡΩΠΑΪΚH» ΨΕΥΔΑIΣΘΗΣΗ


Ποιο θα είναι το πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές; Με ποια διαφορά θα νικήσει και τι θα σημαίνει αυτό για τη χώρα; Ποιοι θα ενισχύσουν τις δυνάμεις τους;  Οι φιλοευρωπαίοι ή οι ευρωσκεπτικιστές; Μικρή σημασία έχουν αυτά, κατά την γνώμη μου. Διότι, τελικά, και οι μεν και οι δε προσεγγίζουν την Ευρώπη με λάθος τρόπο. Και διότι, εξ’αρχής, χάσαμε σε μεγάλο βαθμό την ευκαιρία να εξελιχθούμε σε πραγματικό κομμάτι του σύγχρονου ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.

Ένας σημαντικός λόγος γι’ αυτό, είναι η αυταπάτη του ελληνοκεντρισμού. Η στρεβλή εντύπωση ότι η Ελλάδα αποτελεί το ένα και μοναδικό κέντρο. Κέντρο όμως τίνος πράγματος; Της γης ή της Ευρώπης; Πολιτιστικό, τεχνολογικό, ή οικονομικό;  Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά -τουλάχιστον όχι στο βαθμό που εννοεί ο νεοέλληνας. Κάτω από την πολύχρονη και βαθιά επιρροή των ελληνοκεντρικών αερολογιών μάθαμε  να θεωρούμε  τον εαυτό μας ως γένος  περιούσιο και άλας της γης.

Έχουμε δημιουργήσει  τη λανθασμένη εντύπωση ότι το ένδοξο παρελθόν μας είναι επιφορτισμένο να λύσει τα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος. Και, υπό αυτό το πρίσμα, δεν μας χρειάζεται καμια Ευρώπη για να εξελιχθούμε, να προχωράμε, να επιβιώνουμε. Επιπλέον, να μην ξεχνάμε ότι ενταχθήκαμε στην Ευρώπη με την λογική του ότι «όλοι μας χρωστάνε». Την προσεγγίσαμε ως μέσο πλουτισμού. Ήδη από την εποχή της ΕΟΚ πολλά από τα κονδύλια των υποδομών και των επενδύσεων πήγαιναν στις τσέπες κάποιων πολιτικών φίλων, υποστηρικτών και ψηφοφόρων.

Μάθαμε να ζούμε από επιχορηγήσεις, αποζημιώσεις και προγράμματα, χωρίς να παράγουμε τίποτα, ή τουλάχιστον, χωρίς να παράγουμε αρκετά. Ελπίζοντας πάντοτε ότι «οι κουτόφραγκοι δεν θα το καταλάβουν». Το ίδιο και πρόσφατα, παρά την  δύσκολη θέση μας λόγω κρίσης, υπογράφαμε μνημόνια χωρίς να υλοποιούμε τις δεσμεύσεις μας, νομίζοντας ότι θα τους κοροϊδέψουμε. Δίναμε ψεύτικες υποσχέσεις, μέσα και έξω, πουλήσαμε και πουλάμε (ορισμένοι εξ ημών) «μαγκιές» για μονομερή διαγραφή του χρέους.

Συμπληρώνω σ' αυτά τα δύο, ότι από την αρχή της ευρωπαϊκής μας πορείας εμφανίζεται το φαινόμενο της αντιευρωπαϊκής  ρητορικής, που γίνεται κοινωνικό βίωμα: όποιος ήταν στον κεντρώο ή αριστερό χώρο, έπρεπε, εκ προοιμίου, και χωρίς να υπάρχουν απαραίτητα πάντοτε πειστικά επιχειρήματα, να είναι αντιευρωπαϊστής. Μην ξεχνάμε το θρυλικό σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», την περίοδο που εντασσόταν η χώρα στην ΕΟΚ.

Κατά τα άλλα, θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη. Στις πιο πολλές δημοσκοπήσεις αποτυπώνεται η θέληση του ελληνικού λαού να είναι μέρος της Ευρώπης. Το «Ευρωβαρόμετρο» αποτυπώνει εμπιστοσύνη των Ελλήνων στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και προσδοκία για ενίσχυση του ρόλου τους. Το ερώτημα είναι, σε ποια Ευρώπη θέλουμε να πιστέψουμε; Αυτή που εμείς έχουμε εικονικά δημιουργήσει, ή στην Ευρώπη της εμβάθυνσης και της ολοκλήρωσης, της διαπραγμάτευσης, της δέσμευσης και -μετά- των δικαιωμάτων;

Το σίγουρο είναι πως το ευρωπαϊκό μόρφωμα δεν είναι τέλειο. Αλλαγές και βελτιώσεις οφείλουν να γίνονται. Είναι αναγκαίες, όπως αποδεικνύεται τελικά σε περιόδους κρίσεων, σαν αυτή του ευρωπαϊκού Νότου που περνάμε τα τελευταία χρόνια και σαν πολλές άλλες, που έχουμε αντιμετωπίσει διαχρονικά και αφορούν θέματα ασφάλειας, ενέργειας, εξωτερικών σχέσεων και διπλωματίας, κ.ο.κ. Για να μπορέσουμε όμως να αλλάξουμε την Ευρώπη, να την κάνουμε πραγματικά και ουσιαστικά «Ευρώπη των λαών», θα πρέπει να έχουμε πλήρη συνείδηση, ότι ανήκουμε σ' αυτήν.

Δεν είναι προαιρετική η επίκληση της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας. Είμαστε μέρος μιας Ένωσης. Αυτό μας δίνει προνόμια αλλά γεννά και υποχρεώσεις, ίσως και παραιτήσεις από πολλές ελληνοκεντρικές φαντασιώσεις μας. Δεν είναι κακό να τις τολμήσουμε. Ας πάρουμε την Ευρώπη πιο σοβαρά… Μόνο με πλήρη συνείδηση της ευρωπαϊκής πλευράς μας θα έχει και νόημα να ζυγίζουμε και να ερμηνεύουμε την έκβαση των ευρωεκλογών. Γιατί θα είναι αποτέλεσμα συνειδητής ψήφου.