ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ

Έξι χρόνια έχουν περάσει που η χώρα βρίσκεται μέσα στον τυφώνα της κρίσης. Μιας κρίσης που έχει αποσαφηνιστεί σαν υπαρξιακή για το έθνος, καθώς έχει προ πολλού αποκαλυφθεί  ότι τα θεμέλια της δεν είναι επιφανειακά στον χώρο των οικονομικών δραστηριοτήτων αλλά βαθύτατα και αφορούν την συνοχή της κοινωνίας, τις ηθικές της αρχές και την  ίδια της την ταυτότητα. Συμπαθούντες παρατηρητές, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, παλεύουν στο μέτρο των ικανοτήτων τους, να προσφέρουν  απόψεις για τα συμβαίνοντα και τρόπους για να διορθωθούν τα πράγματα.

Ιδέες για να ανανεωθεί το ηγετικό κατεστημένο της χώρας μια και λίγοι αμφιβάλλουν για την αδυναμία του να προσφέρει ένα σχέδιο εθνικής ανάκαμψης που να μπορεί ακολούθως να εφαρμόσει. Όλοι συμφωνούν ότι η κοινωνία η ίδια, που γεννά και προβάλλει  αυτό το κατεστημένο, έχει διαβρωθεί σε τέτοιο βαθμό που το μέλλον της να προβάλλει ζοφερό. Είναι λογικό μια τέτοια κατάσταση να φέρνει τον πολίτη σε απόγνωση καθώς δεν μπορεί να διακρίνει την ελάχιστη αχτίδα ελπίδας για μια Ελληνική κοινωνία συμπαγή και δίκαια που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης του 21ου αιώνα και να διατηρήσει την εθνική της ταυτότητα.

Αργά, αλλά σίγουρα, γίνεται αντιληπτό ότι η κύρια αιτία του προβλήματος είναι ο τρόπος με τον οποίον οι πολίτες μορφώθηκαν για να παίξουν τον ρόλο τους σαν άτομα. Και πίσω του κρύβεται το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας που είναι πολύ πλατύτερο από τα σχολεία μας, περιλαμβάνοντας όλον τον πνευματικό της κόσμο. Η συνέπεια αυτής της πραγματικότητας είναι το αδύνατον βελτίωσης των πραγμάτων στο εγγύς μέλλον και το γιγαντιαίο εγχείρημα που είναι απαραίτητο για βελτίωση μεσοχρόνια. Με πλήρη επίγνωση των κυνδίνων, αυτή είναι η πραγματική πρόκληση για νέους ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν για την χώρα που τους έθρεψε,  μπαίνοντας στην αρένα του ηγετικού κατεστημένου. Δεν υπάρχει ελπίδα για το σήμερα.

Αλλά αυτή η μικρή μειονότητα δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα εάν ο καθ ένας μας δεν προσφέρει μια μικρή αλλά αποφασιστικής σημασίας βοήθεια. Όλοι μας μπορούμε, αρκεί να θελήσουμε. Είναι σίγουρο ότι όλοι δεν θα θελήσουμε αλλά  ο κάθε ένας που θα προσπαθήσει, θα βάλει το λιθαράκι του στο οικοδόμημα της αναστήλωσης του έθνους. Όσοι ποιο πολλοί τόσο ποιο γρήγορα η αναστήλωση. Ποια είναι αυτή η πρόσφορα που απαιτείται από τον καθένα; Όλοι μας που έχουμε επιβιώσει σ αυτή τη χώρα έχουμε συμμετάσχει και συνηθίσει στην παράνομη συναλλαγή πάνω η κάτω από ένα τραπεζάκι, ένα γκισέ η στο δρόμο. Από την μεριά του δίνοντος για κάποια υπηρεσία η από την μεριού του παίρνοντος έχοντας εθιστεί ότι αυτά που παίρνει είναι μέρος του επιμισθίου του καθιερωμένου από ένα εθιμικό δίκαιο.

Και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε βρεθεί και από τις δύο μεριές του τραπεζιού. Το να μας ζητήσει κάνεις να σταματήσουμε ξαφνικά αυτόν τον τρόπο συναλλαγής είναι παράλογο. Πηγαίνει πολύ ποιο μακριά από το: “εγώ δεν είμαι ο μ… της υπόθεσης”. Είναι αδύνατον. Άλλωστε δεν υπάρχει σύγχρονη κοινωνία χωρίς τη μάστιγα της διαφθοράς σε κάποιο βαθμό. Υπάρχει όμως κάτι ενδιάμεσο, πραγματοποιήσιμο. Είναι εκεί που βρίσκονται τα δύσκολα, τα πολύ δύσκολα και καλεί από τα βάθη της μνήμης, την φιλοπατρία μας.

Παρά τις πολύχρονες μεγάλες προσπάθειες ιδεολόγων διαστρεβλωτών της εκπαίδευσης και λαϊκιστών, είμαι σίγουρος ότι αν και θαμμένη, βαθειά δεμένη με την παράδοση, ακόμη υπάρχει και μπορεί να γίνει η δύναμη στον καθένα. Κάποιος έλεγε ότι αν διαλύσεις το ελληνικό έθνος θα σου μείνει μια ελιά, μια κατσίκα και μια βάρκα. Με αυτά θα το ξαναφτιάξουν. Το ενδιάμεσο απαιτεί από τον κάθε πολίτη τη θυσία, με όπλο αυτήν την παράδοση,  να αντισταθεί. Όχι γενικά και αόριστα αλλά συγκεκριμένα. Πριν προχώρηση σε οποιαδήποτε παράνομη συνδιαλλαγή να σκεφθεί πόσο θα ωφελήσει το σύνολο αν δεν την κάνει, Δεν θα τις αποφύγει όλες στην αρχή αλλά κάθε πετυχημένη προσπάθεια είναι το παράδειγμα και το μικρό λιθαράκι.

Είναι μια πράξη που μόνον αυτός σαν άτομο μπορεί να κάνει και κανείς άλλος για λογαριασμό του. Κάτι όμως που μπορούν να το δούν οι πλησίον του. Αποχή από τέτοια συναλλαγή έχει προσωπικές συνέπειες. συχνά επίπονες που πρέπει να ζυγίσει. Είναι προσωπική του ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο που τον στηρίζει. Γι αυτό τα πράγματα είναι δύσκολα. Αλλά χωρίς αυτό, δεν παρέχεται ουσιαστική στήριξη στην μειονότητα με το δυναμικό για την ανανέωση το ηγετικού κατεστημένου της χώρας. 

Μπορούμε, όλοι οι παρατηρητές των γεγονότων που χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο αλλά και τα ΜΜΕ, όπου βρεθούμε και με ότι κάνουμε να ενθαρρύνουμε αυτήν την προσπάθεια των μελών της κοινωνίας  να αντισταθούν στον πειρασμό στο μέτρο του δυνατού υποφέροντας τυχόν συνέπειες. Να το κάνουμε  θυμίζοντας συνεχώς την ανάγκη να περιοριστούν τέτοιες παράνομες συναλλαγές σαν μονόδρομο για μια δικαιότερη κοινωνία. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει μέλλον. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΚΥΠΡΟΣ: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΤΟΥ «ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ»

Η εντυπωσιακή ανακίνηση του Κυπριακού αναβιώνει την αντιπαράθεση πολιτικών και δημοσιολόγων με θεωρίες αφενός περί απαράδεκτου νέου Σχεδίου Ανάν και αφετέρου περί μαγευτικού, ιδανικού συμβιβασμού. Στην πραγματικότητα, αμφότερες οι εκδοχές είναι πρόωρες και αστήρικτες, γιατί βρισκόμαστε στην εκκίνηση, χωρίς συζητήσεις ουσίας.

Στην ιστορία του Κυπριακού, λόγω της πολυπλοκότητάς του, οι όποιες συμφωνίες και τα όποια σχέδια απαιτούν μακρύ χρόνο και δεκάδες παραλλαγές. Τα τρία χρόνια διαπραγματεύσεων για τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου 1977-79, οι ετήσιες συζητήσεις πριν και μετά τη Δέσμη Ιδεών Γκάλι του 1992 και οι τέσσερις αναθεωρήσεις του Σχεδίου Ανάν από τον Νοέμβριο 2002 έως τον Απρίλιο 2004 προοιωνίζονται τη διάρκεια και τις διακυμάνσεις του διαλόγου του 2014.

Οι συνθήκες της συνάντησης Σαμαρά - Αναστασιάδη την Παρασκευή και των χθεσινών συνομιλιών Αναστασιάδη - Ερογλου διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό από τις αντίστοιχες του Σχεδίου Ανάν πριν από 10-12 χρόνια. Τότε η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ τώρα έχει φωνή. Τότε η Μεγαλόνησος ζούσε (έστω ελέω ρωσικών και σερβικών κεφαλαίων) οικονομική ευμάρεια, ενώ τώρα ζει παγιδευμένη στην τρόικα. Τότε δεν υπήρχαν ελπίδες περί πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενώ τώρα υφίσταται ρεαλιστική προοπτική εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου.

Τότε ο Τ. Ερντογάν αποτελούσε ίνδαλμα της Δύσης για ένα μετριοπαθές Ισλάμ-γέφυρα προς την Ευρώπη, ενώ τώρα κάνει τα στραβά μάτια ή και ενισχύει τη συνεργασία Αλ Κάιντα και ακραίων μαχητών της Συρίας. Τότε η ΝΑ Μεσόγειος σφραγιζόταν από τη συμμαχία Τουρκίας - Ισραήλ, ενώ τώρα η Αθήνα και το Τελ Αβίβ έχουν κάνει ιστορικά βήματα πολιτικής, αμυντικής και ενεργειακής συνεργασίας. Τότε πρωταγωνιστούσαν οι Γλ. Κληρίδης και Τάσσος Παπαδόπουλος, ενώ τώρα προεδρεύει ο Ν. Αναστασιάδης.

Τότε πρωθυπουργός μιας αναπτυσσόμενης (με «Greek statistics») Ελλάδας ήταν ο υποχωρητικός Κ. Σημίτης, ενώ τώρα επικεφαλής μιας χρεωμένης χώρας είναι ο -πολύ διαφορετικής ιστορίας- Αντ. Σαμαράς. Λόγω και όλων αυτών των διαφορών, οι εξελίξεις θα εξαρτηθούν, στην αρχική φάση τους, από καινούργιους παράγοντες, όπως:

*Πρώτον, οι επισκέψεις, για πρώτη φορά από το 1960, Τουρκοκύπριου και Ελληνοκύπριου εκπροσώπου στην Αθήνα και την Αγκυρα αντίστοιχα.

*Δεύτερον, η στάση της Τουρκίας έναντι της (ανεπίσημης) ελληνικής πρότασης για συγκατάθεσή της στη συμμετοχή της Κύπρου στην PfP του ΝΑΤΟ, ώστε να διευκολυνθούν, σε αντάλλαγμα, οι σχέσεις της Αγκυρας με τις δομές ασφάλειας και άμυνας της Ε.Ε.

*Τρίτον, η θέληση ή μη της Αγκυρας να συνειδητοποιήσει ότι κλειδί της πόρτας προς την Ευρώπη είναι το Κυπριακό, όπως εύστοχα (σ.σ.: εξαίρεση στον κανόνα) σημειώνει ο Ευ. Βενιζέλος προς αρκετούς ομολόγους του.

*Τέταρτον, η διαλλακτικότητα της τουρκικής πλευράς για την Αμμόχωστο που, αντί (κατά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη) χρήσιμης προϋπόθεσης επανάληψης των συνομιλιών εξελίχθηκε σε έναν από τους τελικούς στόχους.

*Πέμπτον, η μορφή της διεθνούς διάσκεψης (τετραμερής, πενταμερής ή πολυμερής) που θα κρίνει και την τελική λύση.

Και, αν τελικά υπάρχουν κάποιες ομοιότητες με το Σχέδιο Ανάν, βέβαιο είναι ότι κανένα νέο δημοψήφισμα δεν θα εγκρίνει την επανάληψη εκείνης της απίθανης διάταξής του περί παραμονής μέρους των κατοχικών στρατευμάτων σε ρόλο προσωρινής αστυνομικής δύναμης!

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΗΤΑΡΑΚΗ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ Η... OFFSHORE!

Χαώδη κενά, με προφανείς πολιτικές επιπτώσεις και πιθανότατες νομικές συνέπειες, προκύπτουν από την εκδοχή που έχει παρουσιάσει ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης για την αγορά πολυτελούς διαμερίσματος στο Λονδίνο το 2010. Θεμελιωμένα στοιχεία, τα οποία έχει στη διάθεσή της η «δημοκρατία», δείχνουν ότι ο κ. Μηταράκης δεν έχει δηλώσει, στη Βουλή τουλάχιστον, εισόδημα από την πώληση ενός άλλου ακινήτου στη βρετανική πρωτεύουσα. Σε αντίθεση, επίσης, με τη φανατική επιμονή του ότι όλες οι διαδικασίες ολοκληρώθηκαν προτού αποκτήσει πολιτική ιδιότητα το 2010 και κυβερνητική ιδιότητα το 2012, τα στοιχεία αποδεικνύουν συνέχιση των σχετικών τραπεζικών συναλλαγών έως και τον Ιούλιο του 2013.

Σύμφωνα με τη δήλωση «πόθεν έσχες», η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα από τη Βουλή τον Δεκέμβριο του 2013, ο κ. Μηταράκης αγόρασε, το 2010, διαμέρισμα αξίας 1.319.023 ευρώ. Ο υφυπουργός εργαζόταν, έως εκείνη τη χρονιά, σε επενδυτικές-χρηματιστηριακές εταιρίες στη Βρετανία και επέστρεψε στην Ελλάδα, αναλαμβάνοντας καθήκοντα αναπληρωτή τομεάρχη Οικονομίας στη Ν.Δ.  Σε συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha στις 17 Δεκεμβρίου 2013 ο κ. Μηταράκης είχε ισχυριστεί ότι το διαμέρισμα αγοράστηκε με τα ετήσια εισοδήματά του, με πώληση άλλου περιουσιακού στοιχείου και με δανεισμό, υπογραμμίζοντας: «Και όλα αυτά πριν γυρίσω στην Ελλάδα».

Η «μετακόμιση». Ο κ. Μηταράκης είχε αναφέρει ότι η τιμή αγοράς, ανά τετραγωνικό μέτρο, ήταν περίπου 9.500 ευρώ, «όπως και στην Ελλάδα, στις καλές μέρες, σε κάποιες καλές περιοχές», ενώ εκτίμησε ότι «ίσως έκανε εντύπωση το ποσό, επειδή στη Βρετανία οι συμβάσεις αναφέρονται στην εμπορική αξία», σε αντίθεση με την αντικειμενική αξία που αναγράφεται στη χώρα μας.  Σε ερώτηση αν ο δανεισμός ήταν μεγάλος, ο κ. Μηταράκης είχε απαντήσει: «Φυσιολογικός, στα φυσιολογικά όρια που δανείζει η αγορά, για να πάρεις ένα σπίτι. Και πούλησα και προηγούμενο σπίτι μου, το άλλο σπίτι, για να πάρω αυτό. Ηταν μετακόμιση (!). Πούλησα το ένα σπίτι και αγόρασα ένα άλλο, λίγο μεγαλύτερο».

Σχολιάζοντας το γεγονός ότι οι αμοιβές των τραπεζικών στελεχών είναι, συγκριτικά με την Ελλάδα, πολύ μεγαλύτερες στη Βρετανία, ο υφυπουργός Ανάπτυξης είχε υπογραμμίσει: «Αυτό φάνηκε στο “πόθεν έσχες” μου. Την τελευταία χρονιά μου στο Λονδίνο η σύζυγός μου κι εγώ δουλέψαμε πάνω από 400.000 ευρώ εισόδημα από μισθωτή εργασία. Δηλαδή το σπίτι, για να σας το πω λίγο έτσι απλά, ήταν τριών ετών εισοδήματα». Επίσης, επιθυμώντας προφανώς να απομακρύνει την όποια υποψία για αξιοποίηση της κυβερνητικής του ιδιότητας σε σχέση με τη χρηματοδότηση της αγοράς, ο κ. Μηταράκης επανέλαβε, πολλές φορές, στην ίδια ραδιοφωνική συνέντευξη ότι όλα είχαν ολοκληρωθεί πριν από την είσοδό του στον πολιτικό στίβο της Ελλάδας. H διαδικασία αγοράς και χρηματοδότησης του πολυτελούς διαμερίσματος του κ. Μηταράκη ήταν (και είναι) πολύ διαφορετική σε δύο, κρισιμότατα, σημεία:

1. Ο υφυπουργός Ανάπτυξης δεν έχει καταχωρίσει στη δήλωση «πόθεν έσχες» (σελ. 2-3, πίνακας «εισοδήματα από κάθε πηγή») το ποσό που εισέπραξε από την, κατά την ορολογία του ιδίου, «μετακόμιση - πώληση» του παλαιότερου διαμερίσματός του στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα, στη στήλη του έτους 2010 δηλώνει μόνον τα προαναφερθέντα περίπου 400.000 ευρώ του ιδίου και της συζύγου του από την εργασία τους. Για το 2011 δηλώνει συνολικό οικογενειακό εισόδημα, από κάθε πηγή, περίπου 210.000 ευρώ και το 2012 πολύ χαμηλότερο.

Ωστόσο ο κ. Μηταράκης δεν αναφέρει στο «πόθεν έσχες» την πώληση του παλαιότερου διαμερίσματος που διέθετε στον δεύτερο όροφο του κτιρίου Grove Hall Court, στη Hall Road της αριστοκρατικής συνοικίας St John’s Wood, στο βόρειο Λονδίνο. Πηγές του κτηματομεσιτικού κλάδου της βρετανικής πρωτεύουσας σημειώνουν ότι ο κ. Μηταράκης έμενε στο συγκεκριμένο διαμέρισμα από τα μέσα της δεκαετίας ως και λίγο πριν από την αγορά του καινούργιου. Στις 6 Αυγούστου 2010 το διαμέρισμα αγοράζεται, αντί ποσού μεγαλύτερου των 500.000 λιρών, από μία μυστηριώδη offshore εταιρία υπό την επωνυμία Balanta Limited.

Η εταιρία Balanta εδρεύει στον φορολογικό παράδεισο του Isle of Man και, ως τώρα τουλάχιστον, δεν είναι σαφές αν είχε συναλλαγή απευθείας με τον κ. Μηταράκη ή μέσω της εταιρίας-διαχειρίστριας του κτιρίου Grove Hall Court, η οποία ονομάζεται Daejan Investments. Οπως κι αν έγινε η μεταβίβαση της κυριότητας του παλαιότερου διαμερίσματος του κ. Μηταράκη, προκύπτουν ερωτήματα στα οποία οφείλει να απαντήσει ο υφυπουργός: Ποιο ήταν το ποσό που εισέπραξε και το οποίο, κατά τον ισχυρισμό του στον Alpha, χρησιμοποίησε για τη «μετακόμιση», δηλαδή για την αγορά του καινούργιου, μεγαλύτερου διαμερίσματος; Η πώληση έγινε το 2010 και ταυτόχρονα με την αγορά του καινούργιου διαμερίσματος, όπως έχει αφήσει να εννοηθεί στον Alpha, ή νωρίτερα, π.χ. το 2009, οπότε το τίμημα κατευθύνθηκε σε άλλες επενδύσεις; Αν συναλλάχθηκε απευθείας με την (αγνώστων λοιπών στοιχείων) Balanta, ποιοι βρίσκονται πίσω από την offshore εταιρία και ήλεγξε την πηγή προέλευσης των χρημάτων των αγοραστών;

2. Για το καινούργιο διαμέρισμα, στον έβδομο όροφο του μπροστινού κτιρίου του συγκροτήματος Grove Hall Court, οι διαδικασίες δανεισμού του κ. Μηταράκη από ελληνική τράπεζα (μία εκ των τεσσάρων συστημικών) συνεχίζονταν επί μακρύ χρονικό διάστημα και, τουλάχιστον, ως τις 30 Ιουλίου 2013!  Σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του, ο υφυπουργός διαπραγματευόταν όρους της δανειακής σύμβασης τρία ολόκληρα χρόνια μετά την αγορά του διαμερίσματος, η οποία είχε γίνει με την πληρωμή ποσού 1.100.000 βρετανικών λιρών (ή 1.319.023 ευρώ) στις 9 Ιουλίου 2010.

Ο κ. Μηταράκης, μετά την υπογραφή των απαιτούμενων εγγράφων, απέκτησε την κυριότητα του διαμερίσματος στις 28 Ιουλίου 2010. Τρία χρόνια αργότερα, σύμφωνα με τις πηγές της «δημοκρατίας», το δάνειο που υπεγράφη στις 30 Ιουλίου 2013 (και δηλώθηκε στις βρετανικές Αρχές στις 27 Αυγούστου 2013) ορίζει ότι οποιαδήποτε αλλαγή στο νομικό καθεστώς ή στη χρήση-διάθεση του διαμερίσματος δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγγραφη συναίνεση της τράπεζας.

Ποιος είναι ο λόγος που ο κ. Μηταράκης επέμενε, στη ραδιοφωνική συνέντευξη του Δεκεμβρίου του 2013, ότι η υπόθεση είχε κλείσει από το 2010, ενώ στην πραγματικότητα συζητούσε με τη συστημική τράπεζα ως τον Ιούλιο του 2013;

ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ

Ήταν Κυριακή απόγευμα όταν έμαθε για τον συνταρακτικό σεισμό της Κεφαλλονιάς. Είχε προηγηθεί μια υπέροχη βόλτα στην Πάρνηθα, στο καταφύγιο. Τον είχε ξεμυαλίσει ένας συνάδελφος, αλλά και στενός του φίλος να πάνε για βόλτα στο βουνό. Διψούσε για δράση και περιπέτεια, όμως τίποτε δεν προμήνυε, ότι η περιπέτεια θα ερχόταν πράγματι λίγες ώρες αργότερα. Αμέσως τα τηλέφωνα άναψαν φωτιά. Η Υπηρεσία έπρεπε να αναλάβει δράση το ίδιο βράδυ. Η εντολή είχε δοθεί από ψηλά. Ήταν όλοι πολύ αναστατωμένοι, μα προπαντός αγωνιούσανε για να μάθουν τι ακριβώς συνέβαινε στο νησί.

Με μεγάλη αίσθηση ευθύνης και χρέους, χωρίς δεύτερη σκέψη, και μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες, μάζεψε τα πράγματά του όπως-όπως και έφυγε νύχτα, για να προλάβει το πλοίο της γραμμής Κυλλήνη-Αργοστόλι, που έφευγε τα ξημερώματα της άλλης μέρας. Τι κι αν του έλεγε η γυναίκα του να κάτσει, γιατί ο μικρός ήταν άρρωστος κι όλο έκλαιγε. Τι κι αν η κορούλα του τον κοιτούσε στα μάτια γεμάτη απορία. Με τον αρκούδο παραμάσχαλα και το μαξιλαράκι της να σέρνεται, του τραβούσε το δεξί μπατζάκι και του ζητούσε να της διαβάσει παραμύθι. Μα εκείνος βράχος ακλόνητος, με βλέμμα σπινθηροβόλο και λιονταρίσια καρδιά, δε λύγισε στα παρακάλια. Μπορούσε αν ήθελε να μην ξεβολευτεί, ν' αφήσει τους άλλους να δώσουν πρώτοι το παρόν, αλλά δεν λογάριασε ούτε στιγμή να μείνει πίσω. Οι άνθρωποι στο νησί τον είχαν ανάγκη. Όλους τους είχαν ανάγκη. Από την πρώτη στιγμή το νησί βούλιαξε στους μηχανικούς.

Το επόμενο πρωί, άϋπνος, ξενυχτισμένος, μετά από οδήγηση τεσσάρων ωρών στο δρόμο καρμανιόλα Αθήνα-Πάτρα, ανέλαβε υπηρεσία. Στο επιχειρησιακό κέντρο τους καθοδηγούσαν ποια κτίρια έπρεπε να βάλουν σε προτεραιότητα. Όλοι οι μηχανικοί επί ποδός από τις πρώτες στιγμές, να καταγράφουν τις ζημιές και να συμβουλεύουν τους κατοίκους. «Τι' ναι λαός τι μη λαός και τι τ' ανάμεσό τους» για να παραφράσουμε και τον Παπαδιαμάντη – αφού σε τέτοιες στιγμές, ο μηχανικός είναι αυτός που στέκεται ανάμεσα στην Πολιτεία και τον πολίτη. Είναι αυτός που θα αντικρίσει πρώτος την έκταση της καταστροφής και θα κάνει την πρώτη εκτίμηση. Είναι αυτός που θα μπει μέσα στα σπίτια του κοσμάκη και θ' ακούσει το παράπονο τους. Τέλος, είναι αυτός που θα ενεργήσει υπεύθυνα για να αποκατασταθούν οι ζημιές και να επιστρέψει ο κόσμος άφοβα μέσα στα σπίτια.

Στις μέρες μας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δουλεύουν με ζήλο χωρίς ωράριο, μακρυά από τις οικογένειές τους, εκεί που τους καλεί η ανάγκη. Γεμάτοι ηρωισμό και αυταπάρνηση αψηφούν τους κινδύνους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την δική τους άνεση ή το προσωπικό όφελος, κι όλα αυτά στον, κατά τα άλλα, παρεξηγημένο χώρο του δημόσιου τομέα. Πριν από λίγους μήνες κάποιοι από αυτούς, βγήκαν σε διαθεσιμότητα. Έπρεπε να γίνει αυτός ο σεισμός για να τους ξαναπάρουν πίσω και για να καταλάβει επιτέλους η Πολιτεία ότι κάποιες φορές η ανάγκη είναι αυτή που αποφασίζει πρώτη. 

Στην χιλιο-ταρακουνημένη Ελλάδα, στην Ελλάδα των φυσικών καταστροφών και των έκτακτων αναγκών, τα εξειδικευμένα κλιμάκια των Μηχανικών του Δημοσίου ΔΕΝ είναι πολυτέλεια. Είναι ένα είδος πρόνοιας και μέριμνας για τον πολίτη, όταν δεν του έχει μείνει τίποτα πια που να προασπίζει τα δικά του κεκτημένα. Οι υπάλληλοι αυτοί, με ισχυρό σθένος και βούληση, θα ριχτούν ξανά στη μάχη, σε κάθε σεισμό, σε κάθε πυρκαγιά ή πλημμύρα, σε όσα δε γνωρίζουμε ακόμα ότι θ' ακολουθήσουν. Φτάνει να τους το επιτρέψουμε !