ΤΡΟΙΚΑ: ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΜΟΡΦΟ ΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Εντυπωσιακή η φραστική βιαιότητα του βρετανικού περιοδικού «Εκόνομιστ» εναντίον της τρόικας. Η επίθεση αρχίζει από τον... τίτλο (!) του ολοσέλιδου άρθρου: «Το ανθρωπόμορφο τέρας του ευρώ»! Η αρχή του άρθρου καθόλου δεν μετριάζει την εντύπωση που προκαλεί ο τίτλος. Κάθε άλλο. «Στην ελληνική μυθολογία, ο Κέρβερος είναι το σκυλί με τα τρία κεφάλια που φυλάει τις πύλες του Αδη. Στη σύγχρονη ελληνική πολιτική, η τρόικα είναι το τρικέφαλο τέρας που παγιδεύει τη χώρα σε έναν οικονομικό κάτω κόσμο», γράφει ευθύς εξαρχής και συνεχίζει: «Ακόμη και οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών στην Αθήνα φωνάζουν «Φονιάδες!» στα μέλη της τρόικας που το επισκέπτονται. Στη Λισαβόνα πανό διαμαρτυρίας γράφουν «Γ...ε την τρόικα». Υπάρχει τώρα ένας λαϊκός πορτογαλικός νεολογισμός, η λέξη entroikado, η οποία σημαίνει περίπου «οικονομικά σοδομισθείς»» από την τρόικα γράφει επί λέξει ο «Εκόνομιστ» στο τεύχος του που κυκλοφόρησε το Σάββατο!

Αναγνώστες του περιοδικού αυτού κάθε εβδομάδα επί τριάντα και πλέον χρόνια, ομολογούμε ότι δεν μπορούμε να κρύψουμε την έκπληξή μας για τη γραφή αυτού του είδους από ένα περιοδικό τόσο εξεζητημένο ακόμη και στον τρόπο έκφρασης ώστε πριν από μερικά χρόνια εξέδιδε μέχρι και βιβλίο για το... στυλ γραφής των κειμένων του «Εκόνομιστ»! Το βρετανικό περιοδικό αφενός αντιμετωπίζει την τρόικα με ρεαλισμό και αφετέρου την απαξιώνει πλήρως τόσο επί της ουσίας όσο και προκαλώντας ισχυρότατα συναισθήματα εναντίον της. «Ως φύλακας των δανειστών, η τρόικα ποτέ δεν επρόκειτο να αγαπηθεί», επισημαίνει σωστά και συνεχίζει: «Ο ρόλος της αμφισβητείται ολοένα και περισσότερο. Ξεσκίζει το τέρας υπερβολικά πολύ ζωντανό κρέας από τις χώρες που υποτίθεται ότι σώζει; Και ποιος τέλος πάντων ελέγχει το τέρας;», αναρωτιέται ρητορικά το συντηρητικό βρετανικό περιοδικό.

Ο «Εκόνομιστ» ισχυρίζεται ότι τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι συντηρητικοί πολιτικοί της ΕΕ «συμφωνούν ότι (σ.σ.: η τρόικα) εδράζεται σε αμφισβητήσιμη νομική βάση και είναι ασύδοτη σε βαθμό που προκαλεί συναγερμό». Το περιοδικό επικεντρώνει την κριτική του ειδικά στην παρουσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην τρόικα. Χαρακτηρίζει «ξεκάθαρα ανωμαλία» τη συμμετοχή της ΕΚΤ και επιχειρηματολογεί γιατί: «Η αρμοδιότητα της κεντρικής τράπεζας δεν μπορεί να υπερεκταθεί στο να διαπραγματεύεται περικοπές στους προϋπολογισμούς και μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας ή στο να απειλεί να κόψει τη ρευστότητα αν μια χώρα δεν συμμορφώνεται με τις επιθυμίες της. Τώρα που η ΕΚΤ γίνεται ο κύριος επιβλέπων των τραπεζών της Ευρωζώνης, η σύγκρουση συμφερόντων είναι εκτυφλωτική», υποστηρίζει. Δεξιό περιοδικό είναι ο «Εκόνομιστ», δεξιός είναι και ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά βέβαια σε ένα άρθρο τόσο επικριτικό για την τρόικα δεν θα περίμενε κανείς να βρει επαίνους για τη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Οντως έτσι είναι. «Η αποδυναμωμένη κυβέρνηση της Ελλάδας κινδυνεύει να ταπεινωθεί στις ευρωεκλογές του Μαΐου από τα κόμματα που είναι εναντίον της τρόικας», υποστηρίζει το συντηρητικό βρετανικό περιοδικό. Ο Αντώνης Σαμαράς, γράφει, «λέει στην τρόικα να μην πιέζει τόσο σκληρά ώστε οι απαιτήσεις της να μην ενισχύουν το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο προηγείται στις δημοσκοπήσεις», σημειώνει. Ενα περιοδικό σαν τον «Εκόνομιστ» διαπερνάται από τη νοοτροπία ότι σε οποιοδήποτε θέμα με το οποίο ασχολείται σοβαρά, πρέπει να προτείνει και τις δικές του λύσεις. Ετσι και στην περίπτωση μας: «Αν οι Ευρωπαίοι θέλουν πραγματικά να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός εξουσίας, η καλύτερη απάντηση θα ήταν να διαγράψουν σύντομα ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους» της Ελλάδας, προτείνει χωρίς περιστροφές.

Με ανάλογα κατηγορηματικό ύφος ο «Εκόνομιστ», μετά την ανάλυση που προαναφέραμε για το ασυμβίβαστο των αρμοδιοτήτων της τρόικας με τον θεσμικό ρόλο της ΕΚΤ, κλείνει το σημαντικό όντως άρθρο του με μια απλή, αλλά ταυτόχρονα και λίγο σοκαριστική πρόταση που αντικατοπτρίζει την ένταση που επικρατεί στην Ευρώπη γύρω από την τρόικα: «Το κεφάλι της ΕΚΤ πρέπει σίγουρα να είναι το πρώτο που θα κλαδευτεί»! Αν στην Ευρώπη... «κλαδεύουν κεφάλια», τότε ο Αντώνης Σαμαράς δεν είναι εκτός ευρωπαϊκού κλίματος όταν καλεί τους υπουργούς του να... «πετάνε χειροβομβίδες στα καφενεία»!

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ: ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΝΗΣΙ ΟΠΟΥ Ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΓΕ ΑΛΛΟΤΕ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΟΥ

 

To όνομά του, καθόλου τυχαίο, βρέθηκε επί πολλές ημέρες στο επίκεντρο της εγχώριας και διεθνούς επικαιρότητα λόγω του τραγικού συμβάντος: στις 20 Ιανουαρίου 2014 βυθίστηκε, λίγα μέτρα ανοιχτά του Φαρμακονησίου, σκάφος με μετανάστες από το Αφγανιστάν και τη Συρία, με θύματα ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Το Φαρμακονήσι, όμως, ήταν γνωστό ήδη από την αρχαιότητα για λόγους που υποδεικνύει το ίδιο το όνομά του:

H νησίδα αυτή του νότιου Αιγαίου, με την αρχαία ονομασία «Φάρμακος» ή «Φαρμακούσα», πήρε το όνομά της εξαιτίας της εξαιρετικής πληθώρας βοτάνων που ενδημούν στο νησί αυτό, από το οποίο, σύμφωνα με τον μύθο, ο Ιπποκράτης συνέλεγε τις πρώτες ύλες για τα φάρμακά του. Οι Κώες θρυλούν πως ο Ιπποκράτης μάζευε βότανα από το νησί, πάνω στο οποίο υπάρχει η βάση αρχαίου ναού, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Ανήκε στη μικρή νησιωτική ομάδα των λεγόμενων μιλησιακών νησιών που είχαν συμπεριληφθεί στην επικράτεια της Μιλήτου, για την ελεύθερη και ασφαλή διέξοδό της στον θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου. Επιφανειακά ευρήματα, θραύσματα πήλινων αγγείων και λίθινα εργαλεία δείχνουν ότι η νησίδα κατοικήθηκε ήδη από την προϊστορική περίοδο.

Στο ύψωμα Άγιος Γεώργιος, που δεσπόζει και ελέγχει τις θαλάσσιες διαδρομές, διατηρούνται δύο πύργοι. Από τον όρμο των Θόλων, το κύριο φυσικό λιμανάκι του νησιού, έως την Παλιόμαντρα υπάρχουν ίχνη κτισμάτων και ψηφιδωτών δαπέδων της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου.

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που νιώθει το βάσανο του διπλανού του σαν δικό του βάσανο, κι αγωνίζεται για την εξάλειψή του ακόμα κι όταν η δική του ζωή δεν απαιτεί αγώνα.

Αριστερός για μένα θα πει ο πραγματικά ευαίσθητος, η κεραία μέσα στο χάος που πάλλεται κάθε φορά που την αγγίζει κάτι ανθρώπινο.

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που πιστεύει στο τρίπτυχο ελευθερία-ισότητα-αδελφότητα με την ίδια θέρμη όπως ο ευσεβής χριστιανός στον τριαδικό Θεό του – κι ωστόσο προσπαθεί να διαδώσει την πίστη του χωρίς να την επιβάλλει, διαφωτίζοντας αλλά ποτέ προσηλυτίζοντας.

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που δεν αντιλαμβάνεται καμιάν ιδιοκτησία, καμία σχέση με τα άψυχα, ως ανώτερη από τη σχέση του με τα έμψυχα πλάσματα του κόσμου. Και, κατ’ επέκτασην, αυτός που δεν εκλαμβάνει κανένα ανθρώπινο ον ως κατώτερο, ασήμαντο ή αμελητέο.

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που δεν κάνει τις προσωπικές θυσίες του φλάμπουρο έπαρσης κι επίδειξης, διότι έχει συναίσθηση των αναρίθμητων θυσιών, εφάμιλλων μα και βαρύτερων απ’ τις δικές του, που έγιναν και γίνονται και θα γίνονται από ανθρώπους που προτιμούν έναν δίκαιο θάνατο από μιαν άδικη ζωή.

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα της μόρφωσης και του πολιτισμού ως όπλα για την εξύψωση του ανθρώπου και την καλυτέρευση της μοίρας του – κι ως εκ τούτου, αυτός που δεν φοβάται το αλλιώτικο ή το ξένο, όταν ως στόχο έχει την εξίσωση και τον διαφωτισμό ατόμων και λαών.

Αριστερός για μένα θα πει αυτός που ποτέ δεν παραιτείται απ’ την ελπίδα, που ακόμα κι όταν του αφαιρεθούν όλα τα μέσα που χρειάζονται για τη βελτίωση της ανθρώπινης κατάστασης εξακολουθεί να μάχεται με τον λόγο του, τις ιδέες του, και τα όνειρά του.

Αριστερός για μένα θα πει να σέβεσαι το ανθρώπινο μεγαλείο του παρελθόντος χωρίς να καθηλώνεσαι σ’ αυτό, να ζεις ελεύθερος από ιερά φαντάσματα και τέρατα αποζητώντας στο παρόν και στο μέλλον συνεχιστές του έργου που άφησαν πίσω τους οι παλιοί αγωνιστές.

Αριστερός στα μάτια μου είναι αυτός που αποστρέφεται κάθε αυθαιρεσία και θηριωδία των ισχυρών επί των αδυνάτων, είτε πρόκειται για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρα κράτη, και δεν ησυχάζει ούτε παύει να αγωνίζεται ακόμη κι αν γνωρίζει μετά βεβαιότητος ότι αυθαιρεσίες και θηριωδίες ανέκαθεν συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν – ο άνθρωπος που δεν κρύβεται πίσω από μιαν αποκαρδιωμένη και κυνική άποψη για τον κόσμο.

Αριστερός είναι για μένα αυτός που απορρίπτει τον ρόλο του δυνάστη, ακόμα κι όταν του προσφέρει τη δυνατότητα να εφαρμόσει την κοσμοθεωρία του στην πράξη – διότι ξέρει ότι η ελευθερία στα χέρια ενός τύραννου παύει να είναι ελευθερία.

Αριστερός για μένα είναι ο άνθρωπος που προσπαθεί να εμφυσήσει στις επόμενες γενιές τον σεβασμό, την αγάπη και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο, χωρίς ωστόσο να προκαθορίζει ρόλους και πορείες – διότι ισότητα σημαίνει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επιλογής απόψεων που μπορεί να μη συνάδουν με τις δικές μας. Ο αριστερός νουθετεί αλλά ουδέποτε παγιδεύει, μεταλαμπαδεύει χωρίς ποτέ να φυλακίζει.

Τέλος, για μένα, αριστερός είναι αυτός που χρησιμοποιεί με φειδώ και σεβασμό την ιδιότητα του αριστερού, κατανοώντας πως δεν είναι τίτλος ευγενείας που ο καθείς μπορεί να αποδώσει στον εαυτό του σαν σε στέψη αυτόκλητου μονάρχη, αλλά στάση ζωής που κρίνεται εκ του αποτελέσματος, από την εντιμότητα, τη συνέπεια, και την ακεραιότητα των πεπραγμένων του.

Αυτόν τον αριστερό αγαπώ, κι αυτόν ονειρεύομαι να φτάσω έστω και στο ελάχιστο. Κι ακόμη κι αν ποτέ μου δεν τα καταφέρω, κρατώ μες στην καρδιά μου το όνειρο αυτό ως ιερό μου χρέος.

Η ΤΡΙΠΛΗ ΑΠΕΙΛΗ ΜΑΣ

Είναι, πλέον, εμφανές ότι η χώρα μας έχει απολέσει πλήρως τη δυνατότητα να διαφεντεύει το μέλλον της. Όταν την περασμένη εβδομάδα, μετά από συνάντηση των υπουργών Oικονομικών της Ευρωζώνης, οι υπουργοί των «κραταιών» χωρών αποσύρθηκαν κατ’ ιδίαν για να συσκεφτούν για το τι μέλλει γενέσθαι ως προς το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς καν να προσκαλέσουν τον έλληνα υπουργό Oικονομικών, όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα... τετέλεσται.

Ότι οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά) έχουν εκχωρήσει τις τύχες της χώρας στους δήθεν «ισχυρούς» της ΕΕ, ελπίζοντας ότι κάτι καλό θα ελεήσουν και για εμάς, ενώ κατά βάθος γνωρίζουν ότι το μόνο που, σε τελική ανάλυση, τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα επιμηκύνουν την... Κρίση μας ώστε να μη χρειαστεί να παραδεχθούν ότι έσφαλαν το 2010, το 2011, το 2012, πέρσι – ότι η ιδέα να δώσουν, υπό τον όρο της δραστικής συρρίκνωσης του εθνικού της εισοδήματος, το μεγαλύτερο δάνειο στην πιο πτωχευμένη χώρα του κόσμου, και κατόπιν να της δώσουν κι άλλα δάνεια για να καλύψουν την αποτυχία των προηγούμενων, ήταν εγκληματικά ανόητη.

Τρία χρόνια τώρα επιχειρηματολογώ ότι πρέπει να σταματήσουμε να πασχίζουμε για την επόμενη δόση δανείων που μας βυθίζουν ακόμα περισσότερο στις μαύρες μας τρύπες. Στο πιο πρόσφατό μου άρθρο, εδώ στο protagon, άλλη μια φορά επιχειρηματολόγησα υπέρ μιας σκληρής διαπραγματευτικής στάσης και παράθεσα τρεις στόχους που πρέπει να έχουμε – δεν θα τους επαναλάβω εδώ (όποιος θέλει μπορεί να τους δει εδώ αριθμημένους, στο τέλος του κειμένου εκείνου). Πολλοί έθεσαν, θεμιτά, το ερώτημα:

«Ποια ακριβώς θα είναι απειλή μας, ώστε να πετύχουμε τους στόχους αυτούς στο πλαίσιο μιας εφ’ όλης της ύλης, και εκ του μηδενός, πολιτική διαπραγμάτευση της δανειακής συμφωνίας μας με τα αφεντικά της τρόικας (κι όχι με τους υπαλλήλους Τόμσεν και Μαζούχ);».

Απαντώ άμεσα και σταράτα: 

1.Έως ότου αρχίσει η διαπραγμάτευση που η Γερμανία αρνείται, μονομερής διακοπή των συνομιλιών με τους υπαλλήλους της τρόικας και της εφαρμογής του συμφωνημένου «προγράμματος προσαρμογής», π.χ. διαθεσιμότητα σε υπηρεσίες που είναι ανόητος ο θεσμός (π.χ. στα πανεπιστήμια όπου οι γραμματείες πάσχουν από μεγάλες ελλείψεις προσωπικού) - όχι όμως και των μεταρρυθμίσεων που εμείς κρίνουμε ότι έχει ανάγκη η χώρα. Π.χ. θα πρότεινα τη μονομερή εφαρμογή της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων που δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν υπό περιορισμό (π.χ. διάθεση φαρμάκων που δεν απαιτούν συνταγογράφηση από όσα καταστήματα θέλουν να τα πωλούν), κατάργηση του νόμου περί απολύσεων (μιας και, πρώτον, όποια επιχείρηση θέλει να απολύσει βρίσκει τον τρόπο να το κάνει και, δεύτερον, ο υπουργός των Οικονομικών ισχυρίζεται ότι καμία μεγάλη επιχείρηση δεν θέλει να προβεί σε απολύσεις), κ.λπ.

2.Ανακοίνωση ότι τα ομόλογα του δημοσίου που κατέχει η ΕΚΤ δεν θα αποπληρώνονται όταν ωριμάζουν όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει μη βιώσιμο (σύμφωνα με το ΔΝΤ) και το κράτος μας αναγκάζεται να δανείζεται από την ΕΚΤ (μέσω των πτωχευμένων «ιδιωτικών» τραπεζών) ώστε να «αποπληρώνει» την... ΕΚΤ.

3.Η ελληνική κυβέρνηση θα καταψηφίσει κάθε εδάφιο και άρθρο της δήθεν τραπεζικής ενοποίησης η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επέκταση του Κυπριακού μοντέλου «επίλυσης» μιας τραπεζικής κρίσης σε όλες τις χώρες της Περιφέρειας – με αποτέλεσμα να κρατά ζωντανή την απειλή του κουρέματος των καταθέσεων στις πιο αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης, συντηρώντας έτσι το αρνητικό κλίμα που ροκανίζει σαν «σαράκι» την εμπιστοσύνη των επενδυτών στις χώρες μας. 

Αν η Γερμανία θέλει να περάσει αυτό το εξάμβλωμα δήθεν τραπεζικής ένωσης από την ΕΕ, να ξέρει ότι θα καταβάλει το αντίτιμο: τη γενναία απομείωση του ελληνικού χρέους έτσι ώστε, τουλάχιστον, να μην κινδυνεύουν άμεσα οι καταθέσεις με την πρώτη (νέα) τραπεζική κρίση (σε μια Ευρώπη που μας υπόσχεται επανάληψη του Κυπριακού «επεισοδίου»).