ΤΑ ΣΑΒΑΝΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΣΕΠΕΣ

Μέχρι τις εκλογές του Μαΐου θα δούνε πολλά τα ματάκια μας. Ήρθε η ώρα να αναμετρηθεί το πάθος σου για την ζωή και την ελευθερία με το θράσος κάποιων προδοτών οι οποίοι σε θέλουν φτωχό, φοβισμένο και απολογούμενο για τα εγκλήματα που αυτοί διέπραξαν εις βάρος μας χρόνια τώρα. Στην εικόνα του πρωθυπουργού στην Κεφαλλονιά να κοιτάζει με συμπάθεια και να έχει πιάσει το χέρι μιας γιαγιάκας σκεπτόμενος ταυτόχρονα και την κοντή μνήμη του Έλληνα πολίτη ανατρίχιασα. Όχι από συγκίνηση αλλά από τρόμο. Οι εικόνες, οι απόψεις και οι εντυπώσεις δυστυχώς σχηματίζονται από τα μμε και όχι από τα βιώματά μας. Οι προκάτοχοι του Σαμαρά ίσως ήταν πολύ αδίστακτοι αλλά όχι τόσο όσο ο κύριος Σαμαράς.

Προεκλογικός αντιμνημονιακός λόγος γεμάτος Ζάππεια, στέγαση αδίστακτων ακροδεξιών στοιχείων στην ν.δ. βγαλμένα από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας των ταγμάτων ασφαλείας και της οργάνωσης Χ με ότι εκπροσωπούσαν ιδεολογικά αυτοί, φήμες συνεργασίας (όχι απίθανες την «δύσκολη» στιγμή των μνημονιακών) με την χρυσή αυγή, καταποντισμός του βιοτικού επιπέδου της ζωής των πολιτών, προετοιμασία μεσαιωνικών εργασιακών συνθηκών για την στιγμή που θα εισέλθουν οι βάρβαροι στην χώρα μας (αυτό το ονομάζουν επενδύσεις), στραβά μάτια στην εθνικιστική-φασιστική βία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που ανήκει στον λαό για πενταροδεκάρες σε σχέση με το πόσο αξίζουν. Θες και άλλο;

Θα ήθελα να εστιάσω σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία και να υπενθυμίσω την κατάσταση και τα πρόσωπα. Ήταν 21ηΑπριλίου του 1967 όταν με το πρόσχημα της πολιτικής αστάθειας και της αναρχίας βγήκαν τα άρματα στους δρόμους και επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος. Οι δυνάμεις της αριστεράς είχαν πάρει τα πάνω τους και το μέχρι τότε πολιτικό σύστημα βρισκόταν όπως και σήμερα υπό αμφισβήτηση. Για τους «συμμάχους» μας αυτό ήταν μια τεράστια απειλή για τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα στην περιοχή γιατί στην περίπτωση όπου έπαιρνε η αριστερά στα χέρια της την τύχη του τόπου Αμερικάνοι, Βρετανοί και λοιποί δεν θα είχαν καμιά θέση εδώ. Έτσι επέβαλαν την δικτατορία.

Υπάρχουν κάποια σενάρια που πηγαινοέρχονται στο μυαλό μου τα οποία πραγματικά με ανησυχούν. Ένα ακόμα γεγονός τις προάλλες με τάραξε διότι η κυβέρνηση με τους μηχανισμούς της δεν κρατούν πλέον ούτε τα προσχήματα. Αυτό το γεγονός ήταν η καταδρομική επιχείρηση των νεοφασιστών στο Κερατσίνι και ακριβώς εκεί όπου οι ίδιοι δολοφόνησαν έναν νεαρό άνθρωπο για τις ιδέες του. Από την πλευρά της αστυνομίας σιγή ασυρμάτου όπως και από αυτή την πλευρά της κυβέρνησης για αυτό το περιστατικό. Εκεί λιθοβόλησαν σπίτια και ανθρώπους, αλλά το συμβολικό της υπόθεσης ότι οι πέτρες κατέστρεψαν προσόψεις λαϊκών σπιτιών και βρέθηκαν ακόμα και μέσα σε παιδικά δωμάτια.

Και πραγματικά φοβάμαι και αυτούς αλλά και εμάς. Εμάς γιατί ξεχνάμε και γιατί έχουμε τεράστιο έλλειμμα αλληλεγγύης. Ξεχνάμε το τι έχει συμβεί τα 3-4 τελευταία χρόνια αλλά έχουμε ξεχάσει επίσης και την νεότερη ιστορία. Μια ιστορία με διωγμούς, βασανισμούς, δολοφονίες και εξορίες. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι άνθρωποι είχαν διαφορετικά πολιτικά πιστεύω από αυτούς που μας κυβερνούν ακόμα και τώρα. Το ίδιο πάει να συμβεί σήμερα, γιατί πλέον δεν μπορούν να μας πείσουν και για αυτό το λόγο αρχίζουν να χρησιμοποιούν ακροδεξιές ρητορικές και πρακτικές. Με τα λόγια τους και τα έργα τους κράτος και παρακράτος μας θυμίζουν τα πέτρινα χρόνια, τα χρόνια του σκότους. Έχω την εντύπωση ότι μέχρι τις εκλογές του Μαΐου θα δούνε πολλά τα ματάκια μας. Οι δανειστές μας παρέα με τους εγχώριους πολιτικούς- συνεργάτες τους έχουν ήδη αρχίσει να προσπαθούν να μας φοβίσουν. Ελπίζω να μην τα καταφέρουν.

Εάν τα πράγματα κυλήσουν ομαλά χωρίς γκαιμπελιστικές προπαγάνδες και εκφοβισμούς σύντομα οι κυβερνώντες θα είναι παρελθόν. Υπάρχουν όμως και άλλα σενάρια. Φωνές από την Συγγρού μιλούσαν για συνεργασία με την χρυσή αυγή. Επιπλέον ο ξένος παράγοντας που πάντα είχε λόγο μπορεί να δημιουργήσει οποιεσδήποτε καταστάσεις που μπορεί να είναι ενάντια στην δημοκρατική διεξαγωγή εκλογών. Η ιστορία δίνει μαθήματα τα οποία εμείς πρέπει να θυμόμαστε. Και την συγκεκριμένη περίοδο που μιλάνε για μη πολιτική σταθερότητα θυμάμαι τα λόγια του δικτάτορα Παπαδόπουλου που μιλούσε για πολιτική σταθεροποίηση, αναρχία και ανικανότητα των πολιτικών δυνάμεων να δημιουργήσουν πολιτική ομαλότητα.(ότι σήμαινε ομαλότητα για αυτόν)

Αλλά ξέρετε κάτι; Και εμείς ως πολίτες έχουμε την δική μας ευθύνη. Το ότι ο Σαμαράς είναι αυτή την στιγμή πρωθυπουργός οφείλεται σε εμάς. Το ότι έχει την δυνατότητα να μας δολοφονεί έμμεσα ή άμεσα οφείλεται σε εμάς. Από εμάς εξαρτάται πως θα ζούμε την ζωή μας τα επόμενα χρόνια. Θα είμαστε άμισθοι σκλάβοι των ντόπιων ή ξένων επιχειρηματιών; Θα πληρώνουμε φόρους χωρίς να έχουμε υγεία και παιδεία; Θα είμαστε σε μια ψυχοφθόρα αναμονή για το αν θα βγάλουμε τον επόμενο μήνα; Θα τρώμε ξύλο για τις διαμαρτυρίες μας; Θα ξεπουλήσουν εντελώς την πατρίδα μας και όποια ατομική περιουσία μας έχει απομείνει;

Όλα τα παραπάνω περί των σεναρίων μπορεί να ακούγονται ιστορίες επιστημονικής φαντασίας. Μα αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή πριν από κάποια χρόνια ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Μην φοβηθείς. Αν φοβηθείς, θα είσαι φοβισμένος για το υπόλοιπο της ζωής σου. Τώρα θα αναμετρηθεί το πάθος σου για την ζωή και την ελευθερία με το θράσος κάποιων προδοτών οι οποίοι σε θέλουν φτωχό, φοβισμένο και απολογούμενο για τα εγκλήματα που αυτοί διέπραξαν εις βάρος μας χρόνια τώρα. Το ανυπόστατο ερώτημα «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα» βρήκε απάντηση στο εγώ, εσύ και αυτός θα ενωθούμε κάτω από ένα άλλο σκεπτικό μακριά από τις σειρήνες του ατομικισμού και θα αποτινάξουμε τον ζυγό της δουλοπρέπειας απέναντι στους «συμμάχους» μας.

Κανένας σωτήρας μόνος του δεν μπορεί να σε σώσει αν εμείς πρώτα δεν σώσουμε τον εαυτό μας από τον ατομικισμό. Όλοι οι άνθρωποι επάνω στον πλανήτη γη έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Σε κανέναν δεν αρέσει η γκρίζα ατμόσφαιρα από ανθρώπους σκυθρωπούς που υποφέρουν. Είναι συμφέρον δικό μας εγώ, εσύ και όλοι μαζί να διεκδικίσουμε την ελπίδα για το αύριο. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μας το στερήσει. Τα σάβανα δεν έχουν τσέπες και αυτήν την ζωή επιβάλλεται να την ζήσουμε όλοι αξιοπρεπώς. Καλή Λευτεριά.

Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΠΑΜΕ ΤΖΙΧΑΝΤ;

Δύο έφηβοι απ΄ την Τουλούζη σάλπαραν πριν από μερικές μέρες για να ενταχθούν στη συριακή Τζιχάντ. Το ταξίδι τους έληξε άδοξα στην Τουρκία, όπου εντοπίστηκαν και από όπου τους έφεραν άναυλα πίσω στη Γαλλία. Ο Πρόεδρος Ολάντ (που, εκείνες τις μέρες, βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στην Άγκυρα) ευχαρίστησε τις τουρκικές αρχές για τη συνδρομή τους και υπογράμμισε την ανάγκη «να προστατεύσουμε τους νέους της Γαλλίας».

Διότι οι δύο έφηβοι δεν ήταν το μοναδικό δείγμα – μικρές παρέες νέων στρατεύονται στον ιερό πόλεμο κατά του Άσαντ και το θέμα έχει ταράξει τη γαλλική κοινωνία. Όπως αναφέρουν τα γαλλικά ΜΜΕ (λ.χ. "Monde") το παράδοξο είναι πως το περιβάλλον δεν αντιλαμβάνεται εγκαίρως τη ριζοσπαστικοποίηση αυτών των παιδιών – ούτε η οικογένεια, ούτε το σχολείο - ενώ (συνήθως) δεν είναι ενεργά μέλη ισλαμιστικών οργανώσεων. Οι δύο συγκεκριμένοι έφηβοι (15 και 16 χρόνων) φαίνεται πως σερφάροντας στο ίντερνετ, λίγο-λίγο και σε κλιμάκωση, υπέστησαν μια «πλύση εγκεφάλου».

Φίλοι απ΄ το σχολείο, έβγαλαν αεροπορικά εισιτήρια υποκλέπτοντας ο ένας την πιστωτική κάρτα του πατέρα του. Και οι δύο ήταν μουσουλμάνοι – ο ένας αναφέρεται ως «καλό παιδί» και συνεργάσιμο. Ο άλλος είχε μια περιπετειώδη ζωή και ήταν γνώριμος των αστυνομικών αρχών της Τουλούζης. Την ημέρα της απόδρασής τους, κάποιοι τηλεφώνησαν στο σχολείο και δήλωσαν πως οι δύο μαθητές θα απουσιάσουν δικαιολογημένα. Το συγκεκριμένο κρούσμα είναι άραγε δηλωτικό ενός «ρεύματος»;

Η γαλλική κυβέρνηση εκτιμά ότι κάπου 700 νέοι Γάλλοι (ή ξένοι που ζούσαν στη Γαλλία) έχουν ενταχθεί στις γραμμές της συριακής Τζιχάντ. Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία όμως μιλά για 250 άτομα, από τα οποία το 1/3 προέρχεται από την περιοχή του Καυκάσου και είναι κυρίως Τσετσένοι. Οι μισοί από τα 2/3 είναι μετανάστες από τη βόρεια Αφρική και οι λοιποί είναι Γάλλοι που προσηλυτίστηκαν και είναι φανατικοί.

Ανάμεσά τους βρίσκονται και γυναίκες, σύζυγοι ανταρτών ή και γυναίκες μόνες, ενώ σχεδόν όλοι προσελκύστηκαν είτε μέσω του ίντερνετ (βλέποντας βίντεο από τις σφαγές του καθεστώτος Άσαντ) είτε μέσω διαπροσωπικών επαφών. «Δεν υπάρχει γαλλική ταξιαρχία στη Συρία» λένε οι αρμόδιοι, που σημειώνουν ότι εκατοντάδες νέοι έχουν βρεθεί σκόρπια στην περιοχή από το Βέλγιο επίσης και τη Βρετανία. 

Όπως φαίνεται, τους ξένους χρησιμοποιούν καταρχάς για τις «αποστολές καμικάζι» - κατά προτεραιότητα όσους προσηλυτίστηκαν. Η ίδια κατάσταση εξάλλου (υπενθυμίζουν οι αρμόδιοι) είχε δημιουργηθεί και στον πόλεμο του Ιράκ, όταν νέοι Γάλλοι έφευγαν για να γίνουν «μάρτυρες του Ιράκ».

ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Το περασμένο καλοκαίρι όλη η Ελλάδα παρακολούθησε με έκπληξη τον πρώτο αρχηγό κοινοβουλευτικού κόμματος μαζί με βουλευτές του να περνούν την πόρτα των φυλακών. Αιτία: οι εγκληματικές δραστηριότητες του πολιτικού φορέα και η δομή παραστρατιωτικής οργάνωσης που αυτός είχε, ούτως ώστε να στρατολογεί μέλη, να διοργανώνει διάφορες εκδηλώσεις αλληλεγγύης «μόνο για Έλληνες» και να λατρεύει τον «υπέρτατο άρχοντα»… 

Λίγες μέρες πριν, παρακολουθήσαμε άλλους 3 βουλευτές του συγκεκριμένου φορέα να περνούν πίσω από τα κάγκελα για συμμετοχή στην εγκληματική οργάνωση. Αλήθεια, όμως, με αυτές τις διώξεις και τις φυλακίσεις αποδυναμώθηκε καθόλου το ιδεολογικό υπόβαθρο που καλλιεργούσε το συγκεκριμένο κόμμα;

Βεβαίως, δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι όλοι οι ψηφοφόροι και οι υποστηρικτές της Χ.Α. είναι θιασώτες της ιδεολογίας του κόμματος και του αρχηγού του. Ωστόσο, οδηγήθηκαν σε αυτή την αντι-συστημική επιλογή από αντίδραση στην αποτυχία του συστήματος να ανταποκριθεί στα αιτήματα και τις απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας εδώ και αρκετά χρόνια και στο πελατειακό σύστημα που λειτουργούσε σε όλη τη μεταπολίτευση και είχε ως αποτέλεσμα την εξυπηρέτηση των εκλεκτών των κυβερνώντων κομμάτων σε βάρος του συνόλου.

Οι διώξεις και οι φυλακίσεις δεν είναι η λύση στο πρόβλημα της εξάπλωσης του φασισμού, όμως και η κοινωνία, η συντεταγμένη πολιτεία πρέπει κάπως να αντιδράσει. Οι ιδέες που καλλιεργούνται και τα πολιτικά κινήματα μπορούν να περιοριστούν μόνο με περιορισμό των αιτίων που τα δημιούργησαν. Η άνοδος της Χ.Α. είναι καθαρά ένα δημιούργημα της κρίσης. Επομένως, ηχηρή απάντηση στην άνοδο της Χ.Α. και ισχυρό πλήγμα για τον φασισμό μπορεί να είναι μόνο η επιτυχία της χώρας. Η επιτυχία σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια για την ανατροπή της κακοδιαχείρισης δεκαετιών.

Ο φασισμός, όμως, δεν έχει χρώμα ούτε συγκεκριμένη τοποθέτηση στο πολιτικό φάσμα. Φασισμός είναι οι ρατσιστικές επιθέσεις σε νόμιμους ή παράνομους μετανάστες, αλλά φασισμός είναι και η πυρπόληση της Marfin επειδή σ’ αυτή εργάζονταν «απεργοσπάστες». Φασισμός είναι η καταστροφή των πάγκων των μεταναστών μικροπωλητών, αλλά φασισμός είναι και οι καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας μετά τις διαδηλώσεις. Τέλος, φασισμός είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά φασισμός είναι και η δολοφονία των χρυσαυγιτών στο Ν. Ηράκλειο.

Ο ελληνικός λαός ήταν πάντα υπερήφανος για τα κατορθώματά του, για τους αγώνες του και για τα ιδεώδη που κληροδότησε στον υπόλοιπο κόσμο, με πρώτο τη δημοκρατία. Ποτέ δεν δέχτηκε να υποδουλωθεί στον φασισμό υπό οποιαδήποτε μορφή και, κυρίως, ποτέ δεν ξέχασε τα δεινά του φασισμού, τις πληγές που του άφησε και το αίμα που χύθηκε πολεμώντας τον. Ούτε τώρα οι Έλληνες θα ανοίξουν την πόρτα στην ιδεολογία που κατά το παρελθόν έδιωξαν απ’ το παράθυρο. 

Δεν πρόκειται να ανεχθούν ούτε τα ακροδεξιά στοιχεία να προβαίνουν σε πράξεις βίας στη χώρα που γέννησε τη φιλοξενία, ούτε τους ακροαριστερούς μπαχαλάκηδες να διαλύουν και να καταστρέφουν τα πάντα, να δολοφονούν αντιφρονούντες και να εφαρμόζουν το λεγόμενο «αντάρτικο πόλης». Για να εξαλειφθεί ο φασισμός, όποιο χρώμα κι αν έχει, οφείλουν όλα τα κόμματα, αν θέλουν να θεωρούνται δημοκρατικά, να καταδικάσουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Η συντεταγμένη πολιτεία οφείλει να δράσει με θεσμικά μέτρα και τέλος όλοι εμείς να βροντοφωνάξουμε: «Δε θα περάσει ο φασισμός…»

ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΙΕΒΟ;

Αποφεύγω πια να γράφω πολιτικά και οικονομικά θέματα, αλλά αυτό δεν μπορώ να μην το μεταφέρω. Συζήτησα πριν από λίγες μέρες με μεγαλοπαράγοντα της οικονομικής ζωής, οποίος κινείται ας πούμε στο όριο μεταξύ του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα και των ευρωπαϊκών οργανισμών. Ξέρει όσο ελάχιστοι τα οικονομικά στοιχεία, αλλά κυρίως τι πιστεύουν και τι κάνουν στην Ευρώπη. Κοντολογίς, δίχως να υιοθετώ την πολιτική του άποψη, εμπιστεύομαι την τεχνοκρατική του επάρκεια και τη γνώση του πολιτικού και οικονομικού περιβάλλοντος στο οποίο κινούμαστε. Η ερώτησή μου ήταν απλούστατη και θαρρώ στον πυρήνα της συγκυρίας: «Τι είναι προτιμότερο για τη χώρα, τώρα που τυπικά λήγει το μνημόνιο; 

Ακριβό χρήμα από τις αγορές αλλά δίχως επιτήρηση ή φτηνό χρήμα από την Ευρώπη αλλά με τρόικα;». Ομολογώ ότι περίμενα να ταχθεί υπέρ του δεύτερου, πλην αυτός φρόντισε να με αφήσει κατάπληκτο με την απάντηση του:«Το δίλημμα τρόικα ή αγορές δεν υπάρχει. Η ύπαρξη τρόικας και επιτήρησης είναι προϋπόθεση για να βγει η χώρα στις αγορές. Αν δεν υπάρχει τρόικα στην Αθήνα, η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει ούτε ευρώ από τις αγορές.». Η έκπληξή μου ήταν ειλικρινέστατη: «Μα εδώ μας λένε άλλα.». Απάντησε με χειρουργική ψυχρότητα: «Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας σας κοροϊδεύει. Ο Σαμαράς υπόσχεται χρηματοδότηση της χώρας δίχως μνημόνια και επιτήρηση. Αυτό δεν γίνεται. 

Ο Τσίπρας υπόσχεται ανάσχεση της κρίσης χωρίς καν χρηματοδότηση. Αυτό είναι ταινία του Χάρι Πότερ.». Ξαναρώτησα: «Αν όμως υπάρξει δραστική μείωση του χρέους, όλα αυτά δεν αλλάζουν;». Η απάντησή του ήταν το ίδιο κατηγορηματική με την πρώτη: «Η μείωση του χρέους και η τρόικα πάνε κι αυτά μαζί.».Μη αντέχοντας άλλο την ασφυκτική αίσθηση αδιεξόδου που απέπνεαν τα λόγια του, έκανα και την τρίτη ερώτηση: «Μα τότε οδηγούν την Αθήνα να γίνει Κίεβο. Αυτό συμφέρει τους Ευρωπαίους;». Η απάντησή του με σόκαρε: «Δεν τους συμφέρει, αλλά δεν θα καθορίσουν τη σημερινή πολιτική τους από την ελάχιστη πιθανότητα να γίνει η Αθήνα Κίεβο και η Ελλάδα Ουκρανία. 

Αν συμβεί, θα δουν τι θα κάνουν, αλλά πριν συμβεί δεν πρόκειται να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ το σημερινό. Αν γίνει κάτι εξτρεμιστικό, θα διαχειριστούν τις ζημιές από τους κλυδωνισμούς στα χρηματιστήρια και το τραπεζικό τους σύστημα και μετά θα κάτσουν στη γωνία να μας βλέπουν να σφαζόμαστε, περιμένοντας να τους ξανακαλέσουμε, κάτω από πολύ χειρότερους για την Ελλάδα όρους.».