ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΣΙΩΠΗΛΟΙ...

Αυτό που θα μείνει στο τέλος είναι η πίκρα γιατί δεν είπαμε: “Σκάστε, ρε”,  Θα μείνει μισοτελειωμένη η πρόταση που χρόνια το κεφάλι μας φτιάχνει και χωράει όλα αυτά που καταπίναμε και καταπίνουμε λεπτό το λεπτό, μέρα με την μέρα: “ Τι λες ρε,.....!”. Θα αποχωρήσουμε από το σανίδι της θεατρικής παράστασης “Η Ελλάδα που φεύγει” και δεν θα έχουμε δώσει το απόλυτο του ρόλου μας κλείνοντας το έργο με μία γροθιά στα μούτρα αυτών που φτύνουν σε τάφους, που απειλούν τις ζωές μας, που νομίζουν ότι το ύψος της θέσης τους είναι ψηλότερο από το βάθος της υπομονής μας.

Δώσαμε τόπο στην οργή σε εποχές που οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα των πολιτικάντηδων είναι ίδιες με αυτές που ξεστομίζουν τώρα. “Ένα κ……..” κατά τον Πάγκαλο που δεν το πήρε ο αέρας η ελληνική σημαία την νύχτα των Ιμίων κι εμείς απλά σιωπήσαμε. Ένα “ευχαριστούμε την Αμερική” του Σημίτη και εμείς απλά φάγαμε δύο μπουκιές απανωτές για να πνίξουμε το “άει σιχτίρ” που έβγαινε αυθόρμητα από τα σωθικά μας. Ακούσαμε από το στόμα της Μπενάκη ότι,

“Τα εθνικά μας σύνορα, ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάρις της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίας πέραν των γνωστών και καθιερωμένων....”.

Περιμέναμε την αντίδραση του προέδρου της Δημοκρατίας και δεν απαντήσαμε ποτέ. Η κουβέντα της κυράτσας πλανήθηκε 5 ολόκληρα χρόνια και ήρθε να γίνει πράξη χωρίς ένα “Τι είπες, μωρέ;!” από την πλευρά μας.  Αντιθέτως ήμαστε έτοιμοι τότε να ορίσουμε πρώτο στις επόμενες σφυγμομετρήσεις ως δημοφιλέστερο το μουγκό που παραλάμβανε την προεδρία της Δημοκρατίας.

Συνεχίσαμε όμως να σωπαίνουμε ακόμα και όταν άρχισαν οι Έλληνες να βάζουν τέλος στην ζωή τους από τις “παραβιάσεις των δικαιωμάτων από αρχές και εξουσίες”. Αντί για ένα “τι κάνετε, ρε ξεφτίλες”, καθόμασταν ήσυχα και μετρούσαμε τους νεκρούς ακούγοντας τον Ρέππα να τους χαρακτηρίζει “παράπλευρες απώλειες”. Εκτονώσαμε με ακίνδυνα σχόλια μέσω διαδικτύου τις δηλώσεις του ανέραστου Ψαριανού ότι οι “Έλληνες αυτοκτονούν από έρωτα”. Μέχρι εκεί φθάνουν τα παντελόνια μας: Πάνω από το γόνατο.

Μέχρι και όταν ο Δημήτρης Χριστούλας έδωσε το σύνθημα αυτοκτονώντας μπροστά στην Βουλή να φωνάξουμε, εμείς σαν θλιμμένες χήρες φορέσαμε τις πλερέζες και πηγαίναμε νοητά το φέρετρο χωρίς να καν να φτύσουμε τον δολοφόνο. Αλήθεια, θυμάται κανείς τον Δημήτρη Χριστούλα από όλους εκείνους που άναβαν κεριά στη μνήμη του καλύπτοντας έτσι την επικίνδυνη αμνησία τους;

Είμαστε τόσο επικίνδυνα ήσυχοι που ακόμη και όταν το τίποτα Τζήμερος ειρωνεύονταν τον θάνατο των φοιτητών στην Λάρισα από αναθυμιάσεις δεν απαντήσαμε αντίθετα του επιτρέπουμε να τσεπώνει τις επιδοτήσεις του Κράτους για την εκλογική του επιτυχία. Ούτε ένα “άντε πλύσου” δεν είπαμε δια ζώσης στην κουλτουριάρα συγγραφέα Διβάνη όταν ο θάνατος ενός 19χρονου για εισιτήριο του ενός (1) ευρώ σχολιάστηκε από την ίδια ως “αποτέλεσμα τσαμπατζήδων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς”.  

Και τι δεν έχουμε ζήσει και τι δεν έχουμε ακούσει από τον καιρό των παχιών αγελάδων μέχρι τον καιρό των ισχνών αγελάδων που από περιούσιος λαός γίναμε “λαός διεφθαρμένων” κατά τον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου.  Δεν είμαστε διεφθαρμένοι, είμαστε λίγοι. Πολύ λίγοι για να σηκώσουμε το “κ……. του Πάγκαλου” στις πλάτες μας, πολύ λίγοι για να μην χρωστάμε “ευχαριστώ” σε κανέναν.

Τόσο λίγοι για να μην φράξουμε τα σύνορα της εθνικής μας κυριαρχίας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τόσο ελάχιστοι που η παρατεταμένη σιωπή μας είναι το χώμα που σκεπάζει τους τάφους των “παράπλευρων απωλειών”.

Τόσο επικίνδυνα μηδαμινοί που δεν κάναμε τους ανέραστους να αυτοκτονήσουν από το δικό μας έρωτα για την πατρίδα.

Τόσο λιλιπούτειοι που δεν κάναμε τα κεριά οργισμένους θρήνους να διαπεράσουν σαν σφαίρες τα κεφάλια των ηθικών αυτουργών.

Τόσο ολίγιστοι που δεν λυγίσαμε τον λάρυγγα αυτών που ειρωνεύονται εκ του ασφαλούς τον θάνατο αμούστακων παιδιών.

Τόσο νάνοι που καθόμαστε κλαρίνο μπροστά στην κάθε κουλτουριάρα άεργη που παίζει με τις λέξεις και νομίζει ότι η αξία μιας ανθρώπινης ζωής δε ξεπερνά την τιμή ενός εισιτηρίου του τρόλεϊ.

Είναι μικρό το δικαστήριο του μυαλού μας για να χωρέσει στο εδώλιο το μπόι της σιωπής μας. Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΑΣΕΠ ΣΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ

Στη χώρα που η λέξη “αξιολόγηση” εκλύει εξηρτημένα αντανακλαστικά άρνησης από τους πάντες, στη χώρα που οι κυβερνώντες ποτέ δεν αξιολόγησαν τα δικά τους παιδιά που προσλάμβαναν και ποτέ οι αντιπολιτεύσεις δεν θέλησαν να κακοκαρδίσουν τους αυριανούς τους πελάτες, στη χώρα που ελάχιστα ΑΕΙ και κανένα σχολείο δεν αξιολογείται, δείχνει επιτέλους κάτι να αλλάζει. Την αρχή την έκανε ο κ. Δένδιας. Και την ξεκίνησε από τους μετανάστες.

Με συνοπτικές διαδικασίες, με στοιχεία ποιός ξέρει τι και με μπόλικες ρατσιστικές προκαταλήψεις ο υπουργός απεφάνθη ότι το πρόβλημα των μεταναστών που υπάρχουν στη χώρα μας δεν είναι η ανυπαρξία μακροπρόθεσμης πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, δεν είναι η επικαιρική αντιμετώπισή του με σπασμωδικά μέτρα που εκφυλίζονται, δεν είναι το Δουβλίνο 2, αλλά είναι η χαμηλή τους ποιότητα. Η τραγική, για την ακρίβεια. Σε αντίθεση με τη Σουηδία, λέει ο κ.Δένδιας, η οποία υποδέχεται μετανάστες με υψηλό μορφωτικό επίπεδο από την πρώην Σοβιετική Ένωση, εμείς ατυχήσαμε στον καταμερισμό και πήραμε τον κατιμά της ανθρώπινης τραγωδίας.

Με άλλα λόγια, δεν φταίει που οι λιμενικοί τα κάνανε ρόιδο στο Φαρμακονήσι, φταίει που οι μετανάστες δεν ήσαν Αυστραλοί, χώρα με παράδοση στον υγρό στίβο, και πήγαν και θαλασσοπνιγήκανε. Δεν φταίει που ο φραουλοπαραγωγός δεν ήθελε να πληρώσει τα μεροκάματα των Πακιστανών αλλά οι ίδιοι που πήγαν να δουλέψουν τη γη χωρίς μεταπτυχιακό Γεωπόνου. Φταίει που στις οικοδομές δεν σφυρίζουν Τσαϊκόφσκι, δεν σφουγγαρίζουν σκάλες απαγγέλλοντας Πούσκιν, δεν κάθονται στα φανάρια με την Εικόνα της Μεγαλόχαρης όπως οι Σέρβοι, και καθαρίζουν τους παππούδες μας χωρίς δίπλωμα Νοσηλευτικής. Φταίει που είναι άθλιοι χωρίς να ξέρουν τον Ουγκώ.

Ο Υπουργός Προστασίας εννοεί σοβαρά ότι αν είχαμε 500.000 παράνομους Ρώσους μετανάστες, ας πούμε, δεν θα είχαμε κυκλώματα ρώσικης Μαφίας να βασιλεύουν στον ελλαδικό υπόκοσμο, αλλά θα τον μπόλιαζαν με Ντοστογιέφσκι και Μπολσόι. Ότι μεταξύ των μεταναστών που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια από τις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού δεν υπήρχαν, εκτός από τους νομιμόφρονες, και παράνομοι. Και αυτοί οι παράνομοι δεν θα ήσαν πολύ περισσότεροι αν ο  συνολικός τους αριθμός ήταν διπλάσιος γιατί μετήλθαν υψηλής παιδείας. Για να μη μιλήσουμε για την εγκληματικότητα των γηγενών που παρήγαγε το δικό μας υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

Δεν υπάρχει λαός που γράφει στο DNA του το έγκλημα, κ.Δένδια. Το έγκλημα το παράγει η μαζική εξαθλίωση και οι εγκληματικές ατομικές συνειδήσεις. Οποιουδήποτε χρώματος και φυλής. Να είστε σίγουρος ότι αν μαζεύονταν ανά 50 σε δυάρια της Μενάνδρου πρώην απόφοιτοι του Ήτον, απελπισμένοι, πεινασμένοι και καταδιωκόμενοι, θα εμφάνιζονταν και απρόβλεπτες παραβατικές συμπεριφορές. Είναι ο τεράστιος αριθμός των μεταναστών και όχι η χώρα προέλευσης που συμβάλλει στην αύξηση της παραβατικότητας γιατί οι συνθήκες αποπνιξίας εκλύουν άγρια ένστικτα επιβίωσης αλλά και εγκληματικότητας εν υπνώσει.

Ας μην κρύβεται επομένως πίσω από επικίνδυνα ιδεολογήματα η ανεπάρκεια του Ελληνικού Κράτους, αλλά και ο στρουθοκαμηλισμός των Ευρωπαίων Εταίρων, που φόρτωσαν στην Ελλάδα και την Ιταλία ένα πρόβλημα που τους ανήκει εξ ίσου. Οι ογκώδεις μετακινήσεις πληθυσμών στην ιστορία ήσαν πάντα νομοτελειακές και αναπόφευκτες και αυτό συμβαίνει και τώρα. Και η αντιμετώπιση του θέματος απαιτεί μεγαλύτερο βάθος από αυτό που επέδειξε ο κ. Δένδιας.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΧΡΕΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΦΥΓΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Δυσκολότερη έχει γίνει η προσφυγή των φορολογουμένων στη Δικαιοσύνη για την επίλυση φορολογικών διαφορών. Πλέον, επιχειρήσεις, επιτηδευματίες και φυσικά πρόσωπα, για να προσφύγουν κατά πράξης επιβολής φόρου, προσαύξησης ή προστίμου στην οποία έχει προχωρήσει η Εφορία θα πρέπει να καταβάλουν το 50% του αμφισβητούμενου ποσού και να υποβάλουν στην Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων ενδικοφανή προσφυγή με αίτημα την επανεξέταση της πράξης.

Τι είναι η Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης;

Η Υπηρεσία Εσωτερικής Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του υπουργείου Οικονομικών είναι ειδική αποκεντρωμένη υπηρεσία, επιπέδου Διεύθυνσης, υπαγόμενη απευθείας στον γενικό γραμματέα Δημοσίων Εσόδων και ασκεί, μεταξύ άλλων, τις κατωτέρω αρμοδιότητες:

α) Την επανεξέταση των πράξεων της φορολογικής διοίκησης στο πλαίσιο της διοικητικής διαδικασίας, κατόπιν υποβολής ενδικοφανούς προσφυγής.

β) Την εξέταση αιτημάτων αναστολής της καταβολής του 50% του αμφισβητούμενου ποσού της πράξης.Σε ποιες περιπτώσεις μπορώ να υποβάλω ενδικοφανή προσφυγή ενώπιον της Υπηρεσίας Εσωτερικής Επανεξέτασης;

Ο υπόχρεος, εφόσον αμφισβητεί ρητές πράξεις που εκδίδονται εις βάρος του από τη φορολογική αρχή από 1/8/2013 και εφεξής, πριν από την προσφυγή του στη Διοικητική Δικαιοσύνη, οφείλει να ασκήσει ενδικοφανή προσφυγή ενώπιον της Υπηρεσίας Εσωτερικής Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων με αίτημα επανεξέτασης στο πλαίσιο διοικητικής διαδικασίας.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

''Θα υπάρξει οδύνη για την Τουρκική οικονομία, ενώ η πολιτική της χώρας βρίσκεται σε εμπύρετη κατάσταση'' εκτιμούν οι Financial Times βλέποντας την τουρκική λίρα να έχει υποχωρήσει κατά 8% έναντι του δολαρίου μέχρι τις αρχές αυτής της εβδομάδας, ενώ καταγράφει πτώση 25% από τις αρχές του προηγούμενου έτους. Η μεταμεσονύχτια εκτίναξη των επιτοκίων της Τουρκίας έπιασε εξ απήνης τους trader.  

Μετά από περίπου μία δεκαετία σχετικής νομισματικής ηρεμίας στις μεγάλες χώρες, έρχεται ξαφνικά η Άγκυρα να προσπαθεί απεγνωσμένα να ανακτήσει την ηρεμία στη συναλλαγματική της πολιτική αυξάνοντας το βασικό της επιτόκιο από 7,75% στο 12% σε μία έκτακτη συνεδρίαση. Αυτή η κίνηση ξυπνά μνήμες από την εποχή της νομισματικής τρέλας κατά τη δεκαετία του 1990. Τη Μαύρη Τετάρτη του 1992, η κυβέρνηση της Βρετανίας αύξησε το επιτόκιό της από 10% σε 15% μέσα σε μία ημέρα (με μία παύση στο 12%) σε μία αποτυχημένη προσπάθεια να υπερασπιστεί το δέσιμο της στερλίνας με τον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών. 

Τα επιτόκια μειώθηκαν και πάλι στο 10% την επόμενη ημέρα και η στερλίνα βυθίστηκε κατά 15% έναντι του γερμανικού μάρκου μέσα σε τρεις εβδομάδες – προετοιμάζοντας το έδαφος για την ανάκαμψη της Βρετανίας. Η Riksbank της Σουηδίας αρνήθηκε να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Αντί να παραδοθεί στους κερδοσκόπους και να αφήσει την κορώνα να υποχωρήσει, η κεντρική τράπεζα αύξησε το overnight επιτόκιο στο 500% μέσα σε τέσσερις ημέρες. 

Δύο μήνες αργότερα, οι κερδοσκόποι επέστρεψαν και η Riksbank υποχώρησε, επιτρέποντας την ελεύθερη διαπραγμάτευση της κορώνας. Ακόμη πιο σκληρή ήταν η κεντρική τράπεζα της Ταϊλάνδης.  Προσωρινά αύξησε το τριήμερο επιτόκιο δανεισμού στο 1000% το Μάιο του 1997 και υπεραμύνθηκε με επιτυχία το «δέσιμο» του νομίσματός της, αλλά μόλις για δύο μήνες. 

Ο θρίαμβος των κερδοσκόπων τον Ιούλιο του 1997 σηματοδότησε την αρχή της Ασιατικής χρηματοοικονομικής κρίσης και της μετάδοσης στις αναδυόμενες αγορές, που κατέληξε στην χρεοκοπία της Ρωσίας τον επόμενο χρόνο.

Η σημερινή Τουρκία έχει πολλές ομοιότητες, αλλά και μία ζωτική διαφορά.

Η κεντρική της τράπεζα δεν προσπαθεί να υπερασπιστεί ένα ανάρμοστο «δέσιμο» του νομίσματός της. 

Η λίρα ήδη διαπραγματεύεται ελεύθερα και έχει υποχωρήσει φέτος κατά 8% έναντι του δολαρίου μέχρι τις αρχές αυτής της εβδομάδας (καταγράφει πτώση 25% από τις αρχές του προηγούμενου έτους) 

Η αντίδραση της κεντρικής τράπεζας της Τουρκίας είχε άμεσο αντίκτυπο. 

Η λίρα ενισχύθηκε κατά περίπου 5% έναντι του δολαρίου μέσα σε 4 ώρες, συμβάλλοντας ώστε να ανακτηθεί η ηρεμία στις διεθνείς αγορές και να αρθούν οι πιέσεις από άλλες αναδυόμενες χώρες. 

Το εάν θα έχει όμως, αποτέλεσμα μακροπρόθεσμα εξαρτάται από την προθυμία της τουρκικής κεντρικής τράπεζας να συνεχίσει τη μάχη ακόμη παρά το ότι τα υψηλότερα επιτόκια θα στοιχίσουν στην οικονομία πλήττοντας τον υπερχρεωμένο ιδιωτικό τομέα.Κατ’ αρχήν η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας έχει ιστορικό ανορθόδοξης πολιτικής. Οι αγορές μπορεί να την ανάγκασαν να ακολουθήσει την τυπική προσέγγιση της αύξησης των επιτοκίων, αλλά σαφέστατα δεν είναι αυτή η ενστικτώδης αντίδραση της τράπεζας.

Κατά δεύτερον, η κεντρική τράπεζα δεν έχει πολιτική στήριξη. Ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μόλις χθες, δημοσίως επέκρινε τις αυξήσεις επιτοκίων και προειδοποίησε την κεντρική τράπεζα «να δρα με υπευθυνότητα» για τον αντίκτυπο στην οικονομία. Κι ενώ οι trader σοκαρίστηκαν από την αύξηση των επιτοκίων που ξεπέρασε κάθε εκτίμηση, ο αντίκτυπος ήταν βραχύβιος. Η λίρα επιστρέφει σε ισοτιμία 2,25 έναντι του δολαρίου. 

Αυτό υποδεικνύει έλλειψη εμπιστοσύνης στο ότι η κεντρική τράπεζα θα επιμείνει στην πολιτική των υψηλότερων επιτοκίων. Η Βρετανία, η Σουηδία και η Ταϊλάνδη δεν θέλησαν να αναλάβουν την οδύνη που συνεπάγεται η υπεράσπιση της συναλλαγματικής τους ισοτιμίας. Η Τουρκία μπορεί να χρειάζεται λιγότερο δραστικές κινήσεις από ότι απαιτήθηκε κατά τη δεκαετία του 1990 για να διαβεβαιώσει τους ξένους επενδυτές, αλλά και πάλι θα υπάρξει οδύνη για την οικονομία της, ενώ η πολιτική της χώρας βρίσκεται σε εμπύρετη κατάσταση. Ο κίνδυνος παραμένει.