ΣΟΣΙΑ-ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑ-ΛΗΣΤΕΣ

Μετά από σαράντα περίπου χρόνια αρχίζει να ξεβράζει ο πολιτικός και κοινωνικός βόθρος ψήγματα μόνο της απύθμενης διαφθοράς του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας της μεταπολίτευσης, που μας οδήγησε τελικά στην κρίση και στην καταστροφή. Κι όμως ακόμη η κοινή γνώμη έχει πραγματικά μεσάνυχτα - και το λέμε με την κυριολεξία της λέξης, για το ποιος και ποιοι μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού και ας παριστάνουν πολλοί την «έξυπνο», που λέει και ο λαός.

Έτυχε να ζήσω τα γεγονότα από μέσα, ώστε να γνωρίζω καλά πρόσωπα και πράγματα, τουλάχιστον όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ. (Με τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γιάννη Μπέλσιο ξεκινήσαμε μαζί επί δικτατορίας, για παράδειγμα. Αργότερα και με τον «έντιμο» Κ. Σημίτη, τον οποίο από τότε (επί ΠΑΚ) χαρακτηρίζαμε δεξιό). Όπως είναι γνωστό στους επαϊοντες, δύο είναι τα θεμέλια ενός ευνομούμενου κράτους: Οι πολίτες του και οι θεσμοί του: Δηλαδή τα ιστορικά υποκείμενα και τα συντάγματα και οι νόμοι, που απορρέουν απ’ αυτά.  Αν ένας από τους δύο παράγοντες πάσχει, τότε δεν μπορεί ο άλλος να είναι υγιής. Υπάρχει διαλεκτική σχέση μεταξύ τους.

Γι’ αυτό αναζητούμε πρωταρχικά πολίτες με ήθος και ανιδιοτέλεια, που θα φτιάξουν και τους θεσμούς με κυρίαρχο θεσμό το σύνταγμα, και θα συμβάλουν στην ανόρθωση του τόπου. Η κοινωνία ως τώρα όμως ψήφιζε ανελλιπώς αυτούς που την κατέστρεφαν, δηλαδή του απάτριδες κλέφτες, απατεώνες, ληστές, λωποδήτες και καιροσκόπους Ανθέλληνες ή Μισέλληνες απ’ όλες τις κοινωνικές και πολιτικές τάξεις και παρατάξεις. Αυτή είναι η πάσα αλήθεια.

Ένας άλλος απαράβατος κανόνας είναι ότι η πολιτική και οι πολιτικοί ρυθμίζουν και καθορίζουν τα πάντα σε μια πολιτεία. Εάν οι δύο αυτές κατηγορίες είναι διεφθαρμένες τότε σχεδόν όλο το πολιτειακό σώμα έχει διαφθαρεί. Η διαπίστωση είναι ότι το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης ήταν διεφθαρμένο έως το κόκαλο και το μεδούλι ακόμη. Ασφαλώς δεν αφορά όλους, γιατί κακό και εσφαλμένο είναι πάντοτε να γενικεύει κανείς.

Επίσης είναι αυτονόητο ότι αυτό το πολιτικό σύστημα, το διεφθαρμένο, διέφθειρε και την ελληνική κοινωνία στην πλειονότητάς της. (Το ένα τρίτο περίπου προσπάθησε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την αξιοπρέπειά του (ήθος και ανιδιοτέλεια), ενώ τα δύο τρίτα κυλίστηκαν στον βούρκο, καμιά φορά και χωρίς δική τους υπαιτιότητα. (Γι’ αυτό και δεν υπάρχει αντίδραση). Εδώ ισχύει το «μαζί τα φάγαμε» του ανεκδιήγητου Πάγκαλου, για να μην εκφράσουμε άλλους λιγότερο «επαινετικούς» χαρακτηρισμούς για το άτομό του, δηλαδή την ανείπωτη οίηση και αλαζονεία του και το ακαταλόγιστο της συμπεριφοράς του. Αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πολιτικοί που δημιούργησαν τα σκάνδαλα ή οι ηθικοί αυτουργοί τους, μη περιμένουμε αναστροφή του κλίματος.

Είναι επίσης αυτονόητο ότι όλες οι πολιτικές ηγεσίες που άσκησαν εξουσία, αλλά και όσες άσκησαν αντιπολίτευση, είναι αναλογικά συνυπεύθυνες για την σημερινή κατάντια.  Ας θυμηθούμε ότι λίγο πριν απ’ την κρίση, διαγκωνίζονταν τα αριστερά κόμματα ποιο θα δώσει περισσότερους μισθούς και συντάξεις. Είτε λοιπόν δεν είχαν καταλάβει τίποτε, είτε δεν ήθελαν να καταλάβουν, είτε ήταν ανίκανα να καταλάβουν, είτε -το χειρότερο» δεν τα ενδιέφερε, τι συνέβαινε πραγματικά και το μόνο που τα ενδιέφερε ήταν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα, όπως αυτά των διεφθαρμένων συνδικαλιστικών οργανώσεων και των αυτοδιοικητικών οργάνων, που ρήμαξαν, μαζί με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τον τόπο. Οι εξαιρέσεις, όπως πάντα, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Δεν φταίνε οι ξένοι (άλλη απάτη κι αυτή) για τις δικές μας αθλιότητες. Το πράγμα είναι απλό. Αυτοί, δηλαδή οι ξένοι, τις εκμεταλλεύονται. (τη διαφθορά μας, τα λάθη μας, τις αβελτηρίες μας, τις ανικανότητες μας κ.λπ).

Όλοι όσοι κατέκλεψαν ή συνετέλεσαν στην καταλήστευση του κράτους αναζητούν άλλοθι για να κρύψουν τα εγκλήματά τους. Ο πρωταρχικός υπαίτιος όλης αυτής της καταστροφικής πορείας του τόπου, όσο και να μην το πιστεύει κανείς ή να μην θέλει να το πιστέψει, ή να το έχει «καταχωνιάσει στο υποσυνείδητό του λόγω ενοχής, είναι κυρίως ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, τον οποίο όμως το σύστημα της διαφθοράς δεν έχει αγγίξει, ενώ απεναντίας τον καλύπτει. Η αποκαθήλωση από το βάθρο του, έστω και μετά θάνατον, είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεων εξυγίανσης της δημόσιας ζωής.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι αυτός που έβαλε τα θεμέλια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας, γιατί ως χαρισματική προσωπικότητα για το κακό, είχε τη δυνατότητα και όλες τις προϋποθέσεις να βάλει τα θεμέλια της καταστροφής της. Είναι ο ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ. 

Η μέθοδος που εφάρμοσε ήταν απλή: Η διαφθορά. Την επέτυχε με το παρασιτικό (με δανεικά) καταναλωτικό μοντέλο, που εφάρμοσε, στο οποίο ενσωμάτωσε όλα τα κόμματα και όλη την ελληνική κοινωνία από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά. Πολύ απλό και πολύ αποτελεσματικό μέσο! Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή μέσω του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου, ακύρωσε τις ηθικές αντιστάσεις του Λαού, δηλαδή όλες τις αρχές και αξίες αυτού του τόπου, (εκτός από μια μερίδα, που αντιστάθηκε και δεν τα έφαγε με τον Πάγκαλο μαζί) , αρχές και αξίες, που κρατούν μια κοινωνία όρθια.

Είχε τη δυνατότητα να το πράξει και το έπραξε, άλλο τι έλεγε στη θεωρία με τον απροσμέτρητο λαϊκισμό του (αριστερή φρασεολογία, δεξιά πολιτική πρακτική). Ναι την είχε τη δυνατότητα, γιατί ήταν σε θέση, λόγω της χαρισματικής του φυσιογνωμίας (για το κακό βέβαια) και των ευνοϊκών συνθηκών τότε, να το πράξει. Τα αίτια της καταστροφής μη τα αναζητεί κανείς στην οικονομία. Η οικονομία δεν είναι πολιτικός φορέας που ασκεί εξουσία. Είναι μέσον. Η πολιτική εξουσία ασκεί και οικονομική πολιτική και όχι τουναντίον. Αυτή συνεπώς έπεται της διαφθοράς και η τελευταία της πολιτικής. Το πρόβλημα, για να γίνει απόλυτα κατανοητό είναι η πολιτική και οι πολιτικοί (το φαύλο, σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό).

Αν το νυστέρι δεν φτάσει έως το κόκαλο, δηλαδή έως τον Ανδρέα Παπανδρέου, τότε μην περιμένουμε πραγματικά σωτήρια κάθαρση του συστήματος. Και φυσικά χωρίς κάθαρση (από την ύβριν, δηλαδή τα εγκλήματα), όπως γνωρίζουμε και από τις αρχαίες τραγωδίες, δεν υπάρχει σωτηρία. Η πολιτική κατάσταση θα συνεχίζεται με άλλους πρωταγωνιστές, που βέβαια δεν θα έχουν τα «χαρίσματα» εκείνου.

Εάν οι Έλληνες πολίτες προσκυνούν ακόμη το είδωλό του και αν η δικαιοσύνη δεν φτάσει έως εκεί, ουσιαστική αλλαγή της κατάστασης δεν πρόκειται να υπάρξει. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας, παραπληροφόρησης και της τρομοκρατίας (ιδεολογικής και υλικής) είναι ασύλληπτοι στις επινοήσεις τους. Το σύστημα, που με σταγονόμετρο αποκαλύπτει τη διαφθορά σκόπιμα, για να μας ρίξει πάλι στάχτη στα μάτια, όπως φαίνεται, θα συνεχίσει να μας καταδυναστεύει με άλλο τρόπο και άλλες μεθόδους.Ένα είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέδειξε όλους τους αυτούς τους επιγόνους ηγέτες στο ΠΑΣΟΚ, εξαφανίζοντας όλες τις υγιείς δυνάμεις του Κινήματος, γιατί αυτούς ήθελε για να νέμεται την εξουσία και να κάνει τα διάφορα γνωστά καπρίτσιά του, υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών της.

Χωρίς τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα υπήρχε ούτε Σημίτης, ούτε Τσοχατζόπουλος, ούτε Γιώργος Παπανδρέου, ούτε Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά ούτε και όλη η κατά καιρούς ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που συνέβαλε μαζί του αποφασιστικά για την καταστροφή αυτού του κατά τα άλλα ευλογημένου τόπου που λέγεται Ελλάδα. Όμως πιθανόν δεν θα υπήρχε ούτε Μητσοτάκης και οι επίγονοι συντηρητικοί πρωθυπουργοί της δεξιάς (ας θυμηθούμε του Α. Παπανδρέου, που θα έβαζε την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας).

Αυτούς επέλεξε, γιατί αυτοί ήταν τα υποτακτικά του. Και ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας, (σεβόμαστε τον θεσμό) ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξαφάνισε ότι αξιόλογο και ηθικό στοιχείο υπήρξε μέσα στις γραμμές του ΠΑΣΟΚ, συνειδητά και σκόπιμα. Ποιος τα ξέρει όμως όλα αυτά, εκτός από ελάχιστους μυημένους, μιας και «τ’ ασκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά», όπως λέει και ο εθνικός μας ποιητής; Για τον πολύ κόσμο ισχύει αυτό που είπε ο Καβάφης στο ποίημα του «ΣΟΦΟΙ ΠΡΟΣΙΟΝΤΩΝ, που είναι πολύ διδακτικό και επίκαιρο»: «Ενώ εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί». Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΛΙΒΥΗ

Καθώς παρακολουθώ με μεγάλη προσοχή,  τα επεισόδια στην συγκεκριμένη χώρα, όπως είπα  η Λιβύη είναι σε ένα παράλληλο δρόμο με αυτά που έγιναν και γίνονται στην Αίγυπτο. Οι δηλώσεις του πρωθυπουργού της εκεί, με επιβεβαιώνουν για την κρίση μου.

Η χώρα αυτή την στιγμή είναι σε ένα κομβικό σημείο που είτε θα οδηγήσει σε ενα γεωγραφικό διαμελισμό της (όπου κατά την γνώμη μου η Κυρήνη, θα έχει και την στήριξη ΝΑΤΟ/δύσης/Ρωσίας λόγω των πετρελαίων και του λιμανιού) , είτε σε ενα καθεστώς που θα είναι ακόμα πιο βίαιο και πιο στυγνό από αυτό του Καντάφι.

Υπενθυμίζω πως η συγκεκριμένη χώρα είναι ΚΟΜΒΟΣ ΑΓΩΓΩΝ ενέργειας και λαθρεμπορίου κάθε είδους. Απο μόνο του αυτό δείχνει πως σύντομα θα υπάρξει λύση... κατά την γνώμη μου πάντα, βίαιη και αιματηρή δυστυχώς.

ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ Η ΛΑΣΠΗ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ

Το 'χουμε ξαναπεί. Τα εθνικά θέματα δεν μπαίνουν στο ψυγείο λόγω κρίσης. Π.χ. ο ηγέτης των ισλαμοφασιστών στην Αγκυρα δεν λέει «αφήστε τους Γιουνάνηδες ν’ ανακάμψουν από την κρίση κι ύστερα αρχίζουμε ξανά τους τσαμπουκάδες». Η στάση μας βέβαια θέλει σύνεση, διότι ο επίδοξος σουλτάνος κι εταίρος της Αλ Κάιντα στη Συρία έχει μεγάλα προβλήματα και δεν πρέπει να του δώσουμε ευκαιρία να εξάγει αυτά τα προβλήματα προς τα δω. Το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» του πιστού μουσουλμάνου Ερντογάν να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Το παιδί των «κουράν κουρσού», που κατανυκτικά κολλούσε το μέτωπο στο χαλί κάνοντας το ναμάζι του, ο ταπεινόφρων πρώην μπακαλόγατος που γύριζε τις γειτονιές, μπαίνοντας με καλάθια φαγητό, για να προσφέρει σε αιφνιδιασμένες φτωχές οικογένειες το δείπνο για το τέλος του Ραμαζανιού από καιρό βγάζει φόρα παρτίδα τον πιο αυταρχικό και επιθετικό εαυτό του, καθήμενος πάνω σε ένα σαθρό βουνό από σκάνδαλα και διαφθορά. Θα αποπειραθώ την πρόβλεψη ότι θα τελειώσει απόβλητος κι ατιμασμένος.

Απλά εύχομαι να αργήσει αυτό, διότι υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμα των Τούρκων ισλαμοφασιστών να αλληλοφαγωθούν ως τον τελευταίο Τούρκο ισλαμοφασίστα στις κάμαρες της εξουσίας. Θα κάνει καλό στις πολυάριθμες εθνότητες της τουρκικής επικράτειας, της μειονότητας των Τούρκων συμπεριλαμβανομένης, διότι μειονότητα είναι στην Τουρκία. Το τελευταίο σκάνδαλο με το εμπόριο χρυσού, το ξέπλυμα δισεκατομμυρίων, όπου εμπλέκονται υπουργοί και οι κανακάρηδες τους, μαζί με τον γιο του ίδιου του Ερντογάν, η επιθετική αυτονόμηση της Δικαιοσύνης και η συνεχής απώλεια ερεισμάτων στην κοινωνία έχουν ήδη «κοντύνει» τον ολοένα και πιο νευρικό και αμετροεπή Τούρκο ηγέτη. Δυστυχώς ο Ερτογρούλ κι οι γιοι του δεν πήγαν για πλιάτσικο προς την Κίνα, να τους καταπιεί, όπως άλλους κι άλλους. Ηρθαν κατά δω κι έτσι κονομήσαμε ως γείτονα την αμετανόητη γενοκτονική συμμορία, που αλλάζει ενίοτε το πηλήκιο με το νεοοθωμανικό φέσι, δυναστεύει τους λαούς της Τουρκίας κι απειλεί εμάς κι άλλους.

Ζήσαμε, ζούμε και θα ζούμε με αυτό και χρέος μας η αποτροπή. Να φυλάμε την πατρίδα, το έθνος μας, από τη Θράκη ως το ακρωτήρι του Αγίου Ανδρέα στην Κύπρο. Και σίγουρα απαραίτητη η διπλωματία, προϋπόθεση των πάντων η αέναη εκπομπή της πολιτικής βούλησης για ανυποχώρητη χρήση της δύναμης αποτροπής, αλλά βάση όλων η ίδια η δύναμη της αποτροπής. Κι αυτή, κυρίως, τη συγκροτούν οι Ενοπλες Δυνάμεις, με συμπληρωματικές την πολιτικοδιπλωματική και οικονομική ισχύ και τις συμμαχίες, ως πολλαπλασιαστές δύναμης. Μεγάλη η ζημιά που γίνεται στο κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων από τις αποκαλύψεις και για κάποιους αξιωματικούς που κατηγορούνται για μίζες στις εξοπλιστικές προμήθειες.

Με ψυχραιμία και απλή λογική θα πρέπει να πούμε ότι, ακόμη κι αν θεωρήσουμε βέβαιη την ενοχή τους, αυτό δεν αγγίζει τη συντριπτική πλειονότητα των στελεχών, που απλά ασκούν το λειτούργημά τους στη γη, στη θάλασσα και στον αέρα, ήδη με απαράδεκτα χαμηλές αποδοχές, χωρίς τον παραμικρό λόγο κι αρμοδιότητα για τα μέσα και τα όπλα που χειρίζονται. Παρόλο που η πολιτική κι η επιχειρηματική τάξη μόλυναν κάποια στελέχη με τις «ασθένειές» τους, ακόμη οι Ενοπλες Δυνάμεις, μ’ όλα τα προβλήματα τους, παραμένουν το καθαρότερο κομμάτι της κοινωνίας.

Οι διοικητές και τα στελέχη των μονάδων στον Εβρο, στα νησιά, στην Κύπρο, παντού, δεν έχουν λόγο ούτε για την προμήθεια των φυσιγγίων στον γεμιστήρα του όπλου τους. Οι πιλότοι των μαχητικών, που καθημερινά διεξάγουν τον ακήρυκτο πόλεμο στους ουρανούς του Αιγαίου, δεν είδαν ούτε δολάριο από την προμήθεια των αεροπλάνων που πιλοτάρουν. Μόνο μείωση του μισθού τους. Οι αξιωματικοί στις γέφυρες ή στα έγκατα των μηχανοστασίων των πολεμικών μας απλά κάνουν το καθήκον τους με τα μέσα που τους δίνει η πατρίδα κι αδικημένοι με διπλές μειώσεις, λόγω των έκτακτων κι οριζόντιων κυβερνητικών μέτρων. Διάφοροι εκπρόσωποι της ποικιλόχρωμης Αριστεράς όπως και λίγοι ενοχικοί «δεξιοί» επιχαίρουν. Χρησιμοποιούν τα γεγονότα για να βγάλουν χολή κατά των Ε.Δ. Κατά κανόνα είναι ιεχωβάδες του διεθνισμού, αστράτευτες νούλες ή βετεράνοι της Γκομενοφυλακής του Κολωνακίου, που έδωσαν γενναίες μάχες με εσπρέσο και καπουτσίνο στα τραπεζοκαθίσματα της γνωστής πλατείας.

Ακουσα πριν από λίγες μέρες αριστερό βουλευτή σε πάνελ να εξηγεί ως Χέλμουτ φον Μόλτκε ο νεότερος ότι περίπου τζάμπα συντηρούσαμε π.χ. τις μοίρες των Α7, των Κουρσάρων, ενώ παίρναμε οριζόντια μέτρα, έκανε και κάτι πολλαπλασιασμούς, ξέρετε, ένα άρμα μάχης ίσον τόσοι σχολικοί φύλακες και δυστυχώς κανείς, ούτε ο εκπρόσωπος της Ν.Δ., δεν του τράβηξε δυο λεκτικές φάπες. Φαντάζομαι ότι, αν διαλύσουμε τελείως τις Ε.Δ. και πουλήσουμε σε πλειστηριασμό όλα τα όπλα τους, μπορεί να βγούμε πιο γρήγορα από την κρίση. Θα έχουμε δε κι άλλες οικονομίες κλίμακος, διότι δεν θα χρειαζόμαστε ούτε ΥΠΕΞ και πρεσβείες. Θα καθαρίζει η Υψηλή Πύλη για πάρτη μας…

Η ΣΤΑΣΗ ΗΠΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ «ΝΕΑ» ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η τρομοκρατική επίθεση κατά της οικίας του Γερμανού πρεσβευτή Β. Ντολτ και η απόδραση Ξηρού φέρνουν στο προσκήνιο τον (πολύμηνο) προβληματισμό της κυβέρνησης και ορισμένων ξένων πρεσβειών ότι η Ελλάδα, πέραν της οικονομικής κρίσης, μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα εσωτερικής αστάθειας και -ο μη γένοιτο- αιματοχυσίας. Η σημερινή κατάσταση και η βάσιμη εκδοχή κλιμάκωσης της βίας συνοψίζονται σε μια, μόλις προ τριμήνου και με ελάχιστη δημοσιότητα, ομιλία του υπουργού Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδια, ο οποίος είχε υπογραμμίσει ότι σε σχέση με το παρελθόν «η χώρα αντιμετωπίζει κάτι τελείως διαφορετικό: έναν ευρύτερο χώρο, ο οποίος αριθμεί ορισμένες, λίγες μεν, αλλά χιλιάδες ατόμων, τα οποία φλερτάρουν με την ιδέα μιας εσωτερικής τρομοκρατίας».

Ο μεγάλος αριθμός των -εν δυνάμει- αυτουργών, συνεργών ή περιφερειακών υποστηρικτών τροφοδοτήθηκε από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου 2008 και από τις (εκτός συνδικαλιστικών και άλλων νόμιμων φορέων) βίαιες διαδηλώσεις επί Γ. Παπανδρέου και Λ. Παπαδήμου. Αν συνυπολογιστούν οι ενδείξεις διασύνδεσης εγχώριων αντιεξουσιαστών με αλλοδαπούς πυρήνες, τότε γίνεται σαφές ότι η «νέα τρομοκρατία» δεν έχει σχέση ούτε με το μοντέλο 17 Νοέμβρη και ΕΛΑ ούτε με τη μαζικότερη βία στη Γερμανία και την Ιταλία του ’70 και του ’80. Δυστυχώς, και σε αυτό το ζήτημα, η Ελλάδα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση συνδυασμού διάφορων αιτίων και εκφράσεων βίας που δεν συναντώνται πια σε άλλα μέλη της Ε.Ε.

Ωστόσο, με την εξαίρεση του πρωθυπουργού Αντ. Σαμαρά (που δεν δίστασε να μιλήσει, τηλεφωνικά, με τον Τούρκο ομόλογό του, τον Αύγουστο, μετά τη σύλληψη τρομοκρατών στη Χίο), τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος, ο οποίος είχε πέσει, τον Ιούλιο, στην παγίδα του ομολόγου του Α. Νταβούτογλου για αντιτρομοκρατικές διαβουλεύσεις πέραν των ήδη θεσμοθετημένων διμερών διαύλων. Και μόλις προ ημερών, πάλι ο κ. Βενιζέλος επιχείρησε να παρακάμψει την οργή της Ουάσινγκτον για την απόδραση Ξηρού, καθώς και την απαίτησή της γι’ αλλαγή της νομοθεσίας περί αδειών σε τρομοκράτες, με σοφιστείες περί «κακής εφαρμογής ενός κακού νόμου σε κακιά στιγμή».

Προφανώς, ο κ. Βενιζέλος δεν είχε αντιληφθεί ότι παρόμοιες υπεκφυγές δεν είναι εύηχες στις ΗΠΑ, οι οποίες ζουν, ακόμα και σήμερα, υπό το σοκ της 11ης Σεπτεμβρίου. Ούτε, πολύ περισσότερο, αρέσκονται σε αοριστίες οι επιτελείς του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου που, από το περασμένο καλοκαίρι, αναδιανέμουν τους πόρους και τα μέσα που διαθέτουν στην ευρύτερη περιοχή μας, αναζητώντας τρόπους για την καλύτερη δυνατή προστασία των διπλωματικών Αρχών των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο. Ταυτόχρονα, ασφαλέστατες πληροφορίες αναφέρουν ότι και το Βερολίνο εγείρει θέμα τρομοκρατίας, προβλέποντας ότι οι ριπές των καλάσνικοφ ίσως προκαλέσουν ζημιά στην ελληνική οικονομία. Επί της ουσίας, οι Γερμανοί αξιωματούχοι δεν έχουν άδικο. Καλύτερα όμως θα ήταν να μην προσθέσουν κι αυτό το ζήτημα στη διμερή ατζέντα και να αναγνωρίσουν και τα δικά τους λάθη για την κατάσταση στην Ελλάδα.