ΤΟ ΝΑΔΙΡ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Αν διαθέταμε ως Ελληνισμός οραματική  υψηλή στρατηγική, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε  για πιο «προχωρημένα». Όσο ελκυστικό είναι  για την Τουρκία και συγκεκριμένα δυτικά κέντρα να μας σύρουν σε «εφ’ όλης» διαπραγμάτευση για μείζονα εθνικά ζητήματα, όπως το κυπριακό, τον συνακόλουθο «διακανονισμό» για το φυσικό αέριο και το όνομα της FYROM, τόσο εκτός λογικής φαντάζει η αποδοχή τέτοιων μεθοδεύσεων από την Αθήνα, προεκτατικά και τη Λευκωσία.

Στοιχειώδης  πατριωτικός πραγματισμός επιτάσσει να μην προστρέχεις προς επίλυση «βαριών» εθνικών  ζητημάτων, όταν βρίσκεσαι εκεί που είναι Ελλάδα και Κύπρος σήμερα: Δηλαδή στο ναδίρ! Αν κάποιοι ξεφύγουν από ιδεαλιστικά σύνδρομα και  πολιτικές παραισθήσεις στο Μαξίμου (δύσκολο) και στο ΥΠΕΞ (ακόμη πιο δύσκολο), υπάρχει ακόμη χρόνος. Μη λύσεις και εφεκτική (πλην όμως ενεργός) στάση, είναι σαφώς η προτιμότερη επιλογή, αν είναι να προβούμε σε εθνικές εκπτώσεις.  Κοντολογής, και επί πραγματιστικής βάσης:

Στην Κύπρο: Σε πρώτο χρόνο, εύσχημος  απεγκλωβισμός  από την –ήδη καρκινοβατούσα- διαδικασία  έναρξης  διαπραγματεύσεων.  Όχι μόνο γιατί ο Έρογλου, και από πίσω ο Νταβούτογλου, ζητούν προκαταβολικά  περίπου τα πάντα, αλλά γιατί  με το επερχόμενο σχέδιο, χαλκευμένο σε υπόγεια εκμαγεία του Λονδίνου και της Ουάσινγκτον, θα εκποιηθεί το δυνατότερο χαρτί της Κυπριακής Δημοκρατίας προς  απεγκλωβισμό από τα μνημόνια:

Το φυσικό αέριο. Οι φωνές που ακούγονται στη Λευκωσία (γνωρίζουμε πως και στην Αθήνα ψιθυρίζονται  τα  ίδια…), όπως του προέδρου του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου, και που δεν αποκλείουν δρομολόγιο του κυπριακού φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας, προσφέρουν κακή, κάκιστη υπηρεσία, σε μια υπόθεση που όφειλε να είναι πανεθνική. Παρεμπιπτόντως,  οι πλέον διαπρύσιοι υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν το 2004, είναι οι  ίδιοι που τώρα υποδεικνύουν τα «οφέλη», αν αποφασίσουμε να «αυτοκτονήσουμε» γεωστρατηγικά, στέλνοντας  ελληνικό  φυσικό αέριο στην Τουρκία!

Το δεύτερο: Σε μια πιο παρεμβατική πολιτική, η Αθήνα θα πρέπει να αποσαφηνίσει προς το Τελ Αβίβ πως δεν υπάρχει  περίπτωση περαιτέρω ενδυνάμωσης  της  μεταξύ τους  σχέσης, αν οι Ισραηλινοί αποφασίσουν να δουν το πράγμα μόνο επιχειρηματικά και  διοχετεύσουν το αέριό τους μέσω Τουρκίας, εξέλιξη που θα προδικάσει ανάλογο δρομολόγιο και για το κυπριακό. Όπως  οι Ισραηλινοί προβαίνουν σε υποδείξεις προς εμάς για το Ιράν και για άλλες χώρες, δικαιούμαστε με τη σειρά μας να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Αν θέλουν ενεργειακές και άλλες σχέσεις με την ερντογανική Τουρκία, είναι δικαίωμά τους. Όμως  ο ζωτικός τους διάδρομος προς τη Δύση είμαστε εμείς, Ελλάδα και Κύπρος, και ίσως πρέπει να τους θυμίζουμε πως ενδεχομένως  ο ελληνικός  χώρος είναι πιο πολύτιμος για την ασφάλεια του Ισραήλ, απ’ ότι αντιστρόφως.

Το τρίτο:  Σκληρή, αδιάλειπτη και ανελαστική στάση της Ελλάδος, σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, για το όνομα της FYROM. Eίναι μειωτικό για το κύρος της Ελλάδος ο Ευάγγ. Βενιζέλος να εκλιπαρεί τον Γκρουέφσκι  να …δεχτεί το «Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας».  Πριν υποθηκευτεί  εθνικός τίτλος  χιλιετιών και χαριστεί το όνομα της Μακεδονίας στον Νικολά(κη) των Σκοπίων και την παρέα του, αλλαγή πλεύσης τώρα: Ας σκληρύνουμε, μια έστω φορά, τη στάση μας κι εμείς.

Εξ’ άλλου το πρόβλημα είναι στην άλλη πλευρά: Η Ελλάδα ούτε περίκλειστη χώρα είναι, ούτε με διάσπαση απειλείται, ούτε μειονότητα της τάξης του 40% διαθέτει (αν και στο μέλλον μπορεί να το δούμε κι αυτό!). Όλα τα παραπάνω είναι βαρίδια των Σκοπιανών, και μια ορθολογική εξωτερική πολιτική της Αθήνας θα όφειλε να τους περάσει το μήνυμα πως η Ελλάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να βιάζεται.  Αυτοί, έχουν! Πολλούς!

Αν διαθέταμε ως Ελληνισμός οραματική  υψηλή στρατηγική, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε  για πιο «προχωρημένα»: Γεωστρατηγικό comeback και εμπλοκή της Ελλάδος στην ανατολική Μεσόγειο, αμυντική και όχι μόνο συνεργασία με Ισραήλ- Γαλλία- Ρωσία, ενεργειακό και αμυντικό «δέσιμο» με την έπαλξη του Έθνους Κύπρο, πολυσχιδή συνεργασία και ανοίγματα ουσίας με χώρες όπως η Αίγυπτος, σύνταξη και υιοθέτηση (επιτέλους!) μιας Βίβλου Πανεθνικής Στρατηγικής, ενός Πανεθνικού (Ελλάδα + Κύπρος + ομογένεια) Στρατηγικού Δόγματος.

Πανεθνική στρατηγική όμως, δεν μπορεί να ασκηθεί από ηγεσίες που διαχρονικά πάσχουν από τουρκοφοβικά σύνδρομα και αντιλαμβάνονται τη σχέση μας με τη Δύση ως υποτελείς της. Η ελληνική εξωτερική πολιτική πρέπει να αποβάλλει τον εκγιουσουφακισμό  που την ταλαιπωρεί, χρειάζεται να διαβάσει λίγο από Θουκυδίδη. Επειδή υπάρχει μια εξαιρετικά καθαρή εικόνα, υπό ποίο πρίσμα και δουλείες οι συμβατικές  ελληνικές πολιτικές ελίτ ασκούν εξωτερική πολιτική, ας διεκδικηθεί τουλάχιστον το αυτονόητο και ας αφεθούν τα «υψηλά» για το μέλλον: Όχι νέες υποχωρήσεις  στην Κύπρο και στην Μακεδονία, αφού θα ανοίξουν άλλες πληγές!  Χειρότερες από αυτές που υποτίθεται πως θα θεραπευτούν... Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

ΣΤΟ ΝΑΔΙΡ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΟΜΠΑΜΑ-ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Ούτε στο τηλέφωνο δεν καταδέχεται να μιλήσει ο Αμερικανός πρόεδρος στον Τούρκο πρωθυπουργό, Ταΐπ Ερντογάν, που μάταια προσπάθησε τελευταία επανειλημμένα να επικοινωνήσει με τον κ Ομπάμα ο οποίος με αυτόν τον τρόπο έδειξε την μεγάλη του δυσαρέσκεια προς τον Τούρκο πρωθυπουργό γεγονός που φανερώνει νέα επιδείνωση των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. 

Την αποκάλυψη αυτή έκανε ο πρώην ειδικός σύμβουλος του αμερικανικού πεντάγωνου, Michaeel Rubin, ο οποίος είναι επίσης επίλεκτο μέλος του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ, απόφοιτος του αμερικανικού πανεπιστημίου του Yale και καθηγητής στο εβραϊκό πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ.

Ο Michaeel Rubin υπήρξε βασικός σύμβουλος του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας την περίοδο 2002 -2004 και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ καθώς και στην μετά Σαντάμ εποχή και στον σχηματισμό των πρώτων ιρακινών κυβερνήσεων. Αρθρογραφεί στις αμερικανικές εφημερίδες, Washington Post, New York Times, Wall Street Journal και New Republic καθώς και στο National Review and Weekly Standard, γεγονός που δείχνει την μεγάλη εγκυρότητα των αποκαλύψεων του.

Σύμφωνα λοιπόν με δηλώσεις του στην τουρκική επιθεώρηση, Aydınlık, ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπάρακ Ομπάμα, είναι πολύ χολωμένος με τον Ερντογάν εξ’ αιτίας των επανειλημμένων δηλώσεων και υπαινιγμών του ότι πίσω από την επιχείρηση κατά της διαφθοράς που ξέσπασε στις 17 Δεκεμβρίου στην Τουρκία και είχε σαν συνέπεια την σύλληψη ατόμων του στενού περιβάλλοντος του Τούρκου πρωθυπουργού, βρίσκεται αμερικανικό και σιωνιστικό σχέδιο για την ανατροπή της τουρκικής κυβέρνησης.

Η βαθειά αυτή ενόχληση του Ομπάμα φάνηκε τις τελευταίες μέρες καθώς όλες οι προσπάθειες του Ερντογάν να μιλήσει τηλεφωνικά με τον Αμερικανο πρόεδρο, προφανώς για να του δώσει κάποιες εξηγήσεις για τις έντονα αντιαμερικανικές δηλώσεις του, βρήκαν την «πλάτη» του Ομπάμα που δεν καταδέχτηκε να απαντήσει στον Τούρκο πρωθυπουργό.

Εκτός όμως από αυτό, οι Αμερικανοί φέρονται βαθειά οργισμένοι με τον Ερντογάν και για την στάση που κρατά έναντι της δικαιοσύνης καθώς, όπως μεταδίδουν τα αμερικανικά ΜΜΕ, ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει παραβιάσει κάθε έννοια νομιμότητας στις ανακρίσεις για το μεγάλο σκάνδαλο, ενώ οι επανειλημμένες επεμβάσεις του στην δικαιοσύνη έχουν ανατρέψει κάθε καλή εικόνα που υπήρχε από το παρελθόν στις ΗΠΑ για τον Ερντογάν και την κυβέρνηση του.

Εκτός όμως από τον Ομπάμα και το εβραϊκό λόμπυ των ΗΠΑ είναι εξοργισμένο με τον Ερντογάν από τις συνεχείς αποκαλύψεις για τις μυστικές στενές σχέσεις στελεχών του Ερντογάν καθώς και της ΜΙΤ με το Ιράν. Το σκάνδαλο διαφθοράς που ξέσπασε αποκάλυψε τις υπόγειες οικονομικές διαδρομές της Τουρκίας με το Ιράν σπάζοντας έτσι το εμπάργκο που είχε επιβληθεί κατά του Ιράν κυρίως με την πρωτοβουλία του αμειρικανοεβραικού λόμπυ.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό στην συνέντευξη που έδωσε ο Michaeel Rubin στην τουρκική επιθεώρηση, είναι ότι οι Αμερικανοί εξετάζουν όλα τα ενδεχόμενα από την τουρκική κρίση ακόμα και την εκδοχή ανατροπής του Ερντογάν. Δεν παραλείπουν δε να σχολιάσουν τους πιθανούς αντικαταστατές του Τούρκου πρωθυπουργού, ρίχνοντας με αυτόν τον τρόπο και άλλο «λάδι στην φωτιά» που ήδη έχει τσουρουφλίσει τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.

Ιδιαίτερη συμπάθεια απολαμβάνει στις ΗΠΑ, όπως αποκαλύπτει ο Rubin, ο νυν πρόεδρος της Τουρκίας, Αμπτνουλάχ Γκιούλ, ο οποίος σημειωτέον από την αρχή του ξεσπάσματος του σκανδάλου διαφθοράς αλλά και στην έντονη διαμάχη του Ερντογάν με τον Φετουλάχ Γκιούλ, έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά από τον Τούρκο πρωθυπουργό.

Και ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα η Τουρκία έχει σοβαρό πρόβλημα με τις ΗΠΑ και ενώ παράλληλα οι δημοσκοπήσεις φανερώνουν πτώση των ποσοστών του Ερντογάν εν όψει κρίσιμων εκλογών, οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο έχουν χτυπήσει τον τελευταίο καιρό «κόκκινο».

Δυστυχώς όμως μια Αθήνα πνιγμένη στην μνημονιακή της δυστυχία δεν μπορεί να ψελλίσει ούτε μια επίσημη διαμαρτυρία κατά της θρασύτατης τουρκικής προκλητικότητας. Έτσι, αντί να μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τις συγκυρίες βουλιάζουμε στην συνεχόμενη εθνική μειοδοσία μιας κατοχικής κυβέρνησης.

ΡΕΜΑΛΙΑ ΚΛΕΠΤΑΠΟΔΟΧΟΙ ΚΑΙ ΑΡΝΗΣΙΠΑΤΡΙΔΕΣ

Ένα από τα παράξενα της εγκληματικής δραστηριότητας – και τι δραστηριότητας! – των Σωτήρη Εμμανουήλ και Ιωάννου Μπέλτσου είναι ότι αποφάσισαν να ζήσουν στη φυλακή μέχρι θανάτου για τον απλούστατο λόγο ότι εκατομμύρια εκατομμυρίων νομιμοποιήθηκαν με πλαστό τρόπο. Τα άτομα αυτά ούτε τράπεζες λήστεψαν, ούτε ανθρώπους σκότωσαν, ούτε πιστόλια κράτησαν (Θου Κύριε!), απλούστατα αρίστευσαν στο ζήτημα της δωροδοκίας και στη νομιμοποίηση εσόδων. Συγκεκριμένα ο διευθύνων σύμβουλος των ναυπηγείων του Σκαραμαγκά Σωτήρης Εμμανουήλ είναι ο άνθρωπος-«κλειδί»: τόσο για τη σύμβαση των υποβρυχίων, όσο και για τη γερμανική κοινοπραξία Ferrostaal.

Aυτο που πρέπει να έχουμε υπόψη μας είναι ότι τα χρήματα που μετακινούνται και αλλάζουν δικά μας ή ξένα χέρια ανήκουν στο ελληνικό κράτος.  Γενικά πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι η κουστωδία των ανθρώπων που ειδικεύονται σε παρόμοιες «αγορές» δεν ανήκουν ούτε σε κόμματα ούτε σε «πατριώτες» (Θου Κύριε!) οι οποίοι θυσιάζουν όχι τη ζωή τους βέβαια, αλλά τον χρόνο τους έστω για να ωφεληθεί η χώρα. Το παράδειγμα του Μπέλτσιου είναι χαρακτηριστικό. Οι κρυφές συναντήσεις του με τον Άκη Τσοχατζόπουλο ἐθεσαν σε κίνηση έναν πελώριο μηχανισμό που κατέληξε στη διαβόητη «αγορά» των υποβρυχίων που έκαψε τον Άκη Τσοχατζόπουλο και την οικογένειά του.     

Όσο για την περίπτωση Κάντα θεωρείται χαρακτηριστική χωρίς να αντιτάσσει τις γελοίες δικαιολογίες του «πολύ» Άκη Τσοχατζόπουλου ο οποίος ίσαμε την τελευταία στιγμή προέβαλλε φτηνές δικαιολογίες. Όντως ο Κάντας, παρότι είχε βυθιστεί μέχρι τον λαιμό στις απάτες, τελικά –για να σώσει το τομάρι του– έδωσε τη συγκατάθεσή του να ανοιχθούν οι λογαριασμοί του που θα αποκάλυπταν ολόκληρη την αλήθεια. Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτός ο άνθρωπος θυσίασε τα πάντα για να σώσει το τομάρι του, πάντως δέκα επτά ονόματα από τα οποία κατέθεσε συμμετείχαν στον χορό του μαύρου χρήματος.

Η άποψη ότι μια σειρά επιχειρηματιών έπαιζαν τον ρόλο μεσαζόντων με σκοπό να δωροδοκούνται Ρωμιοί αξιωματούχοι από τις εταιρείες που σκόπευαν να πουλήσουν όπλα στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.Εξάλλου το «ξέπλυμα» του μαύρου χρήματος επιβαλλόταν διότι δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να δικαιολογηθεί από τις περιουσίες των δεύτερων τη τάξει δωροδοκηθέντων. Ειδικότερα, γράφει ο Τάσος Τέλλογλου, ο Δημήτρης Παπαχρήστος (εβδομήκοντα οχτώ χρόνων) φέρεται ότι κατέθεσε 750.000 ευρώ στον Κάντα ώστε να μην προβάλλει αντίρρηση στην προμήθεια 24 αυτοκινούμενων πυροβόλων ΠΖ2000 και άλλου περιφερειακού υλικού, στη σύμβαση που υπεγράφη το 2001 επί θητείας Τσοχατζόπουλου. Τι να πούμε για τον 83χρονο πρώην μεσάζοντα Παν. Ευσταθίου που εκπροσωπούσε την εταιρεία Άτλας. Κ.λπ. κ.λπ.

Η απορία που φαίνεται ότι τυλίγεται γύρω από τον λαιμό του απλού πολίτη έχει να κάνει με απλές, απλούστατες απορίες: πώς είναι δυνατόν η αγορά των όπλων να είναι τόσο εύκολη επιχείρηση ώστε μερικοί ορκοπάτες να κάνουν ό,τι θέλουν συμπαρασύροντας λογής-λογής ανθρωπάρια που φαίνεται πως διέγνωσαν το φως του παραδείσου; Κοιτάζοντας το ντουέτο Εμμανουήλ και Μπέλτσιου που είναι πιασμένοι με τα βραχιολάκια, μπορούμε να μελετήσουμε τις φυσιογνωμίες τους.

Πέρα από τον προγάστορα Σωτήρη Εμμανουήλ που φέρει μπλουζάκι με τη λέξη “ENGLAND”, o Γιάννης Μπέλτσιος – πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Εσωτερικών - παρότι οδηγείται στον ανακριτή, διασώζει κάτι «ντόπιο» στη φυσιογνωμία του που θυμίζει αχνά Ρωμιό, έντιμο οικογενειάρχη, άτομο που μπορεί να είναι και τίμιος. Πού τέτοια τύχη! Όπως τεκμαίρεται από τη γερμανική δικογραφία ο Μπέλτσιος ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε διάπλατα την πόρτα του γερμανικού κονσόρτσιουμ στον παρ΄ ολίγον πρωθυπουργό Άκη Τσοχατζόπουλο. Καθώς δείχνουν τα πράγματα, οι αρχές δεν πρέπει να υποστηρίζουν λογής-λογής ειδικούς στις αγορές, αλλά να ετοιμάζουν αχτύπητες φυλακές.

ΕΤΣΙ ΝΙΚΙΕΤΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ

Της μεγάλης Χαζευτικής Σχολής κι οι δυο — τα γονίδια βλέπεις…Και ο πιτσιρίκος και ο πιο λίγο πιτσιρίκος… Ντυμένοι με τα ζεστά μπουφάν, με τα κασκόλια τους, με τα μποτίνια τους, ρουφούν με αργό, νωχελικό περπάτημα στα κρύα φωτισμένα απογεματινά πεζοδρόμια, ο καθένας με τα μάτια του, τη μεθεόρτια ανθρωπογεωγραφία. Ανά τριάντα μέτρα –  από την κεκτημένη του πνεύματος των γιορτών, από την παραζάλη της κρίσης απλώνεται μια χούφτα, μια παλάμη ικεσίας και ζητιανιάς σε κάθε στενάχωρη εκδοχή. Ο πιτσιρίκος (είπαμε, τα γονίδια…) γυρίζει και μόλις δει επαίτη, ξύνεται και ρωτά:

-- «Πατέρα, να  δώσουμε κάτι;»

Ο πιο λίγο πιτσιρίκος δεν απαντά, υπεκφεύγει, αλλάζει κουβέντα, αποσπά την προσοχή του δωδεκάχρονου ακόμη κι απ’ τη χαρτονένια ταμπέλα «ΠΕΙΝΑΩ» που την είδαν κάπου κι οι δυο. Την τρίτη φορά όμως, που τίθεται επίμονα το ίδιο παραπάνω ερώτημα, ο μεγαλύτερος θυμάται πως μεγάλωσε κι αρχίζει να εξηγεί όλο το αφήγημα εισαγωγής επαιτών από γείτονες χώρες, που τους εκμεταλλεύονται ασυνείδητοι κι επομένως κανείς δεν ξέρει σε τίνος τσέπη θα καταλήξει η όποια βοήθεια προσφερθεί κτλ κτλ.

Το πίσω μέρος της σκέψης λέει πως μ’ αυτόν το συμπονετικό περιπατητή θα φύγει το δεκάρικο για πλάκα πριν καν πάνε σινεμά, ποπ κορν και τα ρέστα. Ο πιτσιρίκος κάνει πως συμφωνεί και συνεχίζει το Χαζεύειν και το Πλακεύειν – από βιτρίνες μέχρι χτενίσματα Σαββατοκύριακου, που εκτίθενται από το πιστολάκι κατευθείαν στη σαλονικιώτικη καταχνιά.

Κάπου προχωράει μπροστά ο πιτσιρής και χάνεται για στιγμές απ’ τα μάτια του πατέρα. Ο πιο λίγο πιτσιρίκος τον βλέπει στα πέντε μέτρα μπροστά του να χαιρετά τον επόμενο επαίτη και κάτι να του λέει αλλά δε δίνει σημασία μια κι ο μικρός τάχιστα επανέρχεται στο πεδίο παρακολούθησης του γονιού. Το ίδιο και άλλες δυο τρεις φορές λίγο αργότερα. Δεν αντέχει ο μεγαλύτερος και ρωτάει:

-- «Μα, καλά, τι κάνεις, ρε μικρέ;»

--« Τους λέω καλησπέρα, καλή χρονιά και ό,τι καλύτερο για σας» απαντά ο μικρός.

--«Και γιατί, ρε φάτσα;»

--«Καταλαβαίνω απ’ τα ελληνικά τους πόσους αδικήσαμε…».

«ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΤΤ»!

Ως προαναγγελία νέων δικαστικών εξελίξεων στο τραπεζικό σύστημα ερμηνεύτηκε χθεσινή αναφορά του Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργου Προβόπουλου, ο οποίος, ενημερώνοντας τη Βουλή για την υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, αποκάλυψε στους βουλευτές ότι η ΤτΕ έχει στείλει πορίσματα και για άλλες περιπτώσεις στις εισαγγελικές Αρχές. Δεχόμενος μια σφοδρή επίθεση τόσο από τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος έκανε λόγο ακόμη και για πιθανή ποινική διερεύνηση στο μέλλον και των ενεργειών Προβόπουλου, όσο και από άλλους βουλευτές, ο πρόεδρος της ΤτΕ υποστήριξε ότι η ΤτΕ έπραξε αυτό που έπρεπε να πράξει, εξηγώντας ότι είχε υπό στενή παρακολούθηση το Τ.Τ. και ενημέρωσε τις αρμόδιες Αρχές.

«Η αξιολόγηση ανήκει στις δικαστικές Αρχές» είπε επισημαίνοντας ότι η διοίκηση της ΤτΕ «συνεργάστηκε και υποβοήθησε τη Δικαιοσύνη παντοιοτρόπως». Οσον αφορά τον ρόλο της ΤτΕ υποστήριξε: «Δεν εμπλέκεται στις αποφάσεις χορήγησης τραπεζικών δανείων και απλώς περιορίζεται σε δειγματοληπτικούς ελέγχους εκ των υστέρων». Πάντως, αίσθηση προκάλεσε η οιονεί πρόκληση του κ. Προβόπουλου σε βουλευτές να μη διαμορφώνουν με τις δηλώσεις τους αρνητικό κλίμα, καθώς ενδεχόμενο τρομοκράτησης των τραπεζιτών θα έχει επιζήμιες συνέπειες.

«Μεμονωμένες περιπτώσεις δεν πρέπει να αποτελούν αφορμή για σχόλια γενίκευσης που δίνουν την εσφαλμένη εντύπωση ενός σαθρού τραπεζικού συστήματος. Τέτοια σχόλια υπονομεύουν την εμπιστοσύνη των καταθετών και ακυρώνουν τις δυνατότητες ενίσχυσης της πραγματικής οικονομίας» τόνισε, προσθέτοντας: «Ενδεχόμενο κλίμα φοβίας στις τάξεις των τραπεζικών στελεχών θα οδηγούσε σε εξαιρετικά επιζήμια αποτελέσματα για τη χώρα».

 Δεν προβλεπόταν

Αναφερόμενος στο χρονικό του Τ.Τ. ο κ. Προβόπουλος υποστήριξε ότι το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο άρχισε να δίνει επιχειρηματικά δάνεια, αν και κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν στην άδεια που είχε λάβει, και χωρίς να ενημερώσει τις αρμόδιες εποπτικές Αρχές. Κομβικό σημείο, κατά τον κ. Προβόπουλο, ήταν ο έλεγχος της BlackRock από τον οποίο κατεδείχθη ότι τα επισφαλή επιχειρηματικά δάνεια που είχε δώσει το Τ.Τ. είχαν φτάσει το 32%. «Είναι πολύ υψηλό ποσοστό για δάνεια που δεν είχαν ωριμάσει.

Οταν ένα δάνειο γίνεται "κόκκινο", αμέσως τότε κάτι δεν πάει καλά» είπε. Ο κ. Προβόπουλος υποστήριξε ότι στα τέλη του 2012 διενεργήθηκε νέος έλεγχος της ΤτΕ από τον οποίο «προέκυψαν ερωτηματικά και σκιές για τις οποίες ενημερώθηκε η Αρχή για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και η υπόθεση πήρε τον δρόμο της». Για ακόμη μία φορά, πάντως, ο κ. Προβόπουλος έδειξε απαισιόδοξος για την προθυμία των τραπεζών να δώσουν δάνεια και να ρίξουν ρευστότητα στην αγορά. Ο κεντρικός τραπεζίτης επικαλέστηκε το ότι ένα στα τρία δάνεια είναι "κόκκινο" για να πει χαρακτηριστικά: «Πώς να δώσεις νέο δάνειο, όταν δεν μπορείς να εισπράξεις το παλιό;».