16/1/2014 - ΣΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ

Η εικόνα που εμφάνισε η κυβέρνηση τις πρώτες ημέρες του 2014 ήταν επιεικώς απογοητευτική. Η υποδοχή από τα διεθνή ΜΜΕ της ελληνικής προεδρίας, στην οποία τόσα υποτίθεται ότι είχαν επενδύσει οι Σαμαράς και Βενιζέλος, κινήθηκε μεταξύ λοιδορίας και χλευασμού. Η εξαιρετικά δυσάρεστη εικόνα συμπληρώθηκε και από άλλες λεπτομέρειες, οι οποίες καθρεφτίζουν τη χειρότερη δυνατή εσωτερική και διεθνή εικόνα της χώρας. Κορωνίδα όλων – και μάλιστα σε συνέχεια της επίθεσης στο σπίτι του πρεσβευτή της Γερμανίας – οι αλλοπρόσαλλοι χειρισμοί μιας ασήμαντης υπόθεσης, όπως η μη εμφάνιση του καταδικασμένου για την υπόθεση της «17 Νοέμβρη» Χριστόδουλου Ξηρού. 

Ένας απίστευτος πανικός, με τερατώδη τρομοσενάρια, κάλυψε τις τηλεοπτικές εικόνες, παραμονή της τελετής ανάληψης της ευρωπροεδρίας, δίνοντας την εικόνα μιας χώρας η οποία χτυπιέται ανελέητα από την τρομοκρατία.  Ο Νίκος Δένδιας έφτασε στο σημείο να εκστομίσει μια απίστευτη φράση: «Η χώρα έχει πρόβλημα τρομοκρατίας. Και δυστυχώς δεν έχει πρόβλημα μόνο εισαγόμενης τρομοκρατίας, έχει μεγάλο πρόβλημα και εγχώριας τρομοκρατίας». Και  προχώρησε σε σύγκρουση με τη Δικαιοσύνη προκαλώντας την αντίδραση του αρμόδιου υπουργείου και των εισαγγελέων. Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι παρά μόνο λεπτομέρειες στην τοιχογραφία η οποία αποτυπώνει το γενικότερο κλίμα αποσύνθεσης που συνοδεύει την κυβέρνηση σε κάθε της βήμα. Σε αυτά μπορεί κάποιος να προσθέσει:

•Την ευθεία αμφισβήτηση της κυβέρνησης από τους Σημίτη και Δαμανάκη.

• Την πρόσφατη καταστροφική διαχείριση των θεμάτων Παιδείας.

•Τη θεαματική ήττα στο θέμα του εισιτηρίου των 25 ευρώ στα νοσοκομεία.

•Την παράλληλη ουσιαστική κατάργηση του ΕΟΠΥΥ.

•Τους αγωνιώδεις πολιτικούς εκβιασμούς του ΠΑΣΟΚ μπροστά στο φάσμα της εκλογικής κατάρρευσής του.

•Τα σενάρια περί τριπλών εκλογών, τα οποία αποτελούν μέρος της κυβερνητικής ατζέντας προ του ενδεχομένου κατάρρευσης στις ευρωεκλογές.

•Τα μαζικά εντάλματα σύλληψης στελεχών του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου των περιόδων Καραμανλή και Παπανδρέου και «επιφανών» επιχειρηματιών, που είχαν εξασφαλίσει θαλασσοδάνεια χωρίς προοπτική αποπληρωμής.

•Τα σκάνδαλα Λιάπη και Τομπούλογλου, τα οποία επιτείνουν το κλίμα αυτογελοιοποίησης του μεταπολιτευτικού συστήματος εξουσίας.

•Τις εξελισσόμενες έρευνες για τις θηριώδεις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα. Πρόκειται για το παζλ της απόλυτης παρακμής και κανείς, εντός ή εκτός Ελλάδος, δεν δίνει αξιόλογο χρόνο ζωής σε μια κυβέρνηση η οποία υπάρχει επειδή κανείς δεν έχει διάθεση να τη… ρίξει και, δυστυχώς, και σε μια χώρα η οποία ακόμη ανακαλύπτει τις χειρότερες πλευρές του εαυτού της. Χαλί στον Τσίπρα Όμως, από όλα τα παραπάνω, το σοβαρότερο σημείο είναι οι έρευνες για τα εξοπλιστικά και τις θηριώδεις μίζες, οι οποίες ενδέχεται να ξεπερνούν και τα 2 δισ. ευρώ. Σημειώστε δε ότι, αν και τα προγράμματα αφορούν την περίοδο Σημίτη, όλες οι παραγγελίες εκτελέστηκαν κανονικά από την επόμενη κυβέρνηση Καραμανλή, πλην των υποβρυχίων.

Και έτσι η Ελλάδα, με το ένα τέταρτο του χρέους της μέχρι το 2003 οφειλόμενο στις αμυντικές δαπάνες, με σοβαρά εθνικά ζητήματα ανοιχτά και επιδεινούμενα, από την Κύπρο και το Αιγαίο έως τη Θράκη, είναι σήμερα στρατιωτικά γυμνή. Απειλείται δε το 2015 να μην έχει καν αξιόμαχο Πολεμικό Ναυτικό. Μια χώρα που έχει πληρώσει πανάκριβα πάνω από το 90% έξι νέων υποβρυχίων, τα οποία σαπίζουν στο ναυπηγείο επειδή κανείς δεν φρόντισε να τα παραλάβει. Αυτή η άθλια εικόνα παρακμής, εγκατάλειψης, πανικού και σύγχυσης προφανώς δεν μπορεί να αντισταθμιστεί

• από καμιά κρίση πολιτικού μεγαλείου του Σαμαρά,

• από καμιά πομφόλυγα περί πρωτογενούς πλεονάσματος,

• από καμιά ψευδή υπόσχεση περί διευθέτησης του χρέους,

• από κανέναν εκβιασμό του Βενιζέλου. Στην πραγματικότητα, εδώ και καιρό, κάθε κίνηση της κυβέρνησης, κάθε νέα κρίση, απλώς ξετυλίγει το χαλί πάνω στο οποίο ο Τσίπρας θα βαδίσει την απόσταση από την πλατεία Κουμουνδούρου μέχρι το Μέγαρο Μαξίμου. Με την ιδέα αυτή άλλωστε είναι τόσο εξοικειωμένα τα εγχώρια και διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, ώστε πλέον, αντί να μάχονται αυτή την προοπτική, να διερευνούν την ομαλότερη δυνατή συμβίωση με την επόμενη κυβέρνηση. 

Και, ομολογουμένως, σε αυτή τη διερεύνηση δεν συναντούν ιδιαίτερες δυσκολίες… Ελπίδα και πραγματικότητα.Όμως οι διαπιστώσεις είναι σχετικά εύκολες. Αν θέλουμε να πάμε λίγο βαθύτερα, τότε θα πρέπει να εστιάσουμε στην έννοια που τα νυν και δυνάμει κυβερνητικά κόμματα αναμασούν: ανασυγκρότηση. Πληρέστερα: παραγωγική ανασυγκρότηση. Ποιος είναι ικανός σήμερα, υπό τις τρέχουσες συνθήκες, να μιλήσει σοβαρά για ανασυγκρότηση της χώρας και δη παραγωγική; Η απάντηση προφανώς δεν μπορεί να είναι ενθαρρυντική:

•Από τη μια πλευρά έχουμε ένα εκπνέον σύστημα εξουσίας, το οποίο έχει σημαδέψει ολόκληρη τη μεταπολίτευση με όρους βαθύτατης και πολυδιάστατης διαφθοράς, το οποίο εκμαύλισε, αποδιάρθρωσε, αποβιομηχάνισε και χρεοκόπησε τη χώρα. Εν τέλει την παρέδωσε άνευ όρων στους δανειστές της και σήμερα σέρνεται εκλιπαρώντας για μια μικρή παράταση ζωής, γνωρίζοντας ότι έτσι ή αλλιώς οδηγείται στη συντριβή.

•Από την άλλη πλευρά έχουμε μια ταχύτατα ανερχόμενη αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία, κατοικώντας για χρόνια στο γλίσχρο 3 - 5%, ουδέποτε χρειάστηκε να αναπτύξει προγραμματικό και οραματικό λόγο. Αρκούσαν οι εσωκομματικές συμφωνίες για να διατηρεί μια στοιχειώδη ενότητα και η επίκληση της αριστερής της ταυτότητας για να πορεύεται στα ελώδη ύδατα της μεταπολίτευσης. Σήμερα, ωστόσο, συγκεντρώνει πάνω της μια απροσδόκητα ογκούμενη ελπίδα για φρένο στην ατελείωτη κατρακύλα μιας καθημαγμένης, απελπισμένης, τρομαγμένης και καταθλιπτικής κοινωνίας. 

Της ζητείται να επεξεργαστεί, να καταθέσει και να εφαρμόσει ό,τι δεν είχε νιώσει ποτέ πριν ότι χρειάζεται να διαμορφώσει: πρόγραμμα. Και δη μιας διαλυμένης και χρεοκοπημένης χώρας. Κοιτάζοντας από τη μεγαλύτερη δυνατή απόσταση τον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουμε δύο καίριες παρατηρήσεις:

1.Η πρώτη αφορά την πραγματικότητα της χώρας: Οι άκαμπτες δεσμεύσεις της εκτείνονται σε βάθος δεκαετιών. Το δημοσιονομικό σύμφωνο αποτελεί πλαίσιο πολύ πιο δεσμευτικό από το μνημόνιο. Η ήδη συντελεσθείσα καταστροφή δεν είναι άμεσα αναστρέψιμη.

2. Η δεύτερη αφορά τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ: •Από τη μια, αν υποθέσουμε ότι θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για εκλογική κατακρήμνιση της Ν.Δ. και περαιτέρω διάσπαση της Δεξιάς, τότε ήδη αποτελεί τη μοναδική –και τελευταία πριν από το χάος– θεσμική κυβερνητική διέξοδο.

•Από την άλλη, δεν είναι σαφές ούτε ποια ακριβώς πολιτική θα ακολουθήσει έναντι των δανειστών ούτε αν θα αντέξει το βάρος της πολιτικής ευθύνης που θα του ανατεθεί. Βεβαίως, όπως θα έλεγε και ο μακαρίτης ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» ούτε η Ιστορία είναι μαθημένη να τη στήνουν στα… ραντεβού. Συνεπώς Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να περάσουν από τον πάγκο της διακυβέρνησης. Πεδίο μάχης η διαφθορά Σε κάθε περίπτωση, προηγείται ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα των αμαρτημάτων δεκαετιών. Αυτός είναι σήμερα ο βασικός στόχος των δανειστών – και του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων – και εκεί ακριβώς συναντιούνται με τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως άλλωστε έγραψε προσφάτως και σοβαρός συντηρητικός αναλυτής στην Ελλάδα, εξετάζοντας τους τρεις πιθανούς λόγους για τους οποίους ενδεχομένως οι Ευρωπαίοι «δεν ανησυχούν πλέον αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία»: «Γιατί δεν έχουν αντίρρηση, και μάλιστα ελπίζουν, να τα βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ολιγάρχες και τα μεγάλα συμφέροντα στη χώρα, πράγμα που δεν τολμά η σημερινή κυβέρνηση ή, όταν δείχνει κάποια τέτοια επιθυμία, της την πέφτουν και κάνει πίσω». Οι μεγάλες πολιτικές μάχες της επόμενης περιόδου πιθανότατα θα εξελιχθούν στο πεδίο της διαφθοράς. 

Το παιχνίδι κυριαρχίας προηγείται. Άλλωστε, κάθε συζήτηση περί ανασυγκρότησης θεωρείται περίπου άκαιρη: η καταστροφή του «ελληνικού μοντέλου» δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί… Διαβάστε την Επικαιρότητα  εδώ

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια επίπλαστης ευτυχίας που τα ζήσαμε εν υπνώσει κι επί πιστώσει.    Χρόνια ανέμελα που, μέσα στις ηδονιστικές καταναλωτικές μας παραισθήσεις, αφεθήκαμε αμέριμνοι να γίνομε βορά στα γαμψά νύχια των αρπακτικών και των φαυλοκρατών «αιρετών» υπαλλήλων τους που μας κυβέρνησαν και που συνεχίζουν να μας κυβερνούν, μέχρι που πριν το καταλάβουμε, φθάσαμε πια σε σημείο υπό το μηδέν.   Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν λιποθυμούν παιδιά από ασιτία, όταν μεγαλώνουν οι ουρές των συσσιτίων, όταν κινδυνεύομε να χάσουμε το κεραμίδι που έχομε πάνω από το κεφάλι μας, όταν πεθαίνουν άνθρωποι από τις αναθυμιάσεις μαγκαλιών, όταν οι αυτοχειρίες των πιο αδύναμων  από μας γίνονται καθημερινές πλέον ειδήσεις, αδιάφορα καταχωρισμένες στα ψιλά των εφημερίδων.   Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν αρχίζομε να αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά που μας έχουν συμβεί μέχρι σήμερα δεν είναι παρά μόνον η αρχή της κατηφόρας και καθώς  συνειδητοποιούμε ότι αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας δεν είναι ένας απαίσιος εφιάλτης, αλλά η ζώσα, ζοφερή πραγματικότητα με την οποία καλούμαστε να συμβιβαστούμε.   

Σε σημείο υπό το μηδέν βρισκόμαστε όταν κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει αν, πότε και πώς θα ξεσπάσει αυτή η υποβόσκουσα οργή που έχει αρχίσει να ξεχειλίζει τα σωθικά μας.   Τα θέματα των αμυντικών εξοπλισμών, της ληστείας στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μαζί με την άρνηση κάλυψης του πάλαι ποτέ τσάρου (sic) της Οικονομίας,  που είναι ετούτες τις μέρες στην επικαιρότητα, αν δεν είναι άλλο ένα άνοιγμα της ασφαλιστικής δικλείδας που θα δημιουργήσει συνθήκες εκτόνωσης της σωρευμένης οργής μας, ενδέχεται να υποδηλώνουν  ότι σπάνε μερικά από τα πολλά πυώδη αποστήματα που ταλαιπωρούν το κορμί της Ψωροκώσταινας.  Ο θεσμός της Δικαιοσύνης επιτέλους λειτουργεί, σκέφτονται οι πιο αισιόδοξοι.    Αλλά τα πυώδη αποστήματα, θα αντέτειναν άλλοι, είναι μόνο το σύμπτωμα της ασθένειας, δεν είναι ο ιός! Ο ιός είναι ταυτοποιημένος και δεν είναι παρά η διαπλοκή των εξουσιών κατά παράβαση των θεμελιωδών συνταγματικών επιταγών. Ο ιός είναι η ατροφία όλων ανεξαιρέτως των θεσμών, που επιτρέπει τη μακροημέρευση των αρπακτικών και των υποτακτικών τους που μας κυβερνούν.   

Οι λιγότερο αισιόδοξοι, οι περισσότερο πραγματιστές, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη, επειδή, εύλογα εικάζομε ότι μόνο λειτουργοί της Δικαιοσύνης δεν μπορούν να είναι πολλοί από αυτούς που έχουν αναρριχηθεί στα ανώτερα κλιμάκια της δικαστικής εξουσίας εν μέσω του ευρύτερου καθεστώτος σήψης, της περιρρέουσας ηθικής κατάπτωσης και της διαφθοράς που ταλανίζει την κοινωνία μας.    Γιατί άραγε, κάνει η Δικαιοσύνη σήμερα το καθήκον που συστηματικά παραμελούσε χρόνια τώρα, αναρωτιόμαστε ευλόγως οι περισσότερο υποψιασμένοι.    Για κάποιους λόγους που είναι αδύνατο αυτή τη στιγμή να εκτιμηθούν, οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης αποφασίζουν αυτές τις μέρες να πετάξουν στην αρένα με τα θηρία κάποια από τα τρωκτικά που ανέκαθεν ροκάνιζαν τα θεμέλια της κοινωνίας μας και πάντα υπονόμευαν την εθνική μας αξιοπρέπεια.   Όμως στην τροφική αλυσίδα, πάνω από τα τρωκτικά, ως γνωστόν, βρίσκονται τα αρπακτικά.   Όσο τα αρπακτικά παραμένουν στο απυρόβλητο, δεν δικαιούμαστε ούτε να ενθουσιαζόμαστε με τις πρωτοβουλίες των ανακριτικών αρχών ούτε να ελπίζομε σε ένα καλύτερο μέλλον ούτε να κατευναζόμαστε απλά και μόνο επειδή ενδέχεται να δούμε πίσω από τα σίδερα κάποιους από αυτούς που κάποτε – μέσα στην τύφλωσή μας- φθονούσαμε ή θαυμάζαμε μέσα από τους δέκτες των τηλεοράσεών μας.   

Μόνο αν το χέρι της δικαιοσύνης τολμήσει να ακουμπήσει τα αρπακτικά, τότε και μόνο τότε θα πεισθούμε κι εμείς οι καχύποπτοι κινδυνολόγοι, εμείς οι λαϊκιστές καταστροφολόγοι, ότι οι τελευταίες εξελίξεις δεν είναι, για άλλη μια φορά,  το άνοιγμα της βαλβίδας ασφαλείας που θα επιχειρήσει πάλι να εκτονώσει την οργή μας και που θα επιτρέψει στους εθνικούς Ολετήρες να συνεχίζουν να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας μας.  

ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ «ΑΠΡΑΞΙΕΣ» ΓΙΑ ΤΗ «ΛΙΣΤΑ ΛΑΓΚΑΡΝΤ»

Η μη παραγραφή της υπόθεσης του πρώην υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου και η χθεσινή κατάθεση του ειδικού γραμματέα του ΣΔΟΕ στη Βουλή επαναφέρουν στο προσκήνιο τη «λίστα Λαγκάρντ». Μαζί με τη συγκεκριμένη λίστα καταθετών στην HSBC Γενεύης, οι εξελίξεις στα εξοπλιστικά προγράμματα και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο επιβεβαιώνουν την πρόβλεψη της (από τον Δεκέμβριο του 2012) ότι παρόμοιες υποθέσεις «εγκλήματος λευκού κολάρου» θα κυριαρχήσουν, επί μακρόν, στην πολιτική ζωή της Ελλάδας.

 Πολλοί εκπλήσσονται, αλλά δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από την καθυστερημένη εισαγωγή στη χώρα μας των σύγχρονων πρακτικών δίωξης του οικονομικού εγκλήματος. Πρόκειται για μεθόδους γνωστές στις ΗΠΑ από το 1970 χάρη στον εισαγγελέα του Μανχάταν Τζ. Κρολ (μετέπειτα ιδρυτή της πολυεθνικής Kroll Associates) και, σήμερα, χάρη στον εισαγγελέα Πριτ Μπαράρα, ο οποίος σπάει κάθε ρεκόρ δημοτικότητας. Το ίδιο συμβαίνει στη Βρετανία, βάσει νομοθεσίας του 1986, στη Γαλλία από το 1980 και στη Γερμανία από το 1978. Οσο για την Ιταλία, η Guardia di Finanza ξεπερνά και τα κινηματογραφικά σενάρια με καταδρομικές επιχειρήσεις ή με το «φύτεμα» εκρηκτικών καλλονών ως πληροφοριοδοτών σε ύποπτες εταιρίες.

 Αντίθετα, στην Ελλάδα ζούμε - για πολλοστή φορά - την ιδεολογική επικράτηση της Αριστεράς. Οι θαυμαστές των διεφθαρμένων μοντέλων τύπου Βενεζουέλας (ΣΥΡΙΖΑ και Αλ. Τσίπρας) πετυχαίνουν να εμφανίζονται οι επισπεύδοντες των ερευνών για διαφάνεια· χωρίς η Ν.Δ. να εξηγεί ότι η έρευνα του οικονομικού εγκλήματος αποτελεί όπλο της ελεύθερης οικονομίας, εγγύηση ισονομίας και μέθοδο προστασίας του μικροκαταθέτη. Και χωρίς η κυβέρνηση να προβάλλει ότι είναι η πρώτη εδώ και δεκαετίες που δεν θέτει εμπόδια στη Δικαιοσύνη και στον έλεγχο ισχυρών και διαπλεκομένων.

 Ασφαλώς, υπάρχει η ζυγαριά κυβερνητικών πράξεων και παραλείψεων ως προς τη «λίστα Λαγκάρντ». Στη θετική πλευρά καταγράφονται η απόφαση για εκ νέου παραλαβή της λίστας από τις γαλλικές Αρχές, η άμεση παράδοσή της στους οικονομικούς εισαγγελείς και, κυρίως, η κατάθεση τροπολογίας για μη παραγραφή πιθανών φορολογικών παραβάσεων ως τα τέλη του 2015. Στην αρνητική πλευρά, εξοργίζουν η ανεπαρκής στήριξη του ΣΔΟΕ (σε προσωπικό και υποδομές), οι αδιανόητες καθυστερήσεις στην ταυτοποίηση φυσικών και νομικών προσώπων, αλλά και οι περίεργες καθυστερήσεις στις έρευνες ανά λογαριασμό.

 Αν η κυβέρνηση επιθυμεί να αποφύγει το εκλογικό κόστος κατηγοριών συγκάλυψης και να αυξήσει τα κρατικά έσοδα, είναι χρήσιμο να διευκρινίσει καταρχήν ότι όποιος βρίσκεται στη «λίστα Λαγκάρντ» δεν θεωρείται αυτόματα παραβάτης της φορολογικής νομοθεσίας. Κατόπιν αυτού, η κυβέρνηση οφείλει να υπογραμμίσει ότι οι πραγματικοί παραβάτες δεν θα ερευνηθούν μόνον για τις καταθέσεις τους στην HSBC Γενεύης. Γιατί το συγκεκριμένο τραπεζικό κατάστημα αποτελεί μόνον τον μίτο της Αριάδνης που οδηγεί (για ορισμένα πρόσωπα και εταιρίες) σε άλλους λαβύρινθους.

 Για παράδειγμα, σύμφωνα με εγκυρότατες πηγές, στη λίστα περιέχεται εταιρία ελληνικών συμφερόντων με έδρα σε φορολογικό παράδεισο και υποκατάστημα σε άλλον, όπου νόμιμος εκπρόσωπος είναι ξένος υπήκοος που -όλως συμπτωματικώς- τη μια χρονιά ήταν κάτοικος Σιγκαπούρης, την επόμενη Χονγκ Κονγκ, την άλλη Ντουμπάι κ.ο.κ. με προφανή στόχο να χάνονται τα ίχνη του!

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΣΚΙ

«Αλήθεια, πού ζει το υπουργείο Παιδείας;» Αφορμή για το εύλογο ερώτημα ήταν ένα εξωφρενικό αίτημα που υποβλήθηκε από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων για την καθιέρωση της «λευκής εβδομάδας». Αν θεσμοθετηθεί, τότε τα σχολεία θα κλείνουν την εβδομάδα της Καθαράς Δευτέρας, οι ξενοδόχοι θα κάνουν ειδικές χαμηλές τιμές για την ελληνική οικογένεια και οι εξαθλιωμένοι πολίτες θα μπορούν με την ησυχία τους να πηγαίνουν για... σκι. Οι εκπαιδευτικοί, δικαίως, αντέδρασαν και σχολίασαν ότι «δεν είναι δυνατόν να παρεμβαίνουν στη διδακτική διαδικασία οι ξενοδόχοι καθορίζοντας τη διάρκεια του σχολικού έτους». 

Είναι στ' αλήθεια άξια σχολιασμού η ελαφρότητα της προσέγγισης του εκπαιδευτικού ζητήματος από το αρμόδιο υπουργείο. Σ' ένα περιβάλλον που απαξιώνει καθημερινά τον ρόλο και υποβαθμίζει το επίπεδο της ζωής των παιδαγωγών και των μαθητών, υπάρχουν άνθρωποι που αγχώνονται για τον χειμερινό εσωτερικό τουρισμό και επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τα σχολεία, τη διδακτέα ύλη και τους... μαθητές ως εργαλεία συντήρησης και ανάπτυξης των ξενοδοχειακών μονάδων της χώρας. Οι υπεύθυνοι, αντί να μεριμνήσουν να υπάρχουν επαρκής θέρμανση στις σχολικές αίθουσες, αξιοπρεπείς απολαβές στους δασκάλους και τους καθηγητές, αξιόλογο περιεχόμενο στα σχολικά βιβλία με εθνικό και θρησκευτικό προσανατολισμό, περί άλλα τυρβάζονται!

Η λογική της Αντουανέτας φαίνεται ότι παραμένει κυρίαρχη στα υψηλά δώματα της εκτελεστικής εξουσίας και η απόσταση από τις πραγματικές ανάγκες του λαού και του έθνους διαρκώς μεγαλώνει. Επίσης, είναι εξοργιστικά απρεπές και ανοίκειο να δέχεται το κράτος, έστω και να συζητά, προτάσεις που αφορούν την εκπαίδευση και έχουν ως στόχο όχι τη βελτίωσή της αλλά τις εισπράξεις των επιχειρηματιών του τουρισμού. Η εικόνα της μπανανίας και της εκποίησης οσίων και ιερών (όπως είναι το ζήτημα της Παιδείας) εμπεδώνεται καθημερινά στην αποικία του χρέους που ίδρυσε ο Γιώργος Παπανδρέου και τίποτα δεν δείχνει ικανό να σταματήσει αυτήν την κατηφόρα. Η «Χιονοκώσταινα» είναι η μνημονιακή μετάλλαξη της «Ψωροκώσταινας».

Η ΜΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ 65 CD ΤΟΥ ΣΔΟΕ ΓΙΑ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ!

Τη μισή Ελλάδα κρατάει στα χέρια του το ΣΔΟΕ, όπως αποκάλυψε χθες στη Βουλή ο επικεφαλής του ΣΔΟΕ. Ο Στέλιος Στασινόπουλος επιβεβαίωσε πληροφορίες για την ύπαρξη 65 CD που υπάρχουν για θέματα ελέγχου σχετικά με φοροδιαφυγή στο Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος και στους οικονομικούς εισαγγελείς με στοιχεία Ελλήνων φορολογουμένων. «Είναι στοιχεία που τα είχε ζητήσει ο προκάτοχός μου (σ.σ.: o Γιάννης Διώτης). Στα CD αυτά είναι η μισή Ελλάδα. Δεν μπορεί να ελεγχθεί η μισή Ελλάδα. 

Πιστεύω ότι ο τότε διευθυντής και o γραμματέας που ζήτησαν τα CD το έκαναν για να βοηθήσουν σε άλλους ελέγχους που έκαναν και όχι για να ελεγχθούν αυτοτελώς» είπε αρχικά ο κ. Στασινόπουλος, εξηγώντας ότι οι 65 λίστες περιλαμβάνουν φυσικά και νομικά πρόσωπα διαχωρισμένα με διαφορετικές παραμέτρους, όπως για παράδειγμα εάν έχουν πάρει δάνεια άνω των 100.000 ευρώ. Στη συνέχεια ο κ. Στασινόπουλος, κάνοντας εύκολες διαπιστώσεις και κωμικοτραγικές περιγραφές, άφησε να εννοηθεί ότι τα στοιχεία ενδεχομένως αποκαλύψουν φοροδιαφυγή και υποστήριξε ότι επί δικής του ηγεσίας συστήθηκε επιτροπή προκειμένου να διερευνήσει το περιεχόμενο των CD.

«Από τον Μάιο υπάρχει νόμος που λέει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε φορολογικό έλεγχο, γι' αυτό και πρέπει να γίνει η έρευνά τους στις εφορίες. Οι οικονομικοί εισαγγελείς έκριναν ότι πρέπει να ενημερωθούν και τους στείλαμε όλα τα CD. Αν κρίνουν ότι σε συνεργασία μαζί τους πρέπει να ερευνηθούν, αυτό θα γίνει» είπε ο κ. Στασινόπουλος. Από εκεί και πέρα, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε στους βουλευτές και η εικόνα που έδωσε ο κ. Στασινόπουλος για την πρόοδο του ελέγχου της «λίστας Λαγκάρντ», αποδεικνύοντας ότι προχωράει με ρυθμούς χελώνας. Παρά το γεγονός ότι τα στοιχεία βρίσκονται στα χέρια του ΣΔΟΕ εδώ και 15 μήνες, δεν έχει επιβληθεί κανένα πρόστιμο. 

Από τους 2.061 λογαριασμούς της λίστας έχουν ταυτοποιηθεί περίπου 1.700 φυσικά και νομικά πρόσωπα. Από αυτά σε 919 περιπτώσεις εμφανίζονται μηδενικά ποσά ενώ 205 άτομα φαίνεται να καλύπτουν τις καταθέσεις από τις φορολογικές τους δηλώσεις. Για τις υπόλοιπες, περίπου 550 περιπτώσεις, έχουν δοθεί 266 εντολές ελέγχου, από τις οποίες μόνο οι 155 βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο, ενώ αίσθηση προκαλεί ότι ακριβώς τα ίδια στοιχεία είχε δώσει πριν από μήνες και ο κ. Στουρνάρας. Συνολικά, πάντως, ο έλεγχος έχει ολοκληρωθεί μόνο για έξι άτομα, μεταξύ των οποίων και οι τέσσερις συγγενείς του Γ. Παπακωνσταντίνου, με τη συνολική αποκρυβείσα περιουσία να φτάνει τα 10.000.000 ευρώ. 

Ακούγοντας τον κ. Στασινόπουλο να μη δίνει σαφείς απαντήσεις για τον λογαριασμό των 562.000.000 ευρώ αλλά και -«καταπίνοντας τη γλώσσα του» στις σχετικές ερωτήσεις- να υποστηρίζει ότι δεν γνωρίζει για την ύπαρξη πολιτικών προσώπων στη λίστα, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ζωή Κωνσταντοπούλου ξέσπασε: «Δεν είναι δυνατόν να λέτε τέτοια πράγματα, όταν στη λίστα υπάρχει ο σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Παπασταύρου, ο οποίος με τη στήριξη κάποιων προαλείφεται και για υπουργός Οικονομικών. Δεν ήταν μέσα στη λίστα ο κ. Παπαντωνίου και ο κ. Βουλγαράκης; Τι μας λέτε τώρα;» είπε χαρακτηριστικά στον αποσβολωμένο κ. Στασινόπουλο...